Het is niet heel gebruikelijk om in één keer van Paraguay naar Montevideo in Uruguay te reizen. Als mensen het al doen, lazen we op het internet, dan is dat met een nachtbus naar Buenos Aires gevolgd door een boot/bus-combi naar Montevideo. Maar dat is niet alleen een behoorlijke omweg, maar ook nogal duur (vooral rond de feestdagen). We besloten rond te vragen bij het busstation in Encarnacion. "Montevideo? Nee, niet vanaf hier, dan moet je eerst naar Posadas (de stad aan de Argentijnse kant van de grens); van daar gaan er wel bussen naar Montevideo!" Wat onderzoek wees uit dat dat wel goedkoper en waarschijnlijk sneller zou zijn dan via BA, dus wij met onze rugtas naar de bushalte voor de bus naar Posadas.

Vanwege het lagere prijs- en belastingniveau in Paraguay is het erg populair voor de Argentijnen om boodschappen te doen in Encarnacion. De bus naar de grens zat dan ook tjokvol met mensen die vuilniszakken vol speelgoed en andere aankopen met zich mee brachten terug naar huis. Ook bij deze bus waren wij de enigen die er uit gingen bij het verlaten van Paraguay om de benodigde stempels te halen. De bus, die de laatste paar honderd meter al kruipend had afgelegd door de file, stond nog te wachten voor de grens dus wij dachten er weer op te kunnen springen, maar ons werd verteld dat die te vol zat en dat we maar op de volgende moesten wachten. (Als mensen betalen, passen er wel meer in, als ze al betaald hebben, niet...) We hadden geen idee hoe lang dat zou duren, en taxis waren heel duur, dus besloten we maar door te lopen om dan maar lopend de overtocht naar de Argentijnse grenspost te maken, of, misschien, zoals de vorige keer, weer met een motor naar de overkant te worden gebracht. Maar helaas, niets van dat alles, en ons werd door een beveiligingsambtenaar verteld dat als we lopend aan de Argentijnse kant zouden aankomen, we in de boeien zouden worden geslagen omdat lopen daar verboden was. Hoe moeten we daar dan komen? De tweede bus had ons inmiddels ook toegang geweigerd omdat die ook vol zat, wie weet hoe lang dat nog kon duren? Uiteindelijk zijn we allebei gelukkig liftend naar de overkant gekomen. Dat ging beter :). Daar moest wel iedereen uit de bus voor baggagecontrole dus hadden we een eerlijke kans om de bus weer in te komen.

In de busterminal van Posadas zochten we naar de beloofde bus naar Montevideo. "Montevideo? Nee, dan moet je eerst naar Concordia, van daar gaan er bussen naar Montevideo!" Dus wij de bus naar Concordia gepakt. Daar aangekomen -- het was inmiddels 1.15 uur 's nachts -- zochten we de bus naar Montevideo. "Montevideo? Nee, dan moet je eerst de grens over naar Salto, van daar gaat er elk uur een bus naar Montevideo!" Dus wij de grens over. Met een taxi, want het was inmiddels zondag en dan rijden er geen bussen de grens over. Na wat onenigheid over de door de (verder vriendelijke) taxichauffeur gehanteerde wisselkoers waren we dan op het busstation van Salto. "Montevideo? Nee, de eerstvolgende bus gaat om 5 uur pas". Dat bleek dus 6.30 uur te zijn, maar gelukkig ging er een uur wachten van af door het tijdsverschil en was het inmiddels 3 uur. Dus wij hebben onze nacht doorgebracht bij het 24-uurscafétje dat gelukkig wel open was én WiFi had. De busrit door de binnenlanden van Uruguay was de moeite waard. Frans heeft vooral geslapen, maar Anneke heeft ook genoten van de eindeloze, groene weilanden vol met potentiele, vrije uitloop-biefstukken ;).

