Na en ontbijt in een drukkerer eetzaal dan ik de afgelopen weken gewend ben, vetrekken we om 08.00 naar de steiger om naar de drijvende markt van Cai Rang te gaan. Hoewel het beste een flinke boot is, wordt de kapitein behoorlijk zenuwachtig als enkele mensen heen en weer gaan lopen, we moeten ons verspreiden om het gewicht te verdelen en gaan zitten. Na het laatste bootjes avontuur heeft niemand behoefte om uit te proberen wat er gebeurd als. Bovendien dit is een brede rivier met veel stroming en veel scheepvaart. Ondanks dat we verplicht zijn een zwemvest te dragen voel ik er niets voor om hier te water te raken.

Na een dikke tien minuten varen bereiken we Cai Rang de grootste drijvende markt van deze Delta. De boten die wat te koop aanbieden, hebben een bamboe stok omhoog staan met daaraan het product gebonden dat verkocht wordt. De boot met ananas heeft een ananas aan de stok gebonden. Opvallend is dat er vaak maar een soort per boot wordt verkocht. Het is er minder kleurrijk en er is minder aanbod dan ik had verwacht. Hoe dit komt weet ik niet. Mao vertelde dat het fruit dat we zien nog niet rijp is en dat zou een reden kunnen zijn maar ook de noodzaak van de markt wordt minder omdat de mensen door de bruggen veel makkelijker in staat zijn om te reizen en naar de markt te gaan. Op de scooters kan alles worden vervoerd.

Na de markt varen we door naar het dorpje om naar een noedelfabriekje te gaan. Het is druk en het kost moeite om en een plekje te vinden. Uiteindelijk lukt dit toch en stappen we van boord om via de markt naar het fabriekje te lopen. Hier krijgen we uitleg over de verschillende processen. Van een soort rijstmeel worden vellen rijstpapier gemaakt en deze worden met een soort borstel opgepakt zoals je een pannenkoek half opgerold uit de pan haalt en uitgespreid op een van bamboe en bladeren gemaakt rek waar drie vellen op kunnen liggen. Vervolgens worden de rekken buiten in de zon op een stellage gelegd om te drogen.

Het is een arbeidsintensief proces en vraag me af hoe het met de hygiene is gesteld. Verderop staat iemand rijst te frituren dat bedoeld is om te proeven door de bezoekers.

De dame achter de pan staat zo hard te roeren dat ik bang ben dat de olie over de rand zal vliegen en de boel in de fik zal gaan. Gelukkig gebeurd dit niet. Wat wel gebeurd is dat iedereen met zijn handen de gebakken rijst uit de schaal pakt om te proeven.............. Er is niemand ziek geworden.

Uiteraard is er ook een winkeltje en ik besluit dan om eindelijk een non la op mijn hoofd te zetten maar vind dat die de Vietnamese dames meer flatteerd dan mij.

We vertrekken met de boot naar een tuin voor een rondleiding. Het vertrek verloopt niet vlekkeloos. De boot is verplaats naar een plek dwars achter een stalen soort binnenvaartschip dat zand aan het lossen is. Doordat de kapitein alleen is en moet helpen met iedereen aan boord te krijgen, heeft hij te laat in de gaten dat zijn boot tegen het stalen schip aandrijft. Hij is te laat met afhouden en met een klap komen we tegen de stalen punt van het achterdek aan. De hoek tussen achterdek en romp. De klap is zo hard dat ik denk dat we lek zouden kunnen zijn. Door de klap komt de boot met het voorsteven klem te liggen op de steiger. Met een flinke dot gas schieten we los. Door dit losschieten val ik achterover en kan Erik me nog net opvangen. Gelukkig loopt het voor alles en iedereen goed af.

Enigzins opgelucht stap ik van de boot en wandelen we naar de tuin waar we verschillende soorten bomen, apenbruggetjes, dit zij hele smalle gammele bruggetjes en verschillende soorten fruit te zien krijgen. Omdat het fruit nog niet rijp is moeten we het helaas laten hangen. Na een kopje zoete thee en wat fruit dat wel goedrijp is stappen we op de fiets.

We fietsen door de Mekong Delta. Helaas lukt het me niet om veel van de omgeving te zien. Doordat de weggetjes zo ontzettend smal zijn, soms zo slecht en ook hier de scooters je luid toeterend voorbij razen moet ik mijn volle aandacht bij het sturen houden, ik weet wat ervan kan komen als ik dat niet doe. In combinatie met deze temperaturen kost het me erg veel energie om die zes km af te leggen. Ik denk trouwens dat het wel meer dan 6 km was. Ik hoor van bijna iedereen dat die 6 km meer dan genoeg is geweest, terwijl er aan het begin van de tocht nogal werd geprotesteerd dat het maar zes km zou worden. Ik ben blij dat ik weer de bus in kan.

Terug in Can Tho lunchen we gezamenlijk en daarna trekt ieder zijn eigen plan. Ik heb zin in koffie en na wat spullen op mijn hotelkamer te hebben gebracht vertrek ik naar Highlanders. Deze weet ik met behulp van maps me makkelijk te vinden. Ik loop terug naar de rivier en aarzel dan of ik links of rechts moet. Onderweg passeer ik een paar ruziende vrouwen en de hele buurt houdt scherp in de gaten hoe dit afloopt. De dames worden uit elkaar gehaald en de ruzie lijkt over te waaien.

Wanneer ik een tijdje gelopen heb realiseer ik mij dat ik al een poosje geen andere toeristen heb gezien maar ook dat ik volkomen genegeerd word. Ook veranderd de buurt, het wordt duidelijk armoediger en ook smeriger. Er rijden geen taxis en ik wordt ook niet aangeklampt in de hoop dat ik wat zal kopen. Ik voel me niet onveilig maar realiseer me wel dat ik beter kan zorgen dat ik in een gebied moet komen waar meer toeristen zijn en ik dus als het nodig is een taxi kan aanhouden en het liefst voordat het donker wordt. Ik loop dezelfde route terug en merk dan dat ik een afslag heb gemist en dat ik eigenlijk wel de goede kant op liep maar dat niet alle straten uitkomen bij het water. Ik kom dichter in het centrum uit dan gedacht. Hier loop ik nog even over de marktjes op zoek naar een rasp die ik ook te pakken krijg. Ik koop nog wat souvernirtjes en dan hou ik het voor vandaag voor gezien, morgen is er weer een vroeg vertrek gepland.