Omdat je geen groente, fruit en zaden mee mag nemen naar Chili hadden we deze dingen allemaal opgegeten (we wisten niet precies wat wel en niet mee mocht). De auto werd helemaal doorzocht bij de grens. En zo moesten we weer boodschappen doen zodra we Chili inkwamen zodat we 's avonds te eten hadden. Chile Chico, de grensplaats, is echter niet heel groot en wordt niet supergoed bevoorraad, maar gelukkig konden we het een en ander inkopen in de plaatselijke supermarkt.

Vervolgens reden we verder, wederom het onherbergzame landschap met zeer weinig civilisatie tegemoet om de Ruta 7, of Carretera Austral, te volgen die volgens velen erg mooi is. De weg heette vroeger de Carretera General Augusto Pinochet, is begonnen onder het Pinochet-bewind en in de jaren '70 en '80 door het Chileense leger aangelegd om (vooral om strategische redenen) diverse kleine dorpjes in Patagonië met de rest van Chile te verbinden. We ging dus een hoop niets tegemoet...

Eerst reden we langs Lago General Carrero, een heel erg groot meer, met na elke bocht weer schitterende uitzichten. Het weer was wat wisselvallig, maar ondanks dat was het mooi. De weg was af en toe spannend: steile, smalle grindweg met scherpe bochten en diepe afgronden ernaast is een uitdagende combinatie, maar het ging allemaal prima. Zoalang je maar weet dat je niet te ver glijdt ;).

Tegen de avond vonden we een rustige camping aan het meer. Om nog steeds onduidelijke reden konden we er niet kamperen, maar we konden wel een cabana voor niet veel geld huren. Cabanas zijn heel erg populair hier en makkelijker te vinden dan een camping voor tenten. Meestal zijn ze groot genoeg voor een gezin en hebben ze een eigen badkamer en keuken. Deze had geen keuken, maar was wel heel knus, dus toen hebben we nog maar een luxe nachtje gedaan ;). In de gemeenschappelijke keuken konden we koken en kwamen we een Duits gezin tegen die 6 maanden op fiets/kampeervakantie waren met twee kinderen van 2 en 5 jaar. Heel erg dapper, zeker als je bedenkt dat de afstanden tussen supermarkten groot zijn en de wegen niet heel goed.

De volgende dag vervolgden we onze weg langs het meer en kwamen we zelfs nog door een dorp ;). Na het meer, verder naar het noorden, veranderde het landschap. Waar het eerst droog was, werd het opeens heel groen. Nog steeds bergen, maar ook rivieren en heel veel bomen. Na veel grindweg en een stuk asfalt kwamen we aan in Coihaique, de enige stad in dit deel van Chili. We vonden een relaxede camping vlakbij een supermarkt waar ze van alles verkochten! Heel fijn om weer goed inkopen te kunnen doen! Ze hadden hier zelfs tortilla's, dus die hebben we gekocht en verheugden ons al op iets anders dan de rijst- of pasta-keuze die we tot nu toe hadden als we zelf kookten.

De volgende dag gingen we op tijd op pad, want het zou een lange dag worden. We wilden doorrijden naar de grens met Argentinie en ondertussen nog wandelen in Parque Nactional Queulet. Een afstand van ruim 300 km op een dag zou te doen moeten zijn, ware het niet dat deze vooral uit slechte grindweg bestond. Het Nationaal Park werd zonder veel moeite bereikt, samen met een Chileense lifter die we nog hadden opgepikt. Een wandeling van 45 minuten leidde ons naar een super uitzicht van bergen met gletsjers en rivieren.

Daarna reden we weer verder door het erg mooie en wisselende landschap. De hoge bergen met gletsjers maakten plaats voor lagere bergen met fjorden en vervolgens weer rivieren met bergen. Intussen was het al het einde van de middag, maar we wilden graag doorrijden, dus gingen we verder op de eindeloos wordende grindweg... Uiteindelijk dichtbij de grens met Argentinie uitgekomen, waar we een plekje langs de Futaleufú rivier vonden. Wel erg landelijk, met vrij rondlopende varkens (af en toe schrikken!) en biggetjes (schattig!) en een 'warme' douche waar je eerst zelf een vuurtje voor moest stoken! (Wat Frans heel leuk vindt, maar het werd een lauwe douche...)

De camping bleek populair te zijn bij kayakkers en een daarvan wist ons te vertellen dat deze rivier een van de beste rivieren in de wereld is voor kayakken en raften, en dat we dat zeker moesten proberen. Anneke had al eens geraft en Frans was bang dat het levensgevaarlijk zou zijn, maar hij wilde het wel eens proberen. Dus de volgende dag hebben we rondgevraagd en bleek dat er nog precies twee plekken vrij waren op een boot die heel snel zou vertrekken, en voor een goede prijs. Die kans konden we niet voorbij laten gaan! Gelukkig was er een wetsuit inbegrepen, want het supermooie, heldere, blauwgroene water was wel erg koud. Na de (veiligheids)instructies konden we gaan varen. De eerste stroomversnelling was gelijk een klasse 4. Anneke had al wel eens geraft, maar deze stroomversnelling was pittiger dan alles wat ze had meegemaakt, dus de adrenaline kwam goed op gang! Na een paar rustige stroomversnellingen kwamen er weer een paar waarbij we af en toe echt dachten dat de boot om zou kieperen, maar de boot bleef gaan en wij waren in staat in de boot te blijven zitten ;). Daarnaast waren de uitzichten super, dus al met al was het heel erg genieten!

Na het raften reden we door naar de plaats Futaleufú waar we konden genieten van een echt rodeo! Ja, dit was gaucholand, het land van mannen met comboyhoeden en baretten op paarden die met hun honden het vee van de ene naar de andere plek vervoeren. We waren ze al regelmatig tegengekomen op de weg (wel goed dat je op die grindwegen niet zo hard kan rijden) en nu stonden ze in de ring hun kunsten te vertonen. Het idee was dat er een kalf heel hard rondjes moest rennen - aangedreven door mannen op mooie, snelle en wendbare paarden - en dat mannen staand in de ring hun lassos konden uitwerpen om het kalf te vangen, oftewel ten val te brengen. Niet iedereen bleek hier heel goed in te zijn en de verschillende kalveren hadden ook een vrij sterke eigen wil, wat inhield dat ze of niet renden of niet hard renden of een andere route namen. Al met al een hele vertoning en leuk om mee te maken.

Aan het einde van de dag zijn we de grens overgestoken naar Argentinië om te overnachten op een heel relaxede camping in Trevelin. Hiermee kwam ook een einde aan ons Paragonië-avontuur, aangezien we nu in het Merengebied waren beland.