Hoi An een anagram van Hanoi, deze stad lijkt mijlenver achter me te liggen maar kijk hier met veel plezier naar terug. Hanoi was een fijne stad om te verblijven en vind ik het jammer daar niet meer terug te keren.

Inmiddels kent iedereen hoe ie met de lift om moet gaan en braaf als de groep is staan we allemaal op tijd klaar om met de bus via de Wolkenpas naar Hoi An te vertrekken. Eerst stoppen we bij een vissersdorpje de sfeer is daar geweldig, bijna sereen. We zouden alleen een fotomomentje hebben maar plots wordt er ook thee gedronken. Ik vertrouw het niet zo en besluit wat rond te wandelen in plaats van thee te drinken. Naast het cafeetje is er iets in aanbouw en ik loop wat door tot ik bij een klein vijvertje kom. In het vijvertje krioelt het van vis maar ook van de rotzooi die de mensen die daar wonen in het water gooien. Onbegrijpelijk dat de mens zijn eigen leefomgeving zo vervuild. Opeens zie ik iets in het water duiken en wegvliegen en als ik goed kijk zie ik dat het een ijsvogeltje is. Hoe bijzonder om mens en natuur zo dicht bij elkaar te zien en hoe ondanks dat mensen de natuur zo vervuilen zo' n vogeltje toch stand weet te houden. Ik heb er nog even wat rondgehangen in de hoop dat het ijsvogeltje nog terug zou komen maar helaas. Wel een prachtig gekleurde gekko gezien met een hele lange staart. Op het erf liep ook een hond en elke keer als ik hier in Vietnam een hond zie denk ik, pas maar op jongen, straks zit je in n de pot.

De wolkenpas is 496 meter hoog en is in dit vlakke land een knap staaltje van wegenbouw. De vergezichten zijn ondanks dat het heiig is bij tijd en wijlen spectaculair. Aan het begin van de pas parkeerde de chauffeur de bus langs de kant van de weg zodat we foto's konden maken. Ondanks dat er bijna geen ruimte is, stoppen hier wel vaker bussen want binnen no time staan de straat verkopers om ons heen en worden er goede zaken gedaan. Op de verdere route is er geen plek meer om te stoppen. Langs de kant van de weg tel ik minstens tien altaartjes die hier zijn neergezet om de verkeersslachtoffers te gedenken. Blijkbaar is het niet alleen een mooie maar ook en gevaarlijke weg. Gelukkig rijd onze chauffeur wat behoudend en komen we zonder gekkigheid boven. Eenmaal boven worden we in gelegenheid gesteld het uitzicht te bewonderen en de onvermijdelijke uistalling van kitsch en prularia te aanschouwen. De paadjes die te beklimmen zijn, zijn smal en steil en ik heb mijn volle aandacht nodig om heelhuids naar boven en beneden te komen. Ook dit loopt allemaal goed af. De weg naar beneden is minstens zo spectaculair en de afdaling gaat sneller dan ik eigenlijk zou willen. Niet omdat ik bang ben maar omdat ik best langer van het mooie uitzicht zou willen genieten. Vakkundig worden we marble mountain ingeloodst, de volgende toeristische trekpleister. Vroeger werd hier marmer gewonnen waar beelden van werden gemaakt. Tegenwoordig wordt het marmer geimporteerd uit China omdat men het kostbare marmer en het lanschap niet op wil offeren aan het toerisme. Wat mij betreft een goede keuze want waarom dit prachtige natuursteen verspillen aan een manneke pis dat geen mens zal kopen omdat het een godsvermogen zal kosten om het thuis te krijgen......... is mij een raadsel. Natuurlijk is er een pagode ingericht al zou ik echt niet weten waar nu weer voor, mensen bidden ervoor. Waarschijnlijk om voorspoed en geluk want daar gaat het meest van de keren om.

Hup de bus weer in, we worden werkelijk van hot naar haar gesleept. Buiten is het beduidend warmer. De wolkenpas was vroeger een gebiedsgrens, tegenwoordig is het alleen nog maar een klimatologische scheidslijn.

De wolkenpas ligt zo'n 30 km ten noorden van Danang en we maken een stop in de stad van de vele bruggen. Ook Danang kent een wipkip al is deze rood. Danang kent ook een drakenbrug een gegolfd gevaarte, knalgeel en in de weekeinden spuwt ie nog vuur ook. Dat schouwspel hebben we helaas niet mee kunnen maken.

We mochten kiezen een pagode bezoeken of de tijd zelf besteden door bijvoorbeeld koffie te gaan drinken bij Highlanders een soort MacDonalds maar dan alleen voor koffie. Het plekje in de schaduw op het trras was zeer welkom en de koffie beter dan verwacht. De taartjes zagen er niet alleen lekker uit maar smaakten ook goed. Het is hier beduidend warmer dan in Hue. Hop hop de bus weer in en door naar Hoi An het dorpje van de lampionnetjes. Degenen die willen kunnen met Mao mee voor een korte stadswandeling en wat eten in een betrouwbaar restaurant, na me te hebben gedouched en omgekleed ga ik wel mee want anders moet ik alleen eten in een stad waar ik heg nog steg ken. Hoi An by night kan niet anders dan sprookjesachtig worden genoemd. In alle straten hangen gekleurde lantaarns en uit de luidspeakers klinkt klassieke muziek. Niet dat dat voor mij nou had gehoeven. Wanneer we weer terug zijn in het hotel duik ik snel mijn bed in, het was een lange en vermoeiende dag.