"Een auto in de verte" denk ik als ik wat hoor, maar nee, hij rijdt vlak langs ons heen, niet zo fijn wanneer je net aan het omkleden bent. We staan hier tussen hoge bossage, ze zijn vast oud die struikjes. De bodem is hier wit uitgeslagen met veel ronde steentjes. De auto is voorbij gereden en we besluiten om weer de weg op te gaan.
Het landschap hier is onvoorstelbaar. Overal kale puinhellingen en onbegroeide grijze heuvels. Bij een bocht zien we paarse vlammen in de grijze duinen. Daartussen liggen er eenzame groene weilanden omringd door hoge populieren tussen de witte en grijze puinheuvels. Langs de bruine rivier, de Fremont, staat overal de invasieve Tamarix, overblijfsel van een wereldtentoonstelling, waar de Amerikanen niet zo blij mee zijn. Dat kan ik goed zien omdat we een kloof in rijden die de Fremont rivier heeft gemaakt. Of eigenlijk riviertje, want het is maar een smal grauw stroompje op dit moment.
Theo feliciteert me, want Gosje heeft het heugelijke aantal van vijftigduizend kilometer bereikt, waarvan tienduizend met ons. Dat is wel even een lang zal ze leven waard. We kunnen het de laatste tijd goed vinden met haar. Geen rare fratsen meer, nu Theo de handleiding goed heeft doorgenomen.
We rijden het Capitol Reef National Park in, een liefelijk dal met prachtige donker rode kliffen, waar we onder rijden. Appelbomen staan vol met appels in dit groene dal, waar mormonen families jarenlang fruit hebben gekweekt. Je mag hier voor een redelijk bedrag per pound zelf appels oogsten. Het is niet zo verwonderlijk dat ze het mormonen dorp Fruita hebben genoemd. Zelf wonen ze er niet meer, maar hun huizen, een schooltje en een werkplaats van de smid staan er allemaal nog. Ze woonden tot aan de tweede wereldoorlog heel afgelegen, zonder goede weg of elektriciteit.
Op de kliffen hebben eerdere bewoners of passanten petrogliefen aangebracht. In de schaduw van eeuwenoude populieren bekijken verschillende afbeeldingen die goed te zien zijn.
Midden in het vroegere dorpje staat nu het bezoekerscentrum. Waar ik met groot genoegen mijn zoveelste junior ranger boekje te pakken krijg. We bekijken het houten blokhut schooltje en een oud winkeltje, waar voorgedaan wordt hoe je van oude lappen een kleed kan maken. We eten in een oude boomgaard waar een eeuwenoude populier staat die vroeger dienst deed als postboom. Hier lieten mensen op doortocht de post achter voor mensen uit de buurt. Er loopt een jong mule hertje van het sappige gras te eten wat tussen de picknicktafels in de boomgaard staat.
De rest van het park is schitterend maar minder liefelijk. Ruige, kleurrijke door erosie geteisterde kliffen hebben puin klauwen. Het lijkt alsof een draak onder een kleed ligt te slapen, terwijl zijn klauwen net er buiten steken. De wanden hebben banden van donker tot licht roze, grijs, paars, groenig grijs en roestbruin. Het is prachtig stralend weer, daarom durven we een wandeltocht door een kloof wel aan. Het gebied hier heeft last van vloedgolven, waar je erg voor moet uitkijken. Als het ergens in de omgeving regent kan er hier ineens een watermassa met modder, grind en stenen langs komen.
Een plek die we wilden bezoeken bij een meertje is afgesloten vanwege vloedgevaar. Langs de ondiepe gedeelten in de weg zien we nog de modderrichels van de afgelopen regendagen. Het lijkt of ze het met een sneeuwschuiver aan de kant hebben geschoven.
Op sommige plekken in het park zie ik ronde donkere vulkanische stenen liggen op bruine hellingen. Volgens een ranger zijn die hier twee miljoen jaar geleden door een gletsjer achtergelaten. Bruin is ook Gooseneck, die op een chocolade wereld lijkt. Alsof ze van een brownie een stuk hebben afgebroken, ik krijg op slag zin in chocolade.
We rijden het park weer uit langs een rode stenige woestijn met struikjes, lage bomen en graspolletjes van Indian ricegrass en Mormon Tea, wat mormonen vroeger gebruikten tegen verkoudheid.
Ik onderga lijdzaam dat we om de kilometer stoppen, voor nog "zo'n mooie foto". Tot het landschap verandert in bossen met sappig gras. Zo'n weilandje waar je als koe blij van wordt. Langzaam dalen we af. Onderweg alvast wat plekjes zoekend waar we vannacht zouden kunnen gaan staan. Maar eerst wat drinken, want daar zijn we wel aan toe.
Hetty