De weg die langs onze slaapplek liep was drukker dan gedacht. Waarschijnlijk staan er toch meerdere huizen of ranches aan deze weg door het dal. Weer op pad en terug op de doorgaande weg zien we een groot houten modern gebouw. Duitse bakkerij, staat er als reclame en dat lijkt ons wel wat voor ontbijt. Hij is nog gesloten, het is iets voor achten, maar het lijkt ons het wachten waard. Dat vinden meer mensen, ik zit verbaasd te kijken naar al die mensen die binnen stromen. We hebben net onze bestelling binnen of de zaak loopt vol. Geen idee waar iedereen ineens vandaan komt.
Voldaan rijden we weer de weg op waar we tussen heuvels met lage boompjes rijden, met langs de weg weer de kleine zonnebloemen waarvan de zaden, weet ik nu, door de Pueblo's vroeger gegeten werden.
Het Zion park rijden we binnen via de East entrance, waar de enorme kale lichtgele rots opvalt. De oude woestijnzand duinen uit de geologische navajo tijd zien we met rare horizontale en verticale lijnen. Het is druk in het park, maar gelukkig kunnen we onze auto nog net kwijt bij het begin van de route die we willen lopen. Aan de overkant zien we mensen zich aankleden voor een canyon tocht, het lijkt me wel erg warm in een wetsuit. Ons pad voert zigzag omhoog en dan halverwege langs de helling. Langs klim- en klauter paadjes en onder een abri door waar het lekker koel is en het vol staat met varentjes met dunne zwarte stengeltjes en kleine ronde blaadjes. Over rotsen en langs een huilende muur, waar gras groeit voor de desert bighorn sheep. Daar hebben we er vlak daarvoor nog één van gezien toen hij de gemakkelijke weg over de rijbaan koos. Onder ons horen we de mensen die aan het canyoning zijn, maar de canyon zelf is zo diep en smal uitgesleten dat we ze niet kunnen zien. Alleen bij een diepe afdaling zie ik iemand staan.
Het is druk op ons paadje, mensen lopen al weer terug. We lopen over een planken stellage buiten een rots om. Uiteindelijk bereiken we het uitzichtpunt waar we het dal in kunnen kijken waar we straks met de auto rijden. De wegen hier zijn met rood asfalt bekleed, wat mooi bij het landschap past met zijn rode rotsen.
We keren terug, waar we nog een mevrouw tegenkomen die klaagt dat ze zo veel last van hoogtevrees heeft. Dan heeft ze wel een verkeerde trail gekozen, denk ik, toch wel dapper hoe ver ze is gekomen.
Bij de auto gearriveerd kunnen we ons aansluiten in de rij, want er staat een file. Per keer kan maar één richting door de smalle tunnel. Aan de andere kant rijden we het dal in waar we vlak daarvoor inkeken.
Ons plannetje om een smalle zijcanyon in te rijden gaat niet door omdat hij afgesloten is voor verkeer. En ook bij andere parkeerplekken en het bezoekerscentrum kunnen we niet meer terecht vanwege de drukte. Dus wel een beetje teleurgesteld rijden we door. We rijden Utah uit en Arizona in door een droog landschap met cactussen die niet meer alleen op de grond tussen de struiken staan, maar meerdere grote platte schijven hebben met rode vruchten aan het eind en ook hoger zijn. De grond tussen de sage bosjes is rotsig. Op een berghelling zien we een brand woeden.
Het is warm en wanneer we bij Pipe Spring National Monument aankomen zijn we blij dat we in de schaduw van het museum wat kunnen eten. Het is al best laat, vier uur, terwijl het museum om vijf uur sluit als we op onderzoek gaan. Het museum vertelt over de strijd tussen de indianen, de mormonen en de regering. De mormonen waren Utah uitgetrokken om aan de vervolging van de regering te ontkomen. Omdat veel mormonen meerdere vrouwen hadden, werden ze vervolgd. Dan moest er wel bewijs zijn, de tweede, derde of vierde vrouw. Daarom vluchten die in ballingschap naar onder andere Pipe Spring. Het afwijzen van polygamie was ook een soort strategie, de mormonen streefden naar een eigen staat en dat vond de regering een bedreiging. Ondertussen ontnamen de mormonen de plaatselijke indianen hun recht op water door een fort over de belangrijkste bron uit die omgeving heen te bouwen. En er werd zoveel vee door hen gehouden dat er uiteindelijk alleen nog de grijze sage en mormontea overbleef. Alle grassen en andere planten waar de indianen van leefden en het wild waren verdwenen. Uit wanhoop werd er dan een koe gedood, het begrip dat die van iemand was kenden ze niet. Waarna de mormonen achter de dader aangingen en die neerschoten. Zo kwam van het een het ander.
Van de 1200 plaatselijke indianen waren er uiteindelijk nog maar zeventig over, de rest was overleden aan ziekten en honger of verdreven.
Uiteindelijk werden de mormonen, indianen en regering het eens met elkaar en kwam er vrede. Het landschap is hier veranderd, net als in een groot deel van droog Amerika. Door overbegrazing is grazige, bloemrijke omgeving veranderd in een eenzijdig sage landschap omdat de koeien dat niet lusten. Bij het museum zijn ze op een stuk land de oude beplanting aan het terugplanten. Hier staan nu verschillende grassen en bloeiende planten.
Tot onze verrassing is er nog een rondleiding in het fort, we zijn verbaasd. Het blijkt niet zo raar te zijn, we blijken een andere tijdzone te zitten. Dat heb je niet zo gauw door wanneer de enige aanwijzing van het wisselen van staat een lijntje op je iPad is.
De ranger die de rondleiding geeft, heeft ook hier de hoed op die alle rangers dragen, wat ik wel grappig vind. Zo kan je ze al van verre herkennen. De binnenplaats van het fort is niet groot en ontstaat doordat twee stenen muren en zware deuren de twee huizen die tegenover elkaar staan met elkaar verbinden. Zo ontstaat een plek die makkelijker te verdedigen is.
Na de rondleiding dwalen we nog langs de moestuin, waar Amarant staat die een beetje op kattenstaart lijkt, een sierplant. Maar bij Amarant staat de zaadpluim rechtop.
Er staan twee longhorn koeien in een kraal, die werden vroeger gehouden omdat ze beter bestand zijn tegen droog en warm weer. Ze hebben, niet echt verbazingwekkend gezien hun naam, indrukwekkend lange hoorns.
Op de voordeur van het museum stond een aankondiging van een muziekavond. Leuk lijkt ons, daarom eten we op de altijd aanwezige picknickplek. Bekijken het opbouwen van het "podium" en het langzaam binnendruppelen van muziekanten en wat later het publiek. De zon daalt langzaam terwijl we luisteren naar het welkomstwoord van de "opper" ranger die vertelt dat het vandaag precies honderdvijfenveertig jaar geleden was dat de eerste mormonen hier kwamen om het fort op te richten. Ik krijg het donkerbruin vermoeden dat we in een mormonen gezelschap terecht zijn gekomen. Het orkest geeft daarna een afschuwelijk stuk ten gehore, gevolgd door een "wel uit te houden" uitvoering, een mooi stuk van de film "In de ban van de ring" gevolgd door een medley van de Beatles. Al met al wel leuk om dat aan te horen en te zien.
Het begint te schemeren wanneer we in de auto stappen en in het donker nog een stuk naar de volgende stop rijden. En hier in Amerika is donker ook echt pikkedonker, tenzij het volle maan is. Maar dat geluk hebben we helaas niet. Het vinden van een plekje om te slapen is dus niet eenvoudig.
Hetty