Na een slechte nacht, het duurde lang voordat ik sliep en ruim voor zes uur was ik al weer wakker, stond om 07.45 de koffer op de gang en ging ik aan het ontbijt. Rond halfnegen begon het ritueel van de koffers, je wijst je koffer aan en de belboy brengt deze naar het busje. Het busje brengt de koffers naar de grote bus. Deze staat verderop geparkeerd omdat hij de straat niet in kan vanwege alle electriciteitskabels die over de straat gespannen zijn. Die zijn nodig om alle mobieltjes op te laden. Het inladen van de koffers gaat net zo efficient als de rest in het hotel. Naast dat het personeel erg vriendelijk en behulpzaam is, heeft de manager de touwtjes strak in handen. Eergisteren probeerde de belboy er even tussenuit te knijpen maar de manager had hem in het vizier. Waar hij dacht heen te gaan en als de donder weer naar binnen en ik spreek absoluut geen Vietnamees...... zonder protest gebeurt dit dan ook.

We lopen in ganzepas achter Mao onze gids aan terwijl we slalommend zoveel mogelijk aan de linkerkant van de weg proberen te lopen, het liefst op de stoep maar meestal op de straat omdat de stoep vol staat met geparkeerde scooters, want ja waar is de stoep anders voor? Behalve als parkeerplaats wordt de stoep ook gebruikt als keuken, eetzaal, restaurant compleet met kleine blauwe krukjes, afwas keuken, werkplaats om te lasen en te slijpen, bamboe te bewerken en de koopwaar van allerlei soort uit te stallen. Gewoon lopen wordt dan wat lastig. Ondanks dat we aan de linkerkant lopen rijden de scooters ons luid toeterend achterop ons soms rakelinks passerend. Heel gek maar ik weet precies wanneer de toeter voor mij bedoeld is. Het getoeter is bedoeld als een waarschuwing, bijna nooit als ergenis en dat is in Ned wel anders...........

De bus staat aan de rand van de oude wijk geparkeerd en wanneer de koffers zijn ingeladen stap ik met mijn rugzak met spullen voor een nacht in de bus. We rijden langs de kraam met gebakken hond en weer heb ik er een dubbel gevoel over, ik zet het beeld snel van me af.

Al snel rijden we de oprit van de snelweg op die later een tolweg blijkt te zijn. Deze weg is nog geen jaar oud en de bus zoeft over de weg. Opvallend is dat ik geen zwerfvuil in de berm zie liggen en ook ontbreekt de voor ons gebruikelijke graffiti. Er wordt zowel links als rechts ingehaald en als er een grotere auto wordt ingehaald moet er natuurlijk eerst getoeterd worden.

Het lanschap doet westers aan, alleen de palmbomen, bamboe en rijstvelden herinnert mij aan het feit dat ik echt in Azie ben! Na een uurtje of twee gaan we van de weg af en komen we bij een commerciele zoetwaterparelkwekerij tot stilstand. We krijgen uitleg over het proces. De oesters worden geopend en er wordt een klein stukje van een andere oester ingestopt. Eerst gaat er een rode stof overheen die het proces op gang moet helpen. Als alles goed gaat is er na vijf jaar een parel. Van deze zoetwaterparels worden sieraden gemaakt en we worden hoopvol door de grote winkel geleid. Ik geloof niet dat iemand van de groep iets gekocht heeft. We horen dat er door het Coronavirus geen Chinese toeristen zijn. Voor menig handelaar is dat een grote strop.

Na een half uurtje stappen we weer in en weer een kwartiertje later arriveren we bij Pelican rederij waar we nog even moeten wachten voor we aan boord kunnen. Wanneer we aan boord komen zijn de tafels al gedekt en krijgen we eerst een lunch, terwijl we nog aan het eten zijn vertrekken we al. Het is druk op het water met grote en kleine jonken. In de reisbeschrijving stond traditionele jonk. De vorm herkende ik wel maar het beslag was zeker niet traditioneel te noemen. De Legend Glory heeft ook zeilen maar die zijn geen enkel ogenblik omhoog geweest. De kapitein heeft zijn stuurhut voorin en stuurt met een joystick. Ach traditioneel is een relatief begrip. Na de lunch kregen we onze hut toegewezen. Die van mij zat helemaal voorin het schip op de tweede verdieping en had naast een Frans balkonnetje met schuifdeuren ook nog een flink zonnedek. Ik heb vanaf mijn bed genoten van het uitzicht!

Terwijl de lunch aan de gang is vertrekken we. Halong Bay is prachtig. De enorme rotsen die uit zee oprijzen hebben iets majestueus en mystieks wat nog wordt versterkt door de mist die er hangt. Het is niet voor niets dat dit gebied op de UNESCO werelderfgoed lijst staat. De kapitein legt de Legend Glory aan een moring en met een klein bootje worden we naar een parelkwekerij gebracht. We lopen wat rond en een aantal vertrekken in een kayak om een half uurtje te peddelen. Inmiddels is de zon goed doorgebroken en wordt het mooi weer. Er hangt nog wel veel vocht in de lucht. Volgens de lokale gids heeft het de afgelopen dagen alleen maar geregend dus we boffen echt!

De geschiedenis verteld dat Halong Bay is ontstaan tijdens de Chinese oorlog en Vietnam aan de verliezende hand was. Plots verscheen er een enorme Draak in de lucht die parels en oesters en misschien ook vuur spuwde. Dit vormde de eilanden en werden de Chinezen verdreven. Ik denk eerder dat Halong Bay is ontstaan door vulkaan uitbarstingen. Later hebben we Ti Top eiland om te hiken bezocht. Het hiken bestond uit 400 treden omhoog. Ik vond dat ik genoeg gelopen had. Ti Top eiland is beroemd geworden omdat een Russische astronaut het eiland ooit eens 45 min bezocht heeft. Hier is men ongelofelijk trots op en er staat zelfs een standbeeld voor deze man, compleet met hamer en sikkel.

Weer terug aan boord was het tijd om springrolls te maken van ricepaper. De kans om dit van een echte chef te leren laat ik natuurlijk niet aan mijn neus voorbijgaan. De souschef was iets te enthousiast en gooide de pan te vol waardoor de loemipatjes niet snel genoeg gebakken werden. Dat was jammer want het papier bleef kleven aan je tanden. Het diner was een plaatje om te zien en liep als een geoliede machine, westers georienteerd en erg lekker. Na het diner het tweede happy hour. Aan beide heb ik niet meegedaan. Vanuit mijn hut nog wat foto's gemaakt waaronder die van de dame in het kleine bootje die haar handelswaar probeerde te verkopen, een van mijn mooiere foto's vind ik zelf. Na het diner geprobeerd mijn blog bij te werken maar door de slechte internetverbinding is dit niet gelukt. Op het achterdek werd met behulp van een felle lamp geprobeerd om inktvis te vangen. Uiteindelijk is het volgens mij nog gelukt ook. Op tijd naar bed gegaan want ook morgen wordt weer een drukke dag.