Ik kan het bijna niet geloven maar ik zit hier dus effectief de laatste New Zealand-impressies voor u op een rijtje te zetten. De vorige newsflash is dan misschien nog maar een weekje geleden, toch willen we u de laatste kiwi-avonturen nog vlug doorseinen alvorens ons tussen de oververhitte Aussies te werpen.
Maandag betekende toch wel weer een mijlpaal in de trip. We zakten af naar het langverwachte Kaikoura. Een exotische naam voor een bruisend kuststadje dat in haar diepe diepe onderwatercanyons het waterwildlife van New Zealand herbergt. Spannend spannend, Lotte heeft hier namelijk een levensdoel te vervullen door een walvisje te spotten. En jawel, Neptunus en Poseidon moeten hun krachten serieus gebundeld hebben want al "Whale Watchend" konden we de daad bij het woord voeren en zomaar even zes kollosale potvissen spotten. Er werd daar lustig om de beurt op los gespoten en we werden zelfs getrakteerd op een sierlijk duikende staart. Daar word je even stil van, maar vooral gelukkig! Om het happy happy gevoel nog wat op te monteren was het dessert van het verrassingsmenu een groep van een tiental dusky dolphins die lustig rond de boot tuimelden, sprongen en schattig zaten te wezen zoals dat van dolfijnen verwacht wordt.De memorycard in onze bovenkamer beleeft zware tijden.
Kaikoura moet het echter niet enkel van walvissen hebben en mag zeker ook trots zijn op haar 'dramatische' kustlijn met hier en daar nog wat zeehondenkolonies ( waar wij ons hoofd al bijna niet meer voor omdraaien haha). Achter de kliffen van de grillige kust vonden we dan weer een Toscaans aandoend heuvellandschap. New Zealand, het blijft toch maar verrassen.
Vanuit daar krijgen we een liftje tot Picton van Amanda, een lustige, iets te babbelvaardige Zwitserse tripster uit de hostel.
Daar huizen we in in backpackers 'Atlantis', toch wel even het vermelden waard. Begrotelijk als we zijn kozen we het goedkoopste wat de Lonely Planet ons aanbood met een free breakfast er bovenop. In het pittoreske Picton in het midden van de Marlborough Sounds worden we zeer ludiek ontvangen door de moeder overste van het hostel dat eerder lijkt op een groot weeshuis. We krijgen twee lukraake bedden toegewezen op een geimproviseerde slaapzaal van dertig man tussen altijd aanwezige Duitsers, altijd opvallende Hollanders en altijd bizarre Amerikanen (die bijvoorbeeld maar alles op hun lijf tatoeren wat hun leuk in de oren klinkt, "just a way of life").
Allemaal weer even anders, maar net daarom weer erg leuk! Picton dient meestal vooral als haven voor de ferry naar het Noordereiland maar is omgeven door de prachtige fjorden van de Marlborough Sounds waar we natuurlijk weer lustiger dan lustig in gingen trampen en dutten met een wakend oog over de wateren waarin de laatste dagen een school orca's gespot werd.
Verder restte er ons enkel nog de trots van het Noorden der Zuidereiland: Abel Tasman National Park bij Nelson. Aangezien we voldoende tijd hadden en we trouw zijn aan onze Lonely Planet besloten we het liftavontuur nog maar eens aan te gaan. Een moeilijke start met mannelijke concurrentie op dezelfde liftplek maar we haalden (uiteraard, haha) snel onze voorsprong in dankzij een braaf opaatje die ons al richting Blenheim wist te brengen lustig vertellend over zijn grote nieuwe liefde. Het was blijkbaar wel al een tijdje geleden dat hij zijn verkeersregels moest studeren want hij zette ons af op een plek waar het verboden was om te stoppen-handig als je gaat liften natuurlijk. Gelukkig was er dan weer een lief vrouwtje dat ons op de ultieme liftspot wist te zetten in rit twee. Daar kregen we al snel lift drie van een inspirerende Hollandse dame met haar drie dochters die al meer dan tien jaar in New Zealand woont en daar nog geen seconde spijt van heeft gehad. Terwijl ze ons volstouwt met abrikozen luisteren we aandachtig naar haar verhalen en ervaringen die we toch weer voorzichtig op op onze harde schijf opslaan, je weet maar nooit! Ze brengt ons halfweg waar we weer worden opgepikt door een stoere kerel om ons metal-gewijs en getuned recht voor de deur van de backpackers af te zetten. Over reizen in stijl gesproken!
Nelson is een zonnige Europees-aandoende stad waar we even tijd maken voor een terrasje maar vooral moeten organiseren voor onze driedaagse kayaktrip door de Abel Tasman. Vrijdagochtend worden we vroeg opgepikt door een flashy Kiwi in een nog flashy-ere bus om gepakt en gezakt met voedsel voor drie dagen richting National Park te rijden. In Marahau, aan de rand van het park wacht een sportieve gebruinde en modebewuste instructeur ons op om de kneepjes van het seakayakken bij te brengen en te helpen bij het volstouwen van de kayak met kampeermateriaal, voedsel en reddingsspullen. Chris de instructeur ( die wij toch liever Scott noemen) vaart de eerste dag met ons mee en voorziet ons en zes medevaarders van koffie en lunch en af en toe een stoer staaltje demonstratiekayakken. Een lunch deftig verteren zat er niet echt in want het weer keerde wat en daarmee ook de golven. Was ons dat toch even een behoorlijk spannend kayaktochtje tot Anchorage, waar we mochten aanstranden om ons tentje te installeren in de bushes langs het strand. Na al onze verhalen en foto's kunnen jullie je vast wel iets ongelofelijk idyllisch voorstellen bij de plek waar wij ons tentje mochten monteren: felblauwe zee, groene bergen, goudgele stranden en exotische geluiden…oh yeah. Het enige minder sprookjesachtige aspect aan dit alles waren de zandvliegen die meedogenloos rond onze voeten tolden met de vreselijke melaatsachtige gevolgen van dien. Maar al dat 'itchy en scratchy' verdwijnt weer in het niets bij de schitterende uitzichten over de mysterieuze zee.
Dag twee transformeerden we ons in independent tough ladies en kayakten we op ons eentje de rest van de kustlijn af met niets minder dan een dolfijn langs onze boot! We kunnen niet genoeg blijven benadrukken hoe dat Kiwi-land met verrassingen op de proppen blijft komen…We worden zowaar een beetje melancholisch van al die natuurlijke overdadige verwennerij die New Zealand ons wist te bieden en daar zijn de migratiegedachtes dan weer! Na onze kayaktocht lieten we onze boot op het strand achter en zeulden we onze campinggear nog twee uur verder naar Awaroa, een fabelachtige kampplek in een baai onderhevig aan eb en vloed. Op tijd aankomen is de boodschap, maar ook op tijd vertrekken als je niet nog eens acht uur tussen de zandvliegen wil blijven vertoeven. Dag drie moesten we dus voor dag en dauw de tent opbergen om ons uit de voeten te maken voor de zee ons zou inhalen en daarmee zetten we op een buitengewone manier onze laatste wandeldag in New Zealand in! In een watertaxi laten we het prachtig exotische Abel Tasman achter en worden we nog uitgewuifd door een dolfijn en jawel, een blauwe pinguin. Wildlife checklist completed na drie maanden! Met zonnesteekkoppijn en letterlijk vol beten komen we terug in de backpackers in Nelson en gaan we in rechte lijn naar de supermarkt voor massa's verse groenten na drie dagen Watties 'Big Eat' blikvoeding op kampeervuur.
Onze checklist is afgewerkt, nu alleen nog terug in Christchurch geraken in twee dagen. Laten we die zes uur durende rit nog maar eens avontuurlijk aanpakken, dachten we zo.
Daar stonden we dan voor de laatste keer maandagochtend om half 8 te liften met een beetje stiekeme schrik voor de verre afstand. No worries, no hurries, wederom bewezen als New Zealandse wijsheid: tien minuten wachten voor een rechtstreekse rit naar Blenheim met Shawn die plant met zijn kinderen de wereld rond te reizen voor een jaar. Hij dropt ons op de highway to Christchurch waar we na twee minuten mogen instappen bij Marijke en Keesha, moeder en dochter richting Christchurch. Ze houden wel nog een stop bij Hanmer Springs hotpools "if we don't mind". Moest dat toch niet toevallig net een van de plekken zijn waar we niet dachten te geraken…geluk moet je afdwingen!
We durven het bijna niet uit te spreken maar we staan weer verstomd van al dat geluk. Alsof dat nog niet genoeg was worden we weer voor de deur afgezet bij de ouders van Tori in Christchurch (waar we eerder al verbleven) waar we mogen aanschuiven voor de beste zalm everrr op de bbq. Moeder Rosemary blijft de een van de meest innemende gastvrouwen mogelijk en we voelen ons weer heerlijk thuis. Ze maakte onze laatste kiwi-dag vandaag zo aangenaam mogelijk en reed ons naar Akaroa, een schiereiland met alle mooie elementen van de natuur op een plek. Het deed bovendien behoorlijk Europees aan door alle Franse namen en cafeetjes als overschotten van de Franse bezetting. Afsluiten deden we wederom in stijl met een wijnproeverij en dan ons laatste grootse Kiwi-dinner met Tori: Ham! Dat ontbrak nog aan onze culinaire checklist.
Ik denk dat we bijna met spijt in het hart moeten zeggen dat we onze lijstjes meer dan volledig hebben afgewerkt hier in Kiwiland. Verdorie, maar we vinden misschien nog wel wat om ooit eens voor terug te komen. Moesten jullie het nog niet gemerkt hebben, ze hebben ons hier met verstomming weten te slagen. De volgende concurrentie zal het misschien moeilijk hebben om te tippen aan wat we de afgelopen drie maanden voorgeschoteld kregen. We hopen hier stiekem nog wat te verliezen om ooit terug te komen halen, in de loop van deze drie maanden ontpopte New Zealand zich steeds meer als het beloofde land. Maar vertel het niet te veel verder ☺
Om 7u morgenochtend verlaten we Kiwibodem naar het grootse uitdagende Aussie-land. Weer helemaal anders, een grote uitdaging om die enorme landmassa te coveren in een maand tijd, maar we zijn ambitieus,
Het begint alleszins wederom stylish met een lunchdate om 13u aan het 'Opera house' (klinkt nog steeds onwaarschijnlijk als ik het schrijf) met Jan en Jantine. Twee zeer levenslustige Hollandse levensgenieters die we leerden kennen met de moeders in Te Anau en ons morgenmiddag op een verwelkomingslunch in Sydney trakteren alvorens we onze Italiaanse couchsurfster aldaar opzoeken….
Sweet As Bro!