Als je de brazilianen in Foz do Iguaçu moet geloven, zit Paraguay vol met criminelen die bovendien heel slecht rijden, omdat ze de hele dag van hun tereré (soort Paragayaanse ijs-thee die iedereen bij zich heeft) aan het drinken zijn in plaats van op de weg te letten. Dus we wisten niet precies wat ons te wachten stond toen we bij de halte voor de bus naar Paraguayaanse grensstad Ciudad del Este stonden. De bus kwam vrij vlot, al kan zo'n bus met de hitte en je zware tas niet snel genoeg komen.

De verkregen informatie die zeker wel klopte, is dat je bij de buschauffeur duidelijk moet aangeven dat je er uit wil bij de beide grensovergangen (die een eind uit elkaar liggen), want anders rijdt de bus vrolijk door met alle passagiers, omdat lokale mensen vrij de grens over en weer kunnen. Wij hadden dat ook kunnen doen, maar het leek ons toch beter om officieel Brazilië te verlaten en Paraguay in te gaan. Zelfs met onze waarschuwing moesten we nog aan de bel trekken toen we bij de grens waren; de bus stopt echt niet tenzij het écht moet. Na de formaliteiten om Brazilië officieel te verlaten steek je dan de Ponte da Amizade over, de ruim 550 m lange brug over de rivier die de grens tussen Brazilië en Paraguay vormt. Je kan wachten op de volgende bus, of de lengte van de brug lopen (in de hitte). Beide opties waren niet ideaal (de bus gaat maar 1x per half uur) en gelukkig was er een derde optie: twee mannen op motoren wilden ons wel voor 5 reais naar de overkant rijden. Een euro pp hadden wij wel over om niet te hoeven lopen. De rit was een avontuur op zich: met onze zware tassen op de rug slingereden we door het autoverkeer heen en werd tegemoetkomend verkeer net ontweken door af en toe even flink gas bij te geven. Bij de Paraguayaanse grens waren ze erg vriendelijk en was er toeristeninformatie (en ze spraken Spaans! toch makkelijker dan Portugees); voorlopig kwamen ze nog niet crimineel over. Toen de bus hier voorbij kwam razen, moesten we hard schreeuwen en zwaaien om te zorgen dat hij zou stoppen, maar met de hulp van wat automobilisten achter de bus die meetoeterden, stopte de bus uiteindelijk toch en konden we instappen.

De volgende dag zijn we de Itaipudam en -waterkrachtcentrale gaan bekijken. Deze centrale voorziet in een groot deel van de electriciteitsbehoefte van zowel Paraguay als Brazilië, maar de bouw van het ding, begonnen in de jaren '70 en uiteindelijk voltooid in 1982, is niet zonder gevolgen geweest voor de omgeving. 10.000 mensen zijn gedwongen verhuisd, en de grootste waterval ter wereld, de Guaíra waterval (schijnbaar nog spectaculairder dan Iguacu), bestaat niet meer omdat het gebied waarin deze lag onder water is gezet om watervolume voor de waterkrachtcentrale te leveren.

Je kan bij een bezoek aan de dam een gratis tour krijgen in een moderne geairconditionde bus. Helaas was de toelichting in het Spaans, maar we hebben wel de dam van dichtbij gezien. Halverwege de rit werd het een jongetje een paar rijen achter ons te veel en hoorden we hoe zijn ontbijt op de vloer van de bus terecht kwam. De geur was niet te harden, maar bij gebrek aan doekjes om het op te ruimen, reed de bus maar gewoon verder (zonder open raampjes, want dat kan niet in een airconbus...).

's Middags hebben we de bus naar Encarnacion gepakt, één van de grotere steden in Paraguay en vooral onder toeristen populair als beginpunt om de diverse ruïnes van Jesuïten-nederzettingen in de buurt te bekijken. We hebben de ruïnes van Trinidad en Jesús bekeken, allebei erg indrukwekkend. De Jesuïten hebben in dit gebied van Paraguay en Argentinië zendingsposten neergezet en zijn er als één van de weinige Europese immigranten in die tijd in geslaagd om min of meer harmonieus met de lokale bevolking samen te leven en te vermengen (95% van de bevolking in dit gebied is mestizo, van gemengde ethniciteit). De dorpen waren erg succesvol, en toen de Jesuïten op een geven moment ook legers op de been brachten voor de verdediging, vonden de Spanjaarden de dreiging te groot worden en zijn de dorpen van de één op de andere dag ontruimd.

We waren eigenlijk alleen van plan om alleen de ruïnes bij Trinidad te bekijken omdat die makkelijker bereikbaar zijn, maar eenmaal buiten was er een mannetje met een soort overdekte brommer-taxi die ons voor niet al te veel geld naar Jesús en terug wilde brengen. Dat werd een lekkere hobbelrit, erg leuk!

De ruïnes zijn erg indrukwekkend en verbazingwekkend goed bewaard gebleven (één en ander is wel gerestaureerd). Er waren erg weinig mensen waardoor het lekker vredig was. Het uitzicht van Jesús is schitterend.

Paraguay is een mooi en relaxed land. De mensen zijn erg vriendelijk en vinden het leuk om toeristen te ontmoeten. Het is namelijk echt niet toeristisch en dat heeft ook wel wat. Er is ook niet veel reden om hier naartoe te gaan, maar daardoor is het ook een interessant en puur land om te ontdekken. Het is allemaal erg landelijk. Veel groene velden, en meer landbouwwinkels dan iets anders. Overal New Holland, John Deere, Credito Agricultura, etc. De landelijke en geliefde snack 'chipa' (een soort bagel van manioca meel vermengd met een beetje ei en kaas) bleek helaas niet onze favoriet maar wel heel goedkoop. Tijdens alle busreizen wordt de snack je meerdere keren aangeboden, naast allerlei andere snacks en drinken. Honger of dorst hoef je dus niet te lijden op een bus :)

Na drie dagen genieten van dit relaxede, vriendelijke, groene land, zijn we ons grote avontuur richting Uruguay begonnen, maar daarover meer in de volgende blogpost...