Wat een gelukkig man was die Bryce, dat hij dit in zijn achtertuin had. We zijn in Bryce Canyon NP en het park is genoemd naar de mormoon die hier woonde. In het park kijken we naar de opkomst van de zon. Beneden mij in het schaarse licht staat een woud aan oranje hoodoos. Licht- licht oranje, licht oranje, middel oranje, oké je snapt het al, in alle kleuren oranje die je maar kan bedenken staan hier in een soort bergjes zand voor mijn neus. Stel je daar die opkomende oranje rode zon bij, die alles langzamerhand in het licht zet. Jaloers hè, geef maar toe.
Voor dat alles moesten we wel héééél vroeg op, toen het nog donker was. En koud, dat was wat minder. Maar het leed was gauw geleden toen we op een picknick plekje, bij het klikken van sprinkhanen ons ontbijt naar binnen schoven. Toen hadden we al wel koffie gedronken bij de lodge en het bezoekerscentrum bezocht, inclusief het bekijken van de film.
We eten ons broodje onder een pondorosa den, onderwijl om ons heen kijkend. In juli is hier nog een bergleeuw gezien en je weet maar nooit. We zijn hier als enigen, dus misschien laat hij zich nog wel een keertje zien.
Ik val in herhaling, maar wat is het hier mooi in "feeënland", met al die prachtig gekleurde in de meest fantastische vormen geërodeerde hellingen. Zoveel kleuren oranje heb ik nog nooit eerder gezien,vooral als de zon erop schijnt. Los in de lucht staan nog eilandjes van oranje geërodeerd materiaal waar bovenop nog boompjes zich vastklampen als laatste haartje op een kaal hoofd. Er roetsen grondeekhoorntjes langs mijn voeten en op de kliffen, waarbij je je hart vasthoudt en zo in gedachten het diertje al naar beneden ziet schuiven.
We lopen de lodge van het park binnen om wat te gaan drinken. Het is een houten gebouw wat mij aan Nivon huizen doet denken en aan jeugdherbergen. Het is allemaal wel een stuk luxer zie ik als we naar binnen lopen en de prachtig navajo kleden aan de muur zie hangen. Het is jammer dat ze zo duur zijn, anders had ik er één meegenomen. Het restaurant zit vol met mensen die ontbijten, maar we mogen koffie drinken aan een tafeltje in de hal. In Amerika staat in restaurants en koffiehuizen altijd een tafel met suiker, melk enz. en een grote thermoskan waar je nog een keer koffie uit kunt halen en een kan water. Dat was hier ook zo, bovendien stonden er kartonnen bekertjes bij. Waarschijnlijk was het voor gasten die daar logeerden, in ieder geval hoefden we niet te betalen van de vriendelijke mevrouw die de gasten naar hun tafeltje begeleiden. Dat is hier ook zo typisch, in een restaurant wordt je meestal geacht bij de deur te wachten tot je een plek toegewezen krijgt. Helaas, helaas, geldt die regel, van gratis bijschenken niet voor cappuccino's, balen.
We rijden vervolgens door naar het eind van het park waar we nog langs een prairiehondjes stad rijden, die zo te zien niet zo heel druk bevolkt is. Het blijft een leuk gezicht, die beige beestjes te zien hollen. En het is helemaal leuk als ze op hun achterpootjes zitten om hun omgeving in de gaten te houden.
Achterin het park ligt de weg dichter bij de klifrand waardoor het makkelijker is om telkens bij een volgend uitzichtpunt te gaan kijken. De rand is geërodeerd in theatertjes, halfronde kliffen waardoor er op elke plek een ander uitzicht is.
Aan het eind van de middag gaan we langs bij het bezoekerscentrum waar in verband met elf september vlag halfstok hangt.
We rijden het park uit en het blijft genieten want daarbuiten is het al net zo prachtig. Alleen zien we ze nu van onderaf. De oranje, rode pilaren, soms lijken ze op stalagmieten in een groene omgeving, dat is gevaarlijk om langs te rijden. Je blijft gefascineerd kijken en dan vergt het wat zelfbeheersing van de chauffeur om er voor te zorgen dat je niet in de berm terecht komt. Vooral omdat de weg nogal bochtig is.
Uiteindelijk, als de omgeving een stuk minder inspirerend is en het begint te schemeren rijden we een bergweg in. Daar, bij een kraal langs een riviertje, waar zwarte koeien vrij rondlopen, zoeken we een recht stukje waar we de auto neer kunnen zetten. Tot onze verbazing zien we in de bergwand weer lichtoranje hoodoos.
Hetty