Na een hobbelige rit van viereneenhalf uur in de bus arriveren we in Saigon onze laatste stop voordat we doorvliegen naar Cambodja. We stoppen bij de Notre Dame die naast het oude postkantoor te vinden is. Het karakteristieke gele pand valt mij eerder op dan de kerk. En eerlijk gezegd kan de kerk me ook niet zo bekoren. Het postkantoor is aan de binnenkant prachtig. De buitenkant ziet er een tikje verwaarloosd uit. De tegelvloer is echt heel mooi en ook de houten loketten zijn nog in originele staat en echt heel mooi.

Wat jammer is, is dat er natuurlijk ook in het postkantoor zowel links en rechts van de ingang souvenirshops te vinden zijn. Er wordt ook hier weer heel veel kitsch verkocht. Achterin het postkantoor hangt een meer dan levensgroot portret van Ho Chi Min naar wie de stad tegenwoordig vernoemt is. Persoonlijk vind ik Saigon veel exotischer klinken. Deze twee worden door door elkaar gebruikt dus blijf ik Saigon zeggen.

Saigon is het finaciele centrum van Vietnam en dat is duudelijk merkbaar. Hier staan meer wolkenkrabbers, is het een duidelijk rijker gebied, zijn de wegen breder en rijden er meer scooters, 9 miljoen om precies te zijn. Ook vind je hier de grote modehuizen zoals Vuitton, Hermes, Versace en nog een paar. Uiteraard kon ik het niet laten om in de etalages te gluren maar eerlijk gezegd het is niet aan mij besteed, ik vind er werkelijk niks aan.

We lopen om de modehuizen heen en komen bij een plek waar de metro wordt aangelegd. Hier zie ik voor het eerst mensen in portieken liggen. Het blijken twee schoenpoetsers te zijn die van hun siesta genieten want even later zie ik ze door de stad lopen. We komen uit op een inmens plein waar een flink stanbeeld van Ho Chi Min staat, ze zijn hier werkelijk dol op die man, maar goed de stad is naar hem genoemd dus dan mag er ook wel een standbeeld van hem staan.

Na de lunch vertrekken we naar het oorlogsmuseum. Door het hele gebouw klinkt Imagine van John Lennon en er hangen foto's uit alle landen waar er tegen deze oorlog is geprotesteerd, indrukwekkend. Er is een zaal ingericht met werk van fotografen die in Vietnam tijdens de oorlog zijn omgekomen. Er is een halve etage ingericht met tekeningen van kinderen die mismaakt geboren zijn door het gebruik van ontbladeringsmidde, agent Orange. Het andere gedeelte van deze etage is ingericht met foto's en video's over deze kinderen. Ik zag jonge mensen huilen op deze verdieping.

We rijden verder richting hotel en het is een gekrioel van scooters, bussen, auto' s en al het andere al of niet gemotoriseerde vervoer wat je je kunt bedenken. Het enige wat ik niet gezien heb zijn lastdieren.

In de hotellobby is het heerlijk koel en we worden verwelkomd met het gebruikelijke drankje, koud en verfrissend. Wanneer ik mijn kamernummer heb doorgekregen en mijn koffer heb aangewezen vertrek ik naar boven. Net als in Hanoi zijn hier ook kamers om een soort binnentuin heen geplaatst wel allemaal afgesloten met een dak op het hotel. Het vorige hotel was hierdoor nogal gehorig en ik hoop dat, dat hier mee zal vallen.

Ik krijg niet de kans om dat uit te vinden want als ik terugkom van de pinautomaat mag ik verkassen naar de voorkant van het hotel een veel ruimere kamer. Waar deze upgrade vandaan komt mag Joost weten, ik vind het prima.

Ik ben moe, heb het warm en ben dorstig. Ik besluit om naar het 500 meter verderop gelegen rooftophotel te vertrekken om daar wat te gaan drinken en een hapje te eten. Het is er rustig, er waait een lekker windje over het dakterras en het bier is koud. Ik geniet van de dag die overgaat in de nacht en van alle lichtjes die om mij heen verschijnen. Ver beneden mij hoor ik het geroezemoes van een stad die waarschijnlijk nooit stil zal zijn. Ik ben benieuwd wat mij de komende dagen nog te wachten staat.