Profile
Blog
Photos
Videos
We hadden vannacht oostenwind die warme lucht meebracht, koud hebben we het niet gehad. Door het stille land rijden we de snelweg weer op, waarbij een paard opkijkt. Die is niet gewend dat er van die richting een auto komt. We gaan vandaag drie staten door.
Het kale heuvelachtige gebied wat we daarna door rijden staat vol met vieze stinkende chemische bedrijven. Af en toe zien we een veld met mais en zonnebloemen. Langs de weg, op de rand als een stukje kant heb ik al vaker stroken met kleine zonnebloemen gezien. Ook in het museum stonden ze tussen de opgezette bizons in het gras. Zouden ze hetzelfde zijn als onze zonnebloemen en zijn ze hier inheems? Ik vraag het me af.
We ontbijten op een "rest area", waar we kennismaken met een Amerikaans gezin met vier kleine kinderen die al twee en halve maand aan het rondtrekken zijn. Trots laten de kinderen hun vesten met alle badges zien die ze bij alle nationale parken hebben verdiend met hun junior ranger activiteiten. Ze krijgen zo heel wat mee die kinderen. De moeder vertelt me dat de kinderen thuis onderwijs krijgen. Dat doet ze dan goed, want het meisje van zes leest ons later in het bezoekerscentrum teksten voor die al heel moeilijke woorden bevatten.
Little Bighorn Battlefield is een National Monument, wat prettig is, we kunnen zo binnen met onze kaart. Het is druk, we zien ook het gezin weer terug. Op deze plek heeft de grote slag tussen indianen (Sitting Bull) en het Amerikaanse leger (G.A. Custer) plaats gevonden. Ondanks een verdrag werden de indianen opnieuw van hun gebied verdreven. Er was goud gevonden in de "Black Hills", eigenlijk indianengebied. Na zo vaak bedrogen te zijn, kwamen de Lakota, Cheyenne en Arapaho bij elkaar om weerstand te bieden. Kolonel G.A. Custer moest ze verdrijven. Dat mislukte, hij werd met al zijn mannen afgeslacht. Een ranger vertelt dat zeer beeldend, terwijl we uitkijken op het slagveld. Voor elke soldaat staat op de plek waar hij is gevallen nog een witte herdenkingssteen. Samen met een video en het museum zelf geeft dat een beetje de indruk wat er toen gespeeld heeft. We lopen over de kale heuvelachtige prairie, naar de monumenten voor de gevallen soldaten, de indianen en de cavalerie paarden. Het monument van de indianen is echt mooi en indrukwekkend en nog niet zo oud.
We gaan weer de weg op. Langs de weg zien we stenen die lijken op bizons en heuvels met rode koppen. Op een gegeven moment zien we een grote berg rood gravel, vast hier ergens afgegraven en klaar voor vervoer naar tennisbanen over de hele wereld. Op de grasvlaktes zien we veel groepjes pronghorns.
Af en toe is het jammer dat je niet op de snelweg stil kan staan, want we komen langs een grote groeve waar ze in dagbouw steenkool winnen. Het ligt ongelofelijk dicht bij de oppervlakte.
Langs de weg zien we een bord met "Devil's Tower". Dat moet iets bijzonders zijn heeft Theo gelezen. Misschien de moeite waard om een omweg voor te maken.
En dat is het zeker, een grote ronde berg steekt uit het landschap omhoog. Of het het binnenste is geweest van een vulkaan, is volgens de borden niet helemaal zeker. Maar de berg die uit donker rode basaltkolommen bestaat en uit het niets opduikt, is indrukwekkend. Het is al in 1906 tot beschermd gebied verklaard. Daardoor hebben de prairiehonden het hier nog overleefd. Van hun oorspronkelijke areaal is landelijk nog maar 2% over. Het is een grappig gezicht om ze op hun achterpootjes te zien zitten. Wanneer we dichterbij komen geven ze een alarmsignaal af en hollen ze alvast naar de ingang van een holletje. Op een weiland bij de ingang staan een paar bizons en Longhorn koeien. Die witte en zwarte koeien doen hun naam eer aan, ze hebben ongelofelijk lange hoorns, ik schat ze op elk vijftig centimeter. De foto's die we maken zijn prachtig, zo met de ondergaande zon met de Devil Tower.
Het wordt hoog tijd dat we op zoek gaan naar een slaapplek.
Hetty
- comments