We werken een lijstje af wat in het National Geographic National Parks boek staat. Dus het is van uitzichtpunt naar uitzichtpunt, waarbij ons goed in de oren wordt geknoopt dat we: NIET OP DE LEVENDE BODEM MOETEN STAAN en WATER MOETEN MEENEMEN!!!! We zien alleen staande butts, overgebleven hoge platte heuvels die vernoemd zijn naar twee boten uit de "civil war". En rijden een platte mesa, een hoogvlakte over voor we Dead Horse Point State Park inrijden.

Die naam maakt me reuze nieuwsgierig, maar daar heeft het park rekening mee gehouden. Waarschijnlijk werden ze het beu om dezelfde vraag over en over te moeten beantwoorden. Bij het uitzichtpunt (niet aan te bevelen voor mensen met hoogtevrees) staat een groot bord met de uitleg. Om eventuele vragen voor te zijn, komt hier het verhaal.

Bedenk dat het kleine Dead Horse Point park bestaat uit een stuk hoogvlakte met kliffen van vierhonderd meter. Op één plek heeft het een soort eiland in de lucht waar je via een straatbreedte naar toe kan. Het was in de jaren dat in dit gebied wilde paarden werden gevangen, dat op een dag een groep cowboy's hun vangst op dit stuk joeg. Ze kozen de beste paarden uit en lieten de rest van de kudde op dat afgesloten stuk sterven. Dead Horse Point. Het is niet de enige verklaring, er is nog een andere mythe, maar ik vond deze wel het meest logische. Als je op dit eilandje staat en je kijkt rond, dan kan je mijlen ver kijken. Omlaag en in de verte, oké niet omlaag , maar het lijkt wel zo. Diep in zijn eigen canyon zie je de Colorado rivier meanderen, een groene strook in een donkerrode wereld. Het uitzicht is fantastisch, je ziet ruig terrein met in de verte rechthoeken die schitteren. Theo zoemt in en er verschijnt een vreemdsoortige wagen in beeld, hoe spannend. Nergens uitleg, we zullen straks eens naar vragen

Ontbijten eh, brunchen in zo'n wereld is wel apart. Het wordt drukker en heter en het licht is onvoorstelbaar fel. Gelukkig heeft ons picknickplekje een afdak.

Bij het bezoekerscentrum vragen we na hoe het zit met die schitterende rechthoeken. Het blijkt een plek te zijn waar ze vloeibaar potas wat uit de grond komt laten drogen. Een beetje zoals met zeezout winning. Het wordt gebruikt bij het maken van kunstmest. Die wagen wordt gebruikt om het te verzamelen of te keren.

We rijden de mesa weer op, een grote grasvlakte met heel weinig struikjes of boompjes. En slaan af richting een groot nationaal park wat uit drie delen bestaat die door de Colorado en de Green River van elkaar worden gescheiden. Het heet "Canyonland" en wij gaan naar het "Island in the sky," gedeelte. De naam is goed gevonden, het lijkt op Dead Horse Point park, maar is veel veel groter. Je kijkt gedeeltelijk in hetzelfde gebied, maar bij Dead Horse Point wordt je omringd door kliffen, heel indrukwekkend. Net als bij Dead Horse Point zien we ook hier hoe lang het in de woestijn duurt voor de natuur zich hersteld, je kan nog zien dat wagens van de uranium mijnbouw daar zestig jaar geleden hebben gereden.

We lopen diverse korte routes, o.a. naar een arch, waarbij Theo graag gefotografeerd wilde worden terwijl hij op die stenen boog staat. Dat kon niet in "Arches". De boog heeft een andere kleur en komt uit een andere tijdlaag. De donkerrode en rode laag die je in Arches kan zien, is hier verdwenen, weg geërodeerd.

Op deze route zien we heel oude "biological Soil Crust", dat betekent dat op die plek vijftig of meer jaar niemand gelopen heeft. Het zijn kleine donkere ronde heuveltjes, ongeveer drie centimeter breed en hoog. Hier en daar staan ook groepjes lage cactussen.

Als we (bijna) alle uitzichtpunten en andere interessante plekjes hebben bezocht, inclusief het bezoekerscentrum gaan we op weg. Het voert door zeer saai landschap, alsof je langs een reeks heuvels rijdt waar ze zolang zand en grind hebben neergelegd voor wegenbouw, deprimerend. Af en toe een balancerend rotsblok. We eindigen op een zijweg naar een fazanten ranch, speciaal voor de jacht. Waar we ons op een zijweg langs de omheining verstoppen tussen de struikjes, op een wit uitgeslagen met steentjes bezaaide grond. Geen crunch te zien, we hoeven ons niet bezwaard te voelen.

Hetty