We moesten ´s ochtends op tijd klaarstaan om naar de Chileense en Boliviaanse grens te worden vervoerd. Gelukkig gingen de overgangen deze keer vlot en waren we rond 9 uur de Boliviaanse grenspost (op ruim 4000 meter hoogte) voorbij. Nu moet je je hier niet veel bij voorstellen. Een hutje op de altiplano, dat was het ongeveer.

Hier konden we een plaspauze houden, al was er geen officiëel toilet; zoals nog vaker in de komende dagen konden we het ergens achter een muurtje (of een struikje) doen. En plassen moesten we nogal vaak: door de lage luchtdruk op deze hoogte raken je nieren een beetje in de war en raak je heel snel vocht kwijt...

Na het ontbijt bij de grens werd de groep opgedeeld in groepjes van 6 voor de jeeps en wij kwamen in een groepje terecht met een Frans-Russisch stel en een Turks stel en onze gids Sylvio. Sylvio stelde zich voor en vertelde ons wat het programma was voor de dag. Ook konden we vragen wat we maar wilden, want hij wou vooral aan het einde van de dag blije gezichten zien. Dat klonk goed.

De achterste bank was duidelijk de krapste plek in de jeep dus zouden we rouleren. Ook bleek de deur aan één kant niet van binnenuit open te kunnen waardoor het telkens een hele operatie was om iedereen bij een stop uit en daarna weer in de jeep te krijgen. Maar we hadden er zin in; op naar onze eerste stop op de altiplano: Laguna Blanco!

De volgende stop was Laguna Verde. Als het waait en de deeltjes in het water naar de oppervlakte komen doet Laguna Verde z'n naam iets meer eer aan; nu was een vage groene gloed het enige dat verraadde dat dit het Groene Meer was. Maar mooi was het wel, zeker tegen de achtergrond van een roodbruine woestijn.

In de verte spotten we een flamingo maar Sylvio verzekerde ons dat we er later nog véél meer zouden zien dus dat stoppen niet nodig was. We hoopten maar dat hij gelijk had.

De volgende stop waren de Aguas Calientes: een warmwaterbad verhit door de thermische activiteit onder de oppervlakte. Omkleden hebben we maar achter het WC-gebouw gedaan omdat er al een lange rij voor de WC was ontstaan. Een steenworp verder stond nog een groot bord "NIET URINEREN" maar aan de geur die er hing was af te leiden dat Bolivianen óf massaal analfabeet zijn, óf zich niet veel aantrekken van dit soort verboden.

Niet veel verder waren de geisers op 4950 meter hoogte. Uit één gat kwamen grote wolke stoom onder hoge druk. Daar kan je leuke foto's mee maken ;)

Verder waren er overal bobbelende poelen hele hete modder in allerlei kleuren (grijs, rood, bruin, geel). Nergens stond een hek voor: één verkeerde stap en je zou met derdegraads verbrandingen naar het ziekenhuis kunnen. Gelukkig deed iedereen voorzichtig en kon je ook wel goed zien waar je wel en niet kon lopen.

De lunch kwam geen minuut te vroeg: we hadden behoorlijk wat honger. Na de lunch reden we naar Laguna Colorado, weer een mooi meer, met duizenden flamingo´s. We kregen er niet genoeg van en onze camera´s moesten flink aan de slag ;).

Aan het einde van de middag reden we naar de refugio waar we zouden slapen, in kamers van 6. Het was heel basic (geen douches, geen verwarming) en 's nachts werd het behoorlijk koud wat lastig was aangezien iedereen midden in de nacht eruit moest om te plassen, weer dankzij de hoogte. Ondanks een snurker hebben we nog redelijk kunnen slapen; we lagen dan ook al voor tienen op bed.

De volgende dag stond vooral in het teken van heel veel rijden en veel verschillende altiplano-meren en rotsformaties zien. Wij hadden aangeboden op de achterste bank van de jeep te gaan zitten, wat achteraf niet zo slim was (aangezien we deze dag heel veel in de jeep zouden zitten), maar wel erg altruïstisch... De tweede dag had Anneke ook erg last van de hoogte: hoofdpijn, slap, draaierig, weinig energie. Dat was wel jammer, maar gelukkig konden we ook veel zitten. Onderweg stopten we eerst bij een rots in de vorm van een boom.

Daarna bij verschillende meren.

En bij een rots in de vorm van een adelaar.

En tot slot bij lama´s en quinoa-velden. Quinoa is een lokale plant waarvan het eetbare deel het midden houdt tussen rijst en cous cous en die inmiddels over de hele wereld vooral onder vegetariërs populair omdat het zo voedzaam is. En de planten zijn heel kleurrijk.

Op alle reisdagen moesten we meerdere keren stoppen, omdat er iets mis was met een van de jeeps. Onze jeep had een waardeloze accu (bij elke stop moest de accu bewerkt worden en een ochtend moesten de mannen helpen duwen) en bij andere jeeps waren de assen verbogen. Het hoorde er allemaal bij...

De tweede nacht sliepen we in een soort hostal. Gelukkig hadden we deze keer een eigen kamer en een warme douche. Het avondeten bestond uit groentesoep, friet en lamalapjes. Best lekker vlees (als je vlees eet); een beetje als rundvlees, maar dan wat droger.

Op dag drie gingen we richting Uyuni waar we eerst de treinbegraafplaats bezochten. Heel apart: allemaal roestige, oude treinonderdelen staan daar gedumpt, maar je kan er ook wel lol mee hebben.

En daarna gingen we eindelijk naar het hoogtepunt van onze tour: de zoutvlaktes! Een eindeloze vlakte van een 15 meter diepe zoutlaag. En een ideale plek om allemaal leuke foto´s te maken :).

Na de lunch gingen we richting Uyuni waar we de middag doorbrachten en ´s avonds de bus namen richting Potosí.