Het is plezierig om weer zelf voor het ontbijt te kunnen zorgen, met koffie op de gewenste sterkte, vruchtensap, fruit, ongezoete yoghurt en stokbrood met blauwe kaas.
Ik moet om acht uur al bij de duikshop zijn, en laat Hetty met een boek achter in het hotel.
Behalve een handdoek en zonnebrandcrème heb ik vandaag niets nodig. Mijn duikbrevet heb ik gisteren al laten zien. Duikuitrusting heb ik niet bij me, maar alle benodigdheden kan ik huren. Net zoals eerder in Australië, Filippijnen, Sri Lanka en Costa Rica besluit ik zonder duikpak te duiken. Het water is er warm genoeg voor, boven water raak je zo niet oververhit en onder water geeft het meer bewegingsvrijheid. Daarnaast acht ik de kans dat ik in het rek snel een pak vind dat me lekker zit niet zo groot.
We duiken met een klein groepje; naast mij een Braziliaan en een jong verliefd stel uit Noorwegen. De duikleider is een jonge Nederlander, die hier al twaalf jaar woont. Ik waarschuw hem bij voorbaat dat ik veel lood nodig heb, ondanks dat ik zonder pak duik. Voor veel duikleiders is het een verrassing dat ik inderdaad met minder dan 10 kg niet beneden blijf. Waar het aan ligt dat ik veel meer lood nodig heb dan anderen weet ik niet. Misschien heb ik holle botten, veel lichaamsvet, of een leeg hoofd (dat opper ik zelf maar alvast, voordat iemand anders het bedenkt).
Duikers die onnodig veel lood meenemen hebben geen goede houding in het water, en verbruiken teveel lucht. Ik heb echter een prima houding en een extreem laag luchtverbruik.
Mijn portemonnee en horloge leg ik in de winkel in een kluisje, met mijn kleding ernaast. Lood en flessen zijn al naar de boot gebracht, zodat ik zelf niet veel meer te dragen heb. We moeten maar een klein stukje door het water lopen voordat we via een trapje in de boot kunnen stappen, maar het is meteen heupdiep. Het kleine bootje heeft capaciteit voor ongeveer twintig duikers, zodat we nu met zijn vijven alle ruimte hebben. Daarnaast zijn er twee mensen aan boord die de boot besturen en de duikers waar mogelijk helpen, bijvoorbeeld met het aanpakken van de uitrustingsstukken voordat we na het duiken weer aan boord klimmen.
Tijdens de korte boottocht krijgen we van de duikleider een briefing over de procedures en over de duikstek.
We duiken eerst op het wrak van een groot plezierjacht dat zo'n twintig jaar geleden is gezonken. De kiel ligt op 28 m diepte, hier zien we een gigantische murene op het zand liggen. Vanaf dit diepste punt cirkelen we langzamerhand rond de boot omhoog. Het onderwater zicht is hier wel veertig meter. De grote kajuit is van alle kanten open en bevat geen sediment, zodat we hier veilig doorheen kunnen zwemmen. Het jacht is al aardig begroeid met zachte koralen, ik zie enkele barracuda's en prachtige gekleurde vissen, maar toch valt de rijkdom aan leven me een beetje tegen. Je raakt inderdaad wel een beetje verwend als je een paar maanden eerder op de mooiste plekken van de wereld hebt gedoken.
Al met al is het toch een heel mooie en plezierige duik.
Als we allemaal weer aan boord zijn, blijkt de bemanning de trimvesten en duikautomaten al op volle luchtflessen te hebben bevestigd. We varen een paar kilometer langs de kust tot bij het rif waar we onze tweede duik gaan maken. We wachten nog wel even voordat we weer te water gaan, want hoe langer het interval tussen twee duiken, hoe langer en/of dieper mag de tweede duik zijn. Vroeger gebruikte je ingewikkelde tabellen om dat allemaal uit te rekenen. Als je dat niet goed deed, had je grote kans om decompressieziekte te krijgen. Tegenwoordig hebben bijna alle duikers een duikcomputer bij zich, die aangeeft hoe lang je nog op een bepaalde diepte mag blijven, en op welke diepten je veiligheidsstops moet houden.
We volgen onder water de rand van het rif, een steile wand tussen de bovenkant op ongeveer twee meter, en de zandbodem op ongeveer vijftien meter. Langs deze rand staat een flinke stroming, maar bij de diepe inhammen in het rif is het vrijwel stromingsvrij.
In een grotje zien we een grote kongeraal, en bovenop het rif zwemt een zeeschildpad. Ook komen we hier weer barracuda's tegen. Het onderwaterleven is hier nog wat rijker dan bij het wrakje.
De duikwinkel blijkt ook een interessant aanbod te hebben voor duiken in een cenote. Na overleg met Hetty, en het verlengen van de huur van onze studio, loop ik terug om voor morgen te reserveren.
Het eten in het ondergrondse restaurant Alux is echt een belevenis. De zalen, hoekjes en gangetjes van de grot zijn rijk voorzien van druipsteen en zijn voor een groot deel ingericht met watervalletjes, vijvertjes, tafels, zitjes en barretjes. Het eten is prijzig, maar erg lekker en de bediening is prima.
Theo