Met een volledige kampeeruitrusting en voor ruim drie dagen eten in de auto vertrokken we naar Parque National Torres del Paine, hét nationale park van Chili voor mensen die van trekking houden: stevige wandelingen met mooie uitzichten. De reis naar het park is al schitterend, door het landschap van Zuid-Patagonië. Op de heuvels naast de weg stonden hier en daar groepjes guanaco's, de typisch Patagonische dieren die lijken op een kruising tussen een kameel en een lama (en Frans vindt dat ze ook op een paard lijken).

Helaas was er toen wij aan kwamen rijden van de uitzichten van Torres del Paine nog weinig te zien: het weer was grijs en regenachtig en het waaide. Toch hebben we alvast maar een hike gedaan, langs een waterval naar een uitzichtpunt. Het uitzicht is vast veel mooier op een zonnige dag, maar er was wel wat moois te zien, en in ieder geval hadden we de benen gestrekt.

We vonden een plekje op een camping bij het Péhoemeer, met uitzicht op de bergen, én met beschutting om en een dak boven onze tent, erg fijn. Het waait namelijk overal in Patagonie hard. Verder was ook het nodige "wild", zoals een vos die er iets té op z'n gemak uitzag, en twee condors die liever leken te lopen dan vliegen. Erg charmant was een echtpaar kleine vogeltjes dat telkens af en aan vlogen naar een gat in het dak boven onze tent om hun kroost van eten te voorzien. Elke keer als pa of ma weer aankwam was het een getsjirp van jewelste.

De volgende dag was het weer veel beter, en na het ontbijt begonnen we aan een stevige wandeling. De bekendste wandeling in het park is de "W", een vier/vijfdaagse tocht die drie hoogtepunten van het park aandoet in een soort W-vormig pad. Als je dat doet neem je dus eten voor vijf dagen mee en slaap je onderweg in refugio's, kampeerplaatsen in de bergen waar je een ruimte deelt met andere trekkers of je eigen tent opzet. Nu houden wij wel van een wandeling, maar voor zo'n meerdaagse tocht heb je nog wel wat voorbereiding en training nodig en die dingen hadden we eigenlijk allebei niet. Bovendien wilden we optimaal gebruik maken van onze auto en houden we meer van dagwandelingen. Dus kozen we voor de oostelijke tak van de "W" die naar een mooi uitkijkpunt op de Torres del Paine leidt en die je in één dag kunt lopen.

De hike was stevig, maar mooi. Vooral de klim aan het einde was pittig, maar na vier uur lopen zagen we daar dan de pieken van de Torres del Paine van dicht bij, met een prachtig groen-blauw meer ervoor. We vierden de overwinning met een zak chips en zorgden dat we genoeg foto's hadden. Het is een uitzicht waar je eigenlijk naar wil blijven kijken, maar de tocht terug wachtte... Uitgeput kwamen we weer bij onze tent aan, en na een goede douche en een hap pasta lagen we al vroeg op bed.

De volgende dag was het weer mooi weer. In onze spieren voelden we nog de tocht van de dag ervoor, dus nog zo'n tocht zat er niet in. In plaats daarvan hebben we een redelijk relaxede wandeling gedaan naar een uitkijkpunt op de Grey-gletsjer. In het meer vóór de gletsjer dreven allerlei ijsschotsen die ooit van de gletsjer waren afgebroken, met diep-blauwe plekken erop. Ook weer erg schitterend.

Met een kopje koffie in een hotel met WiFi en electriciteit hebben we onszelf en onze electrische apparaten weer opgeladen. Toen zijn we op zoek gegaan naar benzine. We wisten niet precies hoe ver de auto op een tank kon rijden, maar we hadden voor het laatst getanked in Puerto Natales en inmiddels al aardig wat kilometers afgelegd, ook in het park. Zoals we inmiddels gewend waren in Zuid Amerika, is iedereen bereid je te helpen, maar wijzen ze je hoogstens in de goede richting. Maar naar een paar keer vragen vonden we dan de enige bron van benzine in de omgeving: een mannetje dat benzine verkocht in vaten van 5 liter. Ontzettend duur natuurlijk, dus we hebben het maar bij één vat gehouden; dat was genoeg om zeker te weten dat we het volgende benzinestation zouden halen.

's Avonds hebben we rijst met curry-groenten gekookt. We hadden een dagelijks wisselend menu: de ene avond pasta, de andere avond rijst met groenten. Met het beperkte aanbod van etenswaren in de winkels hier en maar één campingbrandertje ben je wat beperkt in je opties (zeker als je ook nog vegetarisch wilt/moet eten ;)). Terwijl we aan het eten waren kwam er een tourbus met duitse toeristen aanrijden, genaamd "Rotel - Das Rollende Hotel". Achter de bus hing een soort hele grote rode caravan met drie verdiepingen kamertjes waar de Duitsers dan in konden slapen. We waren best blij met ons tentje (hoewel net iets minder met onze matjes, maar ach).

De volgende ochtend -- kraakhelder, geen wolkje aan de lucht, het mooiste weer dat je je kunt voorstellen... -- hebben we onze tent ingepakt voor een redelijk korte rit naar El Calafate in Argentinie, met de beroemde Perito Moreno-gletjser.