Profile
Blog
Photos
Videos
We vetrokken in de middag uit Pucon. De ruim 700 km naar Santiago zouden we niet in één dag rijden, dus moesten we nog ergens een onderkomen voor de nacht vinden. In de middelgrote stad Los Angeles (niet te verwarren met de miljoenenstad in Californië) vonden we een bed and breakfast gerund door een oud vrouwtje dat haar tijd vooral met televisie kijken vulde. Maar de bedden waren comfortabel genoeg, dus voor ons was het prima.
De vraag of we de keuken konden gebruiken werd met enige twijfel met ja beantwoord, maar we hadden het idee dat ze er helemaal spijt van hadden toen ze even later zagen dat er een MAN in de keuken stond. Maar we hebben de boel netjes achter gelaten, en lekker gegeten.
Na wat boodschappen reden we de volgende dag verder. Tussen Pucon en Santiago ligt het Chileense wijngebied waar de inheemse Carmenere-druif groeit naast heel lekkere Malbec en andere druivensoorten. Carmenere was niet al te lang geleden een onbekende druif, die per toeval herontdekt is ergens in een veld tussen de Malbec en nu de kenmerkende druif uit Chile is. Een stop bij een wijngaard om wat Carmenere en andere wijnen te proeven konden we in ieder geval niet voorbij laten gaan.
We verlieten de snelweg om de bordjes "wijnroute" te volgen, maar elke wijngaard was gesloten. Het bleek dat wijn proeven in Chili om 11 uur 's ochtends gebeurt, en alleen dan. Nogal rare gewoonte, vonden wij, maar we reden door in de hoop een wijngaard te vinden die nog wel proeverijen deed om 4 uur 's middags.
Gelukkig vonden we die bij Viu Manent. De keuze tussen een tour en drie soorten proeven of geen tour en zeven soorten proeven was gauw gemaakt en we gingen zitten in het mooi ontworpen proeflokaal.
Alle wijnen waren heerlijk, maar onze smaak bleek wel richting de duurdere wijnen te gaan. Uitendelijk hebben we een lekker fles Carmenere gekocht die nog wel te betalen was. En we reden verder (Frans had zich erg moeten inhouden, want die was door Anneke tot Bob benoemd).
Iets later dan gepland kwamen we bij ons hostel in Santiago aan, waar ook een mannetje van de huurmaatschappij zat te wachten om onze huurauto weer terug te rijden naar Punta Arenas. Dat we wat later waren, leek hij niet zo erg te vinden, hij was gezellig aan het kletsen met de eigenaar van het hostel. Met wat traantjes in onze (vooral Frans´) ogen namen we afscheid van onze auto; vanaf nu moesten we weer te voet en te bus verder.
De volgende dag zijn we Santiago gaan bekijken; rond het centrale plein staan wat mooie gebouwen waaronder de Catedral de Santiago.
Vlakbij kan je lopend naar één van de heuvels waar de stad omheen is gebouwd, de Cerra Santa Lucia. Vanaf daar heb je een mooi uitzicht over de stad.
Ook hebben we de lokale drank geprobeerd, mote: gedroogde perzik met siroop en graan. Best lekker en voedzaam.
's Avonds hebben we zelf pizza's gemaakt die heerlijk smaakten (behalve de bodem die van de supermarkt kwam en een beetje stug was), vooral bij de Carmenere die we gekocht hadden.
De volgende dag hebben we de bus genomen naar het kustplaatsje Valparaiso, bekend om zijn kunstzinnige bevolking en mooie, steile en gekleurde straten. We bezochtten het voormalige huis Casa La Sebastiana van de beroemde Chileense volksdichter, kunstenaar en filosoof Pablo Neruda.
Dat het een excentriek figuur was geweest bleek wel uit de inrichting van zijn huis. Allerlei bijzondere meubels vanuit de hele wereld had hij laten verschepen naar zijn huis. Het had ook een prachtig uitzicht.
Verder hebben we de paseos bekeken een een drankje gedaan met uitzicht.
Om van het hoge naar het lage deel van Valparaiso te komen kan je de oude treintjes gebruiken die nog steeds rijden.
Beneden was het plein van de stad met daaraan wat mooie gebouwen. Na een lekker diner hebben we de bus terug naar Santiago gepakt.
De volgende dag was valentijnsdag, dus we gingen naar een leuk restaurant met veel wijnen om een reservering voor 's avonds te maken, maar dat kon niet meer. Ze hadden wel plek voor de lunch (het was inmiddels lunchtijd) dus besloten we dat maar te doen.
Heel lekker eten en wat wijntjes later zijn we richting Cerro San Cristobol gelopen, het hoogste uitkijkpunt van de stad. Normaal gaat daar een treintje omhoog, maar die was in onderhoud en de vervangende bussen reden maar tot 4 uur 's middags; daar waren we te laat voor. We hebben nog een tijdje zitten kijken naar een jongen die met een mooie bos bloemen met standaard zat te wachten op iemand, maar die persoon verscheen nooit. Wel zielig.
Onze laatste dag Santiago hebben we een nieuwe poging gedaan om de Cerro San Cristobol op te komen. Deze keer waren we netjes op tijd en konden we met de bus naar boven. Boven heb je een prachtig uitzicht over de stad (met smog), met een groot wit standbeeld van Maria die op de stad neerkijkt. Lijkt een beetje afgekeken van Rio.
Terug beneden hebben we nog een (te) kort bezoek gebracht aan het Museo de la Memoria y de los Derechos Humanos over met name de militaire coup en het Pinochet-regime. Ontzettend interessant maar helaas moesten we al snel weg om onze bus naar Mendoza te pakken...
- comments