Izamal heeft ook ruïnes van maya tempels, ik wil bijna zeggen, op welke plek in Mexico niet, want er zijn zoveel ruïnes hier, je struikelt er over. Deze moet heel erg groot zijn geweest, het eerste plateau is echt heel erg groot. En het ligt hoog, ik kijk overal overheen. Ook over het klooster wat aan de voet van dit complex ligt. Ik wil wedden dat ze het gebouwd hebben met stenen van deze tempel. Best wel ironisch, het ene heiligdom afbreken om het andere te bouwen.

Het begint warmer te worden, de koelte van de ochtend begint weg te trekken. Langzaam dalen we naar beneden om het klooster te gaan bekijken. Hier heeft een monnik gewoond die heel veel over de maya's heeft op geschreven. Daarna heeft hij een inquisitie ingesteld en daarbij onderander alle maya boeken verbrandt. Over de hele wereld zijn er nog maar vier bekend. Er staat hier een beeld van hem waarbij hij heel zuur kijkt.

Ik loop de trap op en bereik het plein met zijn rondgang. Tja ik heb wel moeite met de term plein, het is namelijk een groot grasveld. Maar de overdekte rondgang is inderdaad erg groot. Boven de ingang van de kerk is een mooi glas in lood raam van Maria. Ik loop over de rondgang en bekijk alle stenen goed, want je weet maar nooit, misschien zie ik nog wel wat met afbeeldingen. En ja, er is er één bij die een stukje laat zien van een maya reliëf. Het lijkt op een stukje van een god die uit de hemel neerdaalt, maar voor het zelfde geval is het natuurlijk iets anders. We gaan een zijingang van het klooster binnen. Dwalen wat door de gebouwen en de kerk. Het glas in lood raam ziet er heel mooi uit met het licht erachter. Buiten de kerk in een nis hangt een poster met maria. Er staan kaarsjes voor en in de rand van de lijst waar het in zit, zit vol met pasfotootjes. Langs de zijkant van de rondgang, dalen we af naar het stadsparkje. Er zijn kinderen een musical aan het oefenen. We hebben trek, dus gaan op zoek naar een leuk plekje.

Het ontbijt met tacochips en roereieren met tomaat en ui met daarbij een bonen drapje laat ik me goed smaken. In Mexico krijg je geen rijst bij het ontbijt, maar tortilla's of zoals nu taco chips en tortilla's. Die tacochipjes zijn eigenlijk de mais pannenkoekjes van de vorige dag in vieren gesneden en gefrituurd. Je krijgt ze ook vaak als voorafje bij lunch of diner met: a. een klein gesneden tomaten, koriander, ui en als je pech hebt groene pepertjes. En b. Een zeer heet groen pepersausje c. Gemalen gekookte bonen. Soms een rood chili sausje al dan niet zeer pittig. Of een gemalen sausje van geroosterde pompoenpitten, lekker.

Verkwikt lopen we over de smalle stoepjes terug naar onze auto en stappen we in. We gaan flamingo's spotten in een lagune aan de kust van de Golf van Mexico tussen Las Coloradas en El Cuyo. Het is een eind rijden en het landschap veranderd van bossig en droog, naar bossig en nat. Poeltjes water schijnen door het struikgewas. En wanneer we uitstappen zien we vogels langs de rand. Gezoem in de struikjes, hitte siddert, muskieten komen van alle kanten.

Bij een brug maken we een stop, met Deet valt het mee. Uit het niets komt een wit met schildpad kleurige kat aangelopen. Wat doet die hier, geen huis te bekennen. Hij ziet er goed uit, honger zal hij niet hebben. Het troebele water herbergt lange naald achtige visjes. Weerszijde van de rivier is begroeid met struikgewas.

We komen duidelijk bij de kust, agaves en cactussen zien we in de droge rand voor de kust. Een tropisch duinenrij, waarachter een wit strand en een blauwe zee verschijnen. Het is spannend hoe ver we kunnen komen op deze landstrook. Volgens de plattegrond loopt er een slechte weg naar een dorp waarvandaan we kunnen doorsteken. Als dat lukt scheelt dat een stuk rijden. We kijken uit naar flamingo's in de moerasachtige strook afgewisseld met poelen, maar veel vogels maar geen flamingo te zien. In de verte zien we een onwerkelijk witte berg oprijzen. Grote buizen lopen naar een pier de zee in. Dichterbij gekomen zien we ook grote vierkante bekkens, waar roze water in zit. Het zijn de zoutbekkens, waarvan vooral de sloot er omheen knalroze is. Bekken na bekken zien we.

Waarschijnlijk wonen de medewerkers in het kleine dorpje wat verder op ligt. Aan het eind van dit dorp eindigt ook de goede weg en rijden we over een witte weg die nog redelijk te gaan is. Tussen het water door rijdend zien we de wereld aan vogels en eindelijk, eindelijk onze flamingo. Niet één, maar gelijk honderden staan ze daar, knal roze staan ze daar in groepjes.

Ons doel