Vandaag gaan we Guatemala verlaten. Dat wordt een flinke tocht. Ik kijk naar beneden, waar de drie groene flats afsteken tegen het blauw van het meer. De vulkanen zien er prachtig uit zoals ze achter het meer liggen. We stijgen flink over een kronkelweg, waar nog niet zolang geleden een hele bus bedolven is onder een aardverschuiving. Kun je een beetje nagaan hoe steil de hellingen hier zijn, die hier niet zo goed beveiligd zijn met gaas of andere maatregelen. Er staan hier nog wel overal bomen, want de boomgrens ligt hier op vierduizend meter, en daar zitten we nog ruim onder.
We volgen vandaag de Pan Americana route. Een hele tijd zien we vulkanen en wordt het landschap gedomineerd door maisteelt. Waar heel vaak bonen, bijvoorbeeld tuinbonen tussen staat. Op de meest vreemde plekjes is een veldje aangelegd. Soms tussen de pas afgebrande bomen en struiken. Op hellingen waarbij je het niet voor mogelijk houdt dat daar iemand kan staan. Op andere akkertjes zie je, waarschijnlijk hoekpunten, toch nog mais staan.
We komen op een belangrijke kruising, waar heel veel kipbussen staan. Rijk beschilderde bussen met veel chroom en allerlei materiaal op het dak. Zo genoemd omdat er van alles en nog wat mee vervoerd wordt, tot kippen toe. Regelmatig zien we de bijrijder bezig op het dak terwijl de bus rijdt. Op deze weg zie ik de eerste dode hond en ook heel veel honden die wat mankeren. Hinkende honden, al dan niet met misvormde poten, waarschijnlijk geraakt door een bus of auto.
Het landschap veranderd weer en we zien nu koffie plantages verschijnen, en langs de weg plekken waar koffieplantjes geteeld worden. We stoppen heel kort omdat de reisleider twee koffieplantjes voor op zijn balkon wil kopen.
Een stuk verderop zien we langs de kant van de weg onder het afdak van hun huis vrouwen weven op een heupweefgetouw.
We naderen de grens met Mexico, die hier zeer toeristisch is. Iedereen moet namelijk de kleine busjes uit om te voet de grens over te gaan om aan de andere kant in een andere busje te stappen. Volop gelegenheid voor allerlei verkopers om hun koopwaar aan te prijzen. Onze maatschappij is de enige die met de bus door mag, wat enorm veel tijd bespaart en het mogelijk maakt om in een grote bus te rijden. We rijden een eindje voor we de immigratie/visa papieren kunnen regelen. En dan zijn we weer in Mexico. Het vreemde is dat we pas een uur verderop langs een controlepost komen, waar we onze koffers moeten uitladen die vervolgens door een scan gaan. Er ligt hier een vliegveld, god mag weten waarom, waar de scan ongebruikt stond. Dus dan maar even de weg omleggen en iedereen hun koffers hier laten scannen. Mexicaanse logica.
Het landschap hier is drastisch anders, we rijden op een vlakte waar het flink waait.
Pas een flink stuk verder wordt het weer bergachtiger, met kalk, en zien we agaves en dennen. Het is het gebied van het hout. Want langs de kant van de weg zien we hout, houtskool en houten producten te koop aangeboden. Zo hoog is het klimaat ook goed voor allerlei fruit, die hier niet per gewicht worden verkocht. Het fruit hier staat mooi opgestapeld in emmertjes. Je koopt dus de hoeveelheid wat in een bepaald emmertje past. Het is ook het gebied van de schapen, waarbij de zwarte schapen overheersen. De klederdracht is hier dan ook van zwarte wol gemaakt.
Moe komen we aan in San Cristóbal de las Casas, waar we een stuk van onze hotel vandaan moeten uitstappen. De bus mag hier de smalle straatjes niet in. Gelukkig hoeven we onze bagage niet te dragen, die wordt door het hotelpersoneel gehaald.
Hetty