Hoewel Nieuw-Zeeland een enorm fascinerend land is, is het couchsurfen zo mogelijk nog fascinerender.
Zoals afgesproken werden we na een lange busrit door een stormachtig Noordeiland 's avonds opgepikt door John die ons naar de volgende couch bracht. Zijn vrouwtje Brenda had een lekker ovenschoteltje klaarstaan en we keuvelden wat bij het haardvuur over reizen. Brenda is namelijk een overenthousiaste host omdat ze de onbedwingbare dwang heeft iets terug te doen voor alle gastfamilies waar zij in haar wilde jonge reisjaren is verbleven. En wild waren ze, dat werd wel duidelijk. Haar onrustige reisziel kwam pas ( tijdelijk) tot rust door een baby in de buik. John en Brenda leerden elkaar kennen via een krantenadvertentie, jaja, en slaagden erin hun twee gezinnen te mengen. Nu de kinderen uit het huis zijn, hebben ze enkel nog hun misschien wel grootste oogappel, Sophie, om voor te zorgen. Sophie ( of beter " John's Mistress") is een .... auto waarmee ze grootse plannen hebben. Hij moet en zal in het paars gespoten worden met bijpassende lichtjes aan de auto. Voor heel die "voor en na" werd er ettelijke jaren gespaard en the moment of truth is nu zeer nabij. Voor die levensbelangrijke taak schakelen ze "The Dodgie Brothers" in. Even later maken we ook uitgebreid kennis met de Dodgie Brothers Mike and Malcolm: carpainters. John en Brenda doen alles om deze twee hobbyist-maffiabaasjes te behagen zodat ze Sophie de best mogelijke behandeling zouden geven. De twee kerels werden dan ook rijkelijk ontvangen met de nodige zelfgebrouwen alcohol ( The pleasure Cubbard had werkelijk alle zelfgemaakte alcohol die je je maar kon inbeelden) en zelfgeteelde wiet. Dat alles omdat Brenda gewoon van "natuurlijke" dingen houdt. Ze zorgt graag zelf voor haar "medicijnen" voor die pijnlijke rug want heeft geen vertrouwen in al de "rubbish" van apothekers. Ieder zijn reden...de twee trippers zaten erbij en keken ernaar...Een fascinerende avond met lallende vijftigers en zestigers, waarschijnlijk te fascinerend voor woorden. Uiteindelijk werd het spel afgerond door een behoorlijk zatte Brenda die door Lotte naar het echtelijke bed werd geescorteerd ( misschien hadden Brenda's Rhum-cola verhoudingen daar wel wat mee te maken, ze interpreteert het gebruikelijke recept namelijk omgekeerd...)

De volgende dag maakte ze echter fris en monter een dubbel en dik ontbijt voor ons en speelde ze voor chauffeur door New Plymouth. We beklommen een behoorlijke steile rots, zware klim voor een wijds zicht over de stad, de haven en de industrie met het witte en zwarte goud van Taranaki ( de regio produceert veel melk en olie). Bijna maakten we het heelhuids terug tot de auto, tot het noodlot toesloeg en Eline struikelde over een keitje aan het einde van het parcours.
Ter opvulling van de dag verkenden we zelf wat de stad met de botanische tuinen, het mini-zootje ( zoals wij een kinderboerderij hebben, lijkt iedere stad hier zijn eigen zootje te hebben: verwennerij!), een museumpje...
Terug thuis stond er een traditionele Kiwi-maaltijd op tafel. Lams met gravy en mintsaus, pompoen, aardappelen en kumara ( de plaatselijke zoete aardappel). Dat werd door iedereen gretig gesmaakt om het met Johns uitlating tijdens de maaltijd te zeggen " you got it alllll right Brenda!". Er schoven weer twee gasten aan aan tafel. De tuinman ( die zeker ook bij de Dodgie Brothers had kunnen behoren) en vriend aan huis Ben, de succesvolle zakenman. Dat betere gezelschap weerhield Brenda echter niet van haar brouwsels en het avondtafereel werd al snel weer herkenbaar. Eline moest haar uitvluchteninspiratie hard laten werken om onders Brenda's levenswijsheden (met vragen als "do you remember your last life, Eline?") uit te komen na de nodige hoeveelheid Rhum-cola.

Onze laatste dag in Taranaki konden we de wandeldrang niet meer onder controle houden en we moesten en zouden we in de buurt van de mysterieuze Mt Egmont gaan trampen. Bij klaar weer zie je de mooie trotse puntige berg vanuit de hele stad en van ver op zee. Bij dit uitzonderlijke weer gaf hij tot onze grote spijt maar een erg klein besneeuwd stukje van zijn flank prijs tijdens de hele drie dagen van ons Taranaki-avontuur. Ons originele plan was om de befaamde berg te beklimmen maar dat bleek niet mogelijk door de storm van de afgelopen dagen. De dag voor onze aankomst verloor een vrouwelijke toeriste haar leven op de meedogenloze berg, meegesleurd in de rivieren. Brenda "loves her couchsurfers" en liet ons daarom niet de berg opgaan, ze bracht ons 's morgens naar een alternatief wandelpad waar we ons een dagje konden laten gaan met het nodige proviand en warme kleding. We vertrokken voor een vijf uur durende wandeling half rondom de berg. Door de storm stond het hele wandelpad onder water, kregen we de bijpassende hagelbuien en windstoten en kwamen we geen mens of ander levend wezen tegen: een behoorlijk initiatie-avontuur. We wandelden tot een hoger gelegen berghut vanwaar we weer werden getrakteerd op een van Nieuw-Zeelands schitterende uitzichten tussen de winderige bergvegetatie.
Na ons uitje stond " the fastest girl in the city" alias Brenda ons weer op te wachten voor een lift richting huis met het gekende avondritueel en deze keer Lotte die zich door de verhalen over katten, auto's en voordelen van vrouw zijn moest worstelen.
Hoewel dit hele relaas misschien het tegendeel bewijst, hebben we toch weer een erg leuke tijd beleeft bij de ongelofelijk gastvrije en hulpvaardige couchsurfers!
Lieve mama's, we waren " very safe with John and Brenda", dat moesten we jullie toch even duidelijk maken van de vrouw des huizes.

Tot de laatste minuut aardig en hulpvaardig, regelde Brenda ons nog een rit met Ben richting Taupo ( de succesvolle zakenman van de avond ervoor). Ideaal en perfect in de Lexus terug naar het Noorden, waar we fijntjes aan de deur van ons hostel werden afgezet voor nieuwe avonturen aan het meer en haar schitterende mysterieuze omringende bergen.