Gelukkig rijden de bussen in Uruguay strak op tijd, dus rond de middag waren we in Montevideo. Een wandelingetje over de Rambla langs de rivier gevolgd door lunch en lekker op het strand liggen was het enige waar we nog toe in staat waren. 's Avonds hebben we nog wel boodschappen gedaan en gekookt: weer wat vitaminen naar binnen krijgen! (In de bus kregen we standaard Argentijnse snacks: witbrood, vlees en suiker. Niet onze favorieten.)

De volgende dag was de laatste dag van het jaar. We hebben fietsen gehuurd om de omgeving wat beter te kunnen verkennen. Waar we al snel achter kwamen is dat de Montevideanen wat interessante gewoontes hebben met oud en nieuw. De straat lag bezaaid met snippers papier: het blijkt dat mensen als traditie hebben om hun oude agenda's te versnipperen en uit het raam te gooien.

Een andere traditie kwam letterlijk uit de lucht vallen: mensen die op hogere verdiepingen wonen gooien water vanuit hun raam op nietsvermoedende voorbijgangers. Het was wel lekker warm weer, dus zo erg is zo'n traditie niet, behalve als je als toerist met je camera in je hand staat. Gelukkig konden we het goed ontwijken, dankzij ons snelle vervoermiddel ;). Bij de haven in de oude stad stroomde het bier rond lunchtijd al rijkelijk, dus na de lunch hebben we maar het zekere voor het onzeker genomen en hebben we de oude stad verlaten voordat de sfeer omsloeg.

Het weer sloeg overigens ook om: een aantal flinke plensbuien vielen er. Maar tussenduur was het droog en zo hebben we op onze huurfietsjes nog heel wat kunnen zien: van het oude centrum de poort van de voormalige stadsmuur (alleen is de muur er niet meer), het oude theater, een kerk, en wat pleintjes. Al met al een leuke stad. Net toen we een stukje de stad uit waren gereden langs de rivier bleek Annekes fiets een lekke band te hebben, dus konden we het stuk terug lopen en kwamen we gelukkig vlak voor de volgende plensbui bij ons hostel aan.

Oud en nieuw hebben we gevierd bij Andrés en Victoria, een stel dat we van onze kerk Crossroads kennen. Zij zijn Uruguayaans, wonen en werken in Amsterdam, maar waren voor de kerstdagen in Uruguay en hadden, toen ze hoorden dat we er zouden zijn, ons uitgenodigd om op bezoek te komen. Uruguayaans oud en nieuw, hebben we ontdekt, bestaat uit drie dingen: eten, eten, en nog meer eten. En dan eet je het hoofdgerecht vlak voor middernacht en het toetje (ongeveer in dezelfde hoeveelheden als het hoofdgerecht) na middernacht. Maar om middernacht hebben ze ook heel veel vuurwerk. Wel een oud & nieuw gevoel dus!

Daarna hebben we enkele dagen bij Andrés en Victoria gelogeerd in Atlantida, een stadje aan zee dat ´s zomers volloopt met toeristen. We konden daar relaxen, onze was doen en veel mee krijgen van het leven van een Urugayaanse familie: veel eten, waaronder Urugayaans BBQ-en (met houtblokken en ongeveer een halve kilo vlees pp) en het overal voor gebruikte, mierzoete dulce de leche. Ook hebben ze ons een dag meegenomen om het een en ander van het land te zien. Langs de kust zijn we naar verschillende plaatsen gereden, o.a. Piriapolis, het decadente Punta del Este en de vuurtoren en surfers bij Jose Ignacio. Het weer was iets kouder, maar gelukkig wel droog en zonnig.

Aan het eind van onze Uruguay-trip hebben we 1½ dag in Colonia doorgebracht, een klein koloniaal stadje met leuke huisjes, veel terrasjes en een ontspannen sfeer. Het weer was inmiddels weer heerlijk warm (met een paar stortbuien), dus we hebben genoten van het rustige stadje.

Uruguay is niet het land met de meeste bezienswaardigheden, maar het is tot nu toe wel het meest westerse land, het reist makkelijk, de mensen zijn vriendelijk en het was leuk iets meer van de lokale bevolking te ontdekken.