Vandaag moeten we de auto weer inleveren in Playa del Carmen. Het eerste gedeelte van de tocht voert ons door een waterrijk gebied vol met vogels. Waarna we weer terug in de toeristische strook zijn langs de kust, vol met reclameborden voor resorts, cenotes waar je kan duiken en zwemmen en andere toeristische attracties.
Om de tank vol in te leveren rijden we een tankstation binnen. Het zijn plekken waar je altijd goed uit moet kijken, zo hebben we gelezen. We hebben nu twee keer getankt, waarbij de eerste wilde beginnen met tanken terwijl de teller niet op nul stond. Het stond in de gids dus we waren allert. Ook deze pompbediende probeert het om ons te belazeren Hij toetst wat in voordat hij de pomp op nul zet, vreemd. Er komt "gezellig" een andere bediende bij staan, die Theo wil afleiden met allerlei vragen. Persoonlijk krijg ik altijd een slecht gevoel wanneer een taxichauffeur, een gids of zoals hier een pompbediende, je bestookt met vragen en opmerkingen. Dat is vaak een slecht teken. Bij honderdtachtig pesos geeft de pomp een tik, waarna de bediende met de hand verder tankt. Als hij vol is haalt hij het pistool eruit, waarbij de meter even op tweehonderd vier en zestig staat en dan gelijk op vijfhonderd vijftig springt. Hij probeert het gewoon nog een keer. Ik zie het gebeuren, maar voor ik kan ingrijpen heeft Theo al gereageerd, gelukkig. Hij had natuurlijk niet in de gaten dat we alleen wat bij wilden tanken en dat het bedrag dat hij eerder had ingetikt wel heel erg veel verschilde van wat we werkelijk hebben getankt, het viel nou wel erg op.
Bij het afrekenen betaalt Theo met een briefje van tweehonderd en één van vijftig en schud wat kleingeld uit zijn portemonnee. Als hij dat wil geven schud de schurk van nee en laat twee briefjes van vijftig zien. Het briefje van tweehonderd heeft hij dus snel omgewisseld. Iemand die niet sterk in zijn schoenen staat wordt zo honderdvijftig pesos afhandig gemaakt, een wissel truc. Drie keer is hier dus geen scheepsrecht. Theo trapt er niet in, en loopt zonder iets te zeggen weg.
We vervolgen, nog vol met adrenaline, onze weg. Bedenkend wat we allemaal hadden moeten of kunnen doen. Van foto's maken en naar de politie stappen tot aan geld afpakken en afranselen.
Na het terugbrengen van de auto, lopen we richting busstation. Niet zo'n hele lange weg, maar als we er bijna zijn, zien we een gordijn van regen op ons afkomen. Theo springt een garage binnen en ik een winkel. De straat wordt een beek, die tropische regenbuien zijn niet voor de poes.
Van droog stukje naar droog stukje hoppend vervolgen we na de bui onze weg tot aan het ADO busstation. Een groot bedrijf wat zich vooral op de lange afstand en luxe busritten heeft gespecialiseerd. Voor veilig reizen kun je het beste deze nemen. Het blijkt dat we niet bij het goede busstation zijn, dat is wel irritant hier in Midden Amerika, al die verschillende stations. Het is wel een eind lopen, maar de lucht is lekker fris nu. Ik doe mijn sandalen uit, want alles staat nog blank in de winkelstraat die we doorlopen.
Bij de ADO stations mag je ook niet bij de bussen komen, tenzij je bus er is en je je kaartje kan laten zien. Bij aankomst in Chetumal blijkt dat we in een ander busstation aankomen dan we hadden verwacht. Dat wordt een taxi, helaas.
Die avond eten we in hetzelfde restaurant als meer dan drie weken geleden, toen we met de groep hier langs kwamen. Het voelt haast vertrouwd.
Hetty