Vandaag een vrije dag en een beetje uit kunnen slapen.

Na het ontbijt poh en vers fruit ben ik in mn eentje op pad gegaan, eerst richting het meer wat dichterbij was dan ik dacht. Gisteren liepen we langs een starbucks en eigenlijk had ik wel zin in koffie. Dat lukte helaas niet bij de starbucks omdat ik die niet meer terug kon vinden. Achteraf had ik een klein stukje naar links gemoeten, ach ja geen probleem de cappuccino in die chique ogende tent was wel duur, omgerekend €4.- maar wel lekker.

Daar vandaan doorgelopen naar de gevangenis. De Fransen hebben hier behoorlijk huisgehouden veel cultureel erfgoed is verplaatst of afgebroken en de oude tempel werd in gebruik genomen als gevangenis voor politieke tegenstanders. De omstandigheden waren erbarmelijk en het leed en lijden moet enorm geweest zijn. De Fransen gebruikten zelfs nog twee guillotines waarvan er een stond tentoongesteld. In een van de barakken waren levensechte poppen vastgeketend zoals ook de gevangenen geketend waren. Het duurde heel even voordat ik door had dat het poppen waren. De vrouwen hadden het iets beter maar veel gevangenen leidden aan hartoedeem door het slechte en eentonige voedsel. In de rijst zaten vaak parasieten waardoor de gevangenen ziek werden. Ook waren de hygienische omstandigheden erg slecht.

Nadat de Fransen verdwenen waren is gevangenis nog in gebruik geweest om Amerikanen in op te bergen wanneer ze gevangen waren genomen. Zij werden hier ook verzorgd wanneer ze gewond waren. Heel indrukwekkend was de documentatie over de beweging in Amerika die tegen de oorlog in Vietnam was. Hier heb ik foto's gezien van deze oorlog die ik herkende van de beelden van het journaal van vroeger. De antibeweging heb ik toen niet zo meegekregen. Ik was toen ook nog maar een jaar of vijf/zes. Behalve de vreedzame sitin acties van John Lennon en Yoko Ono zijn er in Amerika ongeveer 10 mensen geweest die zichzelf in brand hebben gestoken om hun eis om deze oorlog te stoppen kracht bij te zetten. Al deze mensen zijn aan hun verwondingen overleden. Aan Vietnamese zijde was er een monnik die zichzelf in brand gestoken had om dezelfde reden, die oorlog moest stoppen. Gelukkig heb ik ook fotos gezien van families die vanuit Vietnames en Amerikaanse kant met elkaar in contact kwamen. Al met al een indrukwekkend geheel. Een gedeelte van de gevangenis is afgebroken om plaats te maken voor een enorme wolkenkrabber. Gelukkig is de amandelboom bewaard gebleven. De amandelboom waar de Vietnamese gevangen bij elkaar kwamen om met elkaar te praten, waarschijnlijk is hier ook de ontsnapping via het rioolstelsel besproken. Het is een aantal mannen gelukt om op die manier te ontsnappen en vijf van hen kregen later hoge posities in de partij.

Na het bezoek aan de gevangenis ben ik richting hotel gelopen en via een parkje kwam ik uit bij een katholiek kerkje en via old quater kwam ik zowaar een bordspellenwinkel tegen, ik denk de enige in Hanoi! Natuurlijk moest ik hier een foto van maken. Bij Pho10, het eethuis voor pho, stond de rij wachtende mensen om te eten tot buiten, ik ben maar niet achteraan gaan staan.

Met behulp van de kaart uit het hotel weer richting hotel gelopen en hoewel ik een paar keer de verkeerde kant op liep, was ik ineens op bekend terrein. Grappig dat dit dan toch als een soort van thuiskomen voelt. Snel even wat gedronken en gegeten en via mijn hotelkamer om mijn jas op te pikken, het leek te gaan regenen, weer naar buiten

Ditmaal richting trainstreet gelopen. Dit is een smalle straat waar het leven niet afwijkt van andere straten in Hanoi behalve dat er een paar keer per dag een trein door deze straat heen rijd. Bewoners sturen hun kinderen naar binnen en zetten de tafeltjes en stoeltjes snel binnen wanneer de trein eraan komt want op sommige stukken is er aan weerszijden maar 40cm over. Ik snap heel goed dat de politie dit tot verboden verbied heeft verklaard en hier ook actief op controleerd. Onderweg hiernaar toe had ik niet alleen een verkeerde afslag genomen maar heb ik ook gezien hoe er hond werd klaargemaakt. Ik ben maar niet gestopt om een stukje te proberen. De riksjachauffeurs kijken goed om zich heen om verdwaalde toeristen op te pikken en deze had een goede dag vandaag. Ondanks dat ik wel afgedongen heb, heb ik waarschijnlijk wel teveel betaald. Ach heeft deze man ook eens een goede dag, hij moest er tenslotte hard genoeg voor trappen en ik was echt blij dat ik even kon zitten. Voelde ik mij gisteren nog bezwaard dat een ander zo hard voor mij moest werken, vandaag zag ik een colonne voorbij komen waarbij er twee mensen op het bankje zaten.

Na snel een foto te hebben gemaakt weer vertrokken want de chauffeur van de riksja wilde nog wel zo' n ritje. Ik snap echt dat mensen wat geld willen verdienen maar sommigen moet ik haast grof afwijzen omdat ze aan blijven dringen. Nee zeggen en doorlopen helpt wel. Ook het oversteken gaat steeds makkelijker. Met de straatventers oplopen werkt goed, als zij over kunnen steken kan ik het ook. Hoewel het verkeer druk is, is het gedrag over het algemeen wel te voorspellen en dat maakt het oversteken wat makkelijker.

Terwijl ik bij mij hotel was besloot ik nog een klein stukje door te lopen. Om de hoek kwam ik twee groepsgenoten tegen die de weg naar het rode bruggetje met de tempel in het meer wel hadden weten te vinden. In plaats van naar links te gaan was ik rechtsaf geslagen, en was de rode brug dus misgelopen. Onderweg kwam ik een man tegen die een soort houten fluitjes met vogeltjes maakte. Ik wist hem ongemerkt op de foto te krijgen maar de man die naast me stond was minder subtiel. Boos wuifde hij hem weg.

De rode brug voert naar een tempel op een eilandje in het meer. Wie of wat daar vereerd wordt blijft me onduidelijk. Wel hangt hier een fijne sfeer die nog verhoogt werd door een monnik die gebeden aan het prevelen was ondertussen ritmisch op een trom slaand met af en toe en tik op een helder klinkend kommetje. Ze leek in trance. Dit was bijzonder om getuige van te zijn.

Terug richting het hotel nu eindelijk bij dat winkeltje gestopt waar ze allerlei papier, boekjes en pennetjes verkopen. Het papier in de boekjes was te dun naar mijn smaak maar ik heb daar wel een paar zeer dun schrijvende gelpennen op de kop getikt.

Terug in het hotel onder het genot van een koud Hanoi biertje de foto's van vandaag op mijn tabje gezet en dit blog geschreven. Nu eerst een hapje eten, het is inmiddels 19.15, en dan mijn spullen organiseren om morgen naar Halong Bay te gaan. Ik heb er zin in!