Het water ruist en klettert in het riviertje wat tussen de "cottonwood" door slingert, achter ons slaapplekje. Wat we gisteren ook hebben geroken, stinkdier misschien, de geur is weg en er is geen beest te zien. Dit was een relaxed plekje, zo onder de vrij hoge pijnbomen en jeneverbessen.
In deze omgeving is er niet echt een cafe, daarom gaan we terug naar dezelfde plek als waar we gisteren wat gedronken hebben. De koffie is er niet bijzonder, maar het plekje is leuk. Gisteren wilden we wat drinken hier, maar volgen de wet hier in Utah mag dat in een restaurant alleen als je er ook wat bij eet. Daarom hebben we wat "kleine hapjes" gekozen en die waren verrukkelijk. Een koude carpaccio, blauwe taco chips met een dip van allerlei groenten en geroosterde broodjes met een forel paté. Dat smaakt wel lekker na al die ingemaakte blikjes soep enz. Maar ontbijten doen we hier maar niet, te duur.
Ondertussen is het Anasazi state park museum in dit stadje weer open gegaan. De film is wel overzichtelijk, maar de rest was ons eigenlijk al wel duidelijk. Al is het nagemaakte huis buiten wel weer leuk. Qua opgravingen hebben we nu wel weer genoeg gehad.
De scenic byway die we daarna volgen is prachtig. Het is een ruig gebied vol kliffen en afgronden, je snapt niet hoe ze daar vroeger doorheen gingen. We rijden over de 'Hell's Backbone Road', met aan weerszijden een afgrond van 460 m, die dan wel weer allerlei kleuren heeft. Een aquarellist zou er bij watertanden, wat een mooie pastel kleurtjes. Van wit naar lichtgeel, donkergeel, zalmroze, oranje. Het is maar goed dat hier zoveel parkeerplekken zijn, anders zouden er voortdurend automobilisten die te lang opzij kijken de afgrond in duikelen.
In Escalante bekijken we borden, materiaal en een film over de "Hole in the rock descent route". Een groep van 250 mormonen die in 1879 een nieuwe community wilden starten aan de andere kant van de bergen en over de Colorado rivier. Ze dachten de route in zes weken te kunnen doen, maar het werden zes maanden. Waarbij ze het gebied wat wij nu uit zijn door moesten trekken. Dat is bijna niet voor te stellen wanneer je daar net overheen gereden bent. Het heeft ze dan ook heel wat doorzettingsvermogen en dynamiet gekost om daaroverheen en weer omlaag te komen.
De volgende stop is het Grand Staircase-Escalante national monument visitor center, waar we een film zien en een uitgebreide tentoonstelling over de cryptobiotic soil, de grijzige bobbels die we in het Arches park en in Island in the Sky hebben gezien. Waarvoor we al die waarschuwingen hebben gehad, niet van de paden af te gaan! Hier is uitgebreide uitleg. Dezelfde soort levensgemeenschap komt voor in Australië, Alaska, IJsland en het zou me niets verbazen als ze ook bij ons op de Veluwe op de stuifvlakten of tussen de heide voorkomt. Ik bekijk de crunch onder microscopen en lees over de gemeenschap van cyanobacteriën, schimmels, mossen en algen.
Bij the Blue /Powell point overlook zien we een hele oude grijsgroene laag tevoorschijn komen, waarop een zalmkleurige laag ligt. Laag over laag over laag zie je hier, het gaat me duizelen, al die verschillende lagen elk met hun eigen geschiedenis. De gelige versteende duinen, de donker rode modder afzettingen, de lichter rode stuifzanden.
Daarna houden we het weer een tijdje voor gezien en duiken we in Tropic een restaurant binnen om wat te drinken. We vragen ons wel af of ze in Utah geen bars of liquor stores hebben. Wel lastig dat je bij elk biertje gelijk iets te eten moet bestellen.
Als het tijd wordt om een slaapplek te zoeken rijden we de ingang van Bruce Park voorbij om in het bos ernaast een plek te zoeken.
Hetty