De busrit van Salta, Argentinie, naar San Pedro de Atacama, Chili, zou een lange zijn, maar wel een heel mooie, dwars door de hoge Andes. Dus we waren goed voorbereid met fruit, broodjes en water en keken uit naar de mooie uitzichten. Onze ontspannen, optimistische houding werd echter redelijk beproefd na ongeveer een uur rijden. De bus stond een uur stil bij de busgarage. Er was blijkbaar een probleem met de bus, maar in Zuid-Amerika zijn ze niet bepaald van de informatieverschaffing, vooral niet bij problemen, dus we moesten raden wat er aan de hand was. We hadden de indruk dat het vooral een probleem met de TV was. En hoe kan je nou 10+ uur in een bus zitten zonder TV...? Wij waren liever doorgereden zonder TV, maar kennelijk is het voor de Argentijnen erg belangrijk. Tegelijk met de TV bleek ook de waterkoker weer te werken. We hebben daarna natuurlijk extra genoten van ons kopje thee. Op naar de volgende stop: een busstation in de volgende plaats.

Wederom zonder uitleg, zonder te vertellen hoe lang we zouden stoppen, stonden we ook daar een uur stil. Nadat we eindelijk op weg waren, was de weg enige tijd afgesloten vanwege een ongeluk... De vertraging was inmiddels enorm. Gelukkig reed de bus vanaf dat moment wel lekker door, maar zonder enige stop: plassen moest in de bus (er werd wel duidelijk verteld dat je alleen vloeistoffen in het toilet mocht deponeren). We zullen jullie verdere details van het bustoilet na 13 uur en 50 passagiers besparen, maar het was zelfs aan de andere kant van de bus te ruiken. Het broodje met hele roze ham dat we als lunch kregen uitgedeeld was al niet zo smakelijk, maar zo al helemaal niet.

Maar goed, genoeg gezeurd. De busrit was heel erg ontzettend mooi! Zelden zoveel mooie uitzichten in een rit gezien. Eerst reden we nog door de groene omgeving van Salta. Daarna gingen we hoger en werd het droger en reden we weer door een soort kloof, met schitterende rotsen, kleuren en vormen en cactussen. Uiteindelijk kwamen we zo hoog dat er niets meer groeide, behalve misschien nog wat plukjes gras. En daar woonde ook niemand meer, dus het waren eindeloze bergen en hoogvlakten met alleen een weg erdoorheen.

We reden ook nog dwars door de zoutvlakte van Argentinie. Schitterend wit en soms met spiegelend water erop. Heel indrukwekkend.

Vervolgens nog langs kleine meertjes met hier en daar een flamingo. Het hoogste punt lag rond de 4200 meter en op een gegeven moment kon iedereen in de bus dat wel voelen. Wij begonnen hoofdpijn te krijgen door de ijle lucht en lagere luchtdruk en sommige mensen werden echt misselijk.

Zelfs de Argentijnse grenspost lag heel hoog. Daar aangekomen wilde de chauffeur dat we onze paspoorten aan hem zouden geven, zodat hij ze sneller kon laten stempelen. Wij wilden dat perse niet (ons paspoort blijft bij ons), wat ons een erg vervelende reactie opleverde en nog meer hoofdpijn... Uiteindelijk mochten we dan zelf naar de grensbeambte met ons paspoort. Bleek dat er zes beambten waren; drie aan de Argentinie-uit-kant en drie aan de Argentinie-in-kant. Aan de uit-kant was het heel druk met nog twee bussen voor ons. De beambten aan de in-kant springen dan niet vanzelf even bij. Nee hoor, die zaten gewoon lekker met elkaar de flirten (er werkte een vrouw). Maar onze buschauffeur had connecties met een man aan de in-kant en daar kon hij alle paspoorten laten stempelen. Dat scheelde dus wel iets, maar echt efficient is het natuurlijk niet en al helemaal niet klantvriendelijk, maar dat interesseert ze helemaal niets (behalve dan dus die ene man, want die werkte wel heel hard). Een beetje zoals de Nederlandse ambtenaren 20-30 jaar geleden waarschijnlijk...

Goed, we mochten weer verder. Eindelijk, toen het al ging schemeren, bereikten we San Pedro, met de Chileense grenspost. De Chilenen willen ook graag alle bagage checken, dus we wisten dat deze overgang ook wel even zou duren. Voordeel was wel dat als we hier door waren, we niet weer de bus inhoefden en het dorp in konden lopen. Dus wij zorgden dat we zo ver mogelijk vóór in de rij stonden :).

In plaats van om half 6 waren we om 9 uur ´s avonds eindelijk in San Pedro. Op naar de camping, om in het donker een plekje te vinden en onze tent op te zetten. Dat lukte gelukkig aardig en om 22 uur zaten we in een restaurant, o.a. om onze uitdroging tegen te gaan. San Pedro ligt op 2500 meter en we konden de hoogte wel goed voelen. Paracetamol en heel veel water hielpen gelukkig goed en de volgende dag voelden we ons iets beter.

De camping was ook best relaxed. Enige nadeel was dat een Chileen met een foute snor en matje (alsof hij recht uit de New Kids kwam lopen), midden in de nacht ontzettend hard aan het discussieren was waar we wel een paar keer wakker van zijn geworden. Vooral zijn lach drong namelijk voor merg en been (en door Annekes oordopjes). De volgende nacht hadden ze vrienden gemaakt en was er nog meer gepraat en de laatste nacht leek het wel alsof de hele camping om 3 uur 's nachts dachten dat ze in en bar stonden. We hebben ons er uiteindelijk maar bij neergelegd. We zijn tenslotte ten gast in dit land en kennelijk is dit hier "normaal". Maar het gebrek aan slaap gecombineerd met het moeten wennen aan de hoogte konden we overdag wel voelen.

San Pedro is een oase midden in een zeer droge woestijn, met allerlei mooie natuurwonderen in de omgeving. Deze zijn echter moeilijk bereikbaar zonder auto, dus kan je er alleen naartoe met een tour. Maar deze tours zijn best wel prijzig. We moesten dus een selectie maken van wat we wilden zien. We hebben gekozen voor Lago Cejar en Valle de la Luna.

De eerste dag hebben we een taxi naar Laguna Cejar genomen (een taxi was goedkoper en sneller dan met een tour). Dit is een zoutmeer, met zoveel zout dat je er heel goed kunt drijven. Net als de Dode Zee. (Wij wisten niet dat er nog zo´n meer was.) De omgeving was ook helemaal wit van het zout en vanuit het meer had je uitzicht op enkele vulkanen. Erg mooi en bijzonder.

De tweede dag zijn we naar Valle de la Luna geweest met een tour. We stopten op verschillende plekken met allerlei bijzondere rotsformaties en overal was het bedekt met een laagje zout. De maanvallei zelf had inderdaad wel iets weg van een maanlandschap. Daar konden we vanaf een uitzichtpunt genieten van de zonsondergang. Supermooi! We hadden ook geluk dat het net een week of twee ervoor had geregend (het regent gemiddeld maar 5 dagen per jaar in San Pedro). De regen trekt namelijk de mineralen in de grond naar boven met als gevolg een wit, sneeuwachtig laagje als het opdroogt. Na een maand of twee is het zout weggewaaid en is het weer bruin totdat het het volgende jaar weer overnieuw begint.

Verder hebben we onze tijd in San Pedro besteed aan relaxen, wennen aan de hoogte en een tour boeken. We wilden namelijk vanuit San Pedro een tour doen naar de zoutvaktes van Uyuni, Bolivia, omdat we dan niet nog apart naar Uyuni hoefden te reizen en omdat we die tour sowieso wilden doen. We vonden een tourbureau dat ons wel betrouwbaar voorkwam, dus boekten we de toer en vertrokken we maandagochtend richting Bolivia met nog 16 andere reizigers.