We vertrekken rond 8 uur voor wat een rit van ruim 2 uur zal worden. Er rijden 9miljoen! Scooters in Saigon. Er zijn er veel, heel veel tegelijkertijd op weg. Ik heb zeker een slang van 5 km lang en 20 meter breed gezien met allemaal scooters. Allemaal mensen die naar hun werk gaan. Het is maar goed dat het geen auto's zijn, dan zou er dagelijks een verkeersinfarct zijjn. Volgens Mao is het nu rustig op de weg omdat de scholen nog gesloten zijn vanwege het Coronavirus. Het gaat kriskras door elkaar, rijden door rood en slaat af waar het zo uitkomt. Ik ben blij dat ik niet hoef te rijden in deze chaos!

Wanneer we op het platte land komen wordt de chaos minder groot maar de weg niet beter. Redelijk door elkaar geschud komen we bij de Cu Chi tunnels aan. Ik ben blij dat ik even de benen kan strekken. De tentoonstelling blijkt een heel complex in de buitenlucht te zijn en begint met achtergelaten helicopters en tanks. Er zijn miljoenen kilo's bommen gegooid en we zien gesoorteerd op gewicht nog enkele lege exemplaren staan. In de dorpen werden de lege hulzen gebruikt om aan te geven wanneer het tijd was om naar het werk te gaan, het pauze was of wanneer er gevaar was. Er werd dan sneller op de huls getikt om iedereen te waarschuwen. De partij kwam ook controleren of men niet ongeoorloofd afwezig was, bleek dit het geval dan werd er een boete uitgeschreven. Mao heeft het niet met zoveel woorden gezegd maar ik denk dat er ook mensen waren die de boel voor de partij in de gaten hielden.

Al snel worden we mee de jungle ingenomen. Door de vele toeristen zijn er paden ontstaan waardoor je redelijk kunt zien waar je loopt. De jungle is dichtbegroeid en voor je uitkijken is lastig. Vooruit komen was erg moeilijk voor de Amerikanen. Tel daar nog eens de mijnen, boobytraps, de warmte gebrek aan voedsel bij op en dan kan ik mij voorstellen dat de Amerikanen zich schietschijf voelden. Ik zag de poppen en het afdak pas toen de rest van de groep ervoor stil stond. Ik moet zeggen dat ik mij ook niet helemaal op mijn gemak voelde en ik hoorde meer mensen hierover.

We krijgen uitleg over het tunnelsysteem. Tijdens de Franse oorlog is er een eerste begin gemaakt met deze tunnels en deze zijn in de oorlog tegen de Amerikanen uitgebreid. Er zijn drie niveaus en de bombardementen waren soms zo heftig dat de mensen pas op het derde niveau veilig waren. Hier vluchten de oudere mensen en kinderen naar toe. De vrouwen vochten net zo hard mee als de mannen. In een documentaire die ter plekke gedraaid werd, was te zien hoe overdag de rijstvelden werden bewerkt met een AK47 op de rug klaar voor een gevecht. In de tunnels was er ruimte voor 10.000 mensen maar meestal verbleven er minder. Onder de grond ging het dagelijkse leven gewoon door. Er werd les gegeven aan de kinderen, er werden kinderen geboren er werd gekookt en gegeten er waren kleine hospitaaltjes en als het kon ging men weer naar buiten. Het duurde even voordat de Amerikanen door hadden dat deze tunnels werden gebruikt. Vervolgens konden zij er niet in omdat ze te groot waren. De Amerikanen zetten hiervoor Fillipijnse soldaten in omdat deze dezelfde bouw hebben als de Vietnamezen. De tunnels konden worden afgesloten met luiken en dit was meer bedoeld om de giftige gassen buiten te houden. De tunnels waren ook op plekken voorzien van boobytraps en de boobytraps die gebruikt werden waren akelige dingen, valkuilen met bamboe waardoor je gespietst werd om maar een voorbeeld te noemen. Over en weer zijn de nodige wreedheden begaan.

De tunnels zijn krap en wij grote toeristen moeten flink bukken om er doorheen te kunnen. Indrukwekkend dat waar wij nu lopen zo heftig gevochten is. Even verderop zien we een bomkrater, van een b52 die krater is inmens. Dat wat ik vroeger als kind op het journaal zag, zie ik nu in deze jungle weer voor me en weer bekruipt me dat nare gevoel van dreigend gevaar. Terug in de bus heb ik alle tijd om nog eens in te laten zinken wat ik zojuist allemaal heb gezien. Tegen de tijd dat we weer in Saigon zijn, heb ik het nare gevoel van me afgezet en geniet ik weer van wat er om mij heen gebeurd.

Weer terug in Saigon ga ik snel wat eten want om 15.15 moeten we weer klaar staan voor onze laatste gezamenlijke excursie. Vier groepsleden haken hier af en zij gaan morgenavond terug naar Nederland. De rest van de groep vertrekt morgenochtend om 6 uur vanaf het hotel naar Cambodja.

Wanneer ik op het terras zit zie ik een man zijn fiets parkeren, hij loopt de stoep op maar loopt van mij weg en ik schenk verder geen aandacht meer aan hem. Plotseling voel ik gefriemel aan mijn schouder en mompelt een man iets onverstaanbaars, eerst schrik ik maar vervolgens reageer ik verontwaardigd, blijf van me af en maak tegelijkertijd een gebaar dat dit onderstreept. De man begrijpt de boodschap en loopt weg. Dan pas versta ik wat hij mompelde, massage madam? Dit is het brutaalste staaltje toeristen verleiden dat ik heb meegemaakt. Ik denk niet dat hij op die manier veel klanten trekt........

De riksja's staan al klaar voor onze stadstoertocht. In zo'n fietstaxi ervaar je van heel dichtbij de hectiek van deze stad. Je moet met de stroom mee, dan komt het wel in orde, en dat komt het ook. De fieters laten stuk hun vaardigheden in het verkeer zien en loodsen ons zonder ongelukken door het drukke verkeer. Af en toe wijst 'mijn' fietschauffeur op iets wat ik moet zien, verder mompelt hij af en toe waf en dan is het weer een tijdje stil. Wat een belevenis is die stad.

We krijgen een rondleiding door Chinatown. Overal waar we kijken worden er alleen maar onderdelen voor scooters verkocht en gesleuteld en van onderdelen weer scooters aan de praat gekregen.

Gisteren schreef ik nog niet zo goed te weten wat ik van de stad moet vinden. Deze stad heeft zijn eigen charme en karakter. De mensen zijn vriendelijk en het is een mengelmoes van historische gebouwen en moderne kantoren. De Vietnamezen hebben het voor elkaar gekregen om het financieel centrum van hun land te verbinden met hun koloniale verleden. Deze stad slaapt nooit, en om vijf uur in de ochtend! waren er al weer mensen aan het sporten in het park en ondanks dat de stad erg warm is, is het een stad die bruist

Weer terug in het hotel neem ik afscheid van de vier die teruggaan naar Nederland. We gaan met veertien mensen door naar Cambodja.

De rooftopbar is mij gisteren goed bevallen en ik besluit om daar in ieder geval een biertje te gaan drinken en een kleinigheidje te eten. Nynke, Klaas en Erik zijn nieuwsgierig geworden naar het uitzicht en we besluiten om daar wat met zjin vieren te gaan eten. Weer zie ik de duisternis over de stad neerdalen en hoor het geroezemoes als we op het dak zijn.

Door de hoogte waait er een lekker windje en wordt de temperatuur voor het eerst van de dag wat aangenamer. We nemen nog wat te drinken op een terrasje beneden en omdat we morgen echt vroeg op moeten ga ik ook vroeg naar bed. Ik heb weer genoeg om over na te denken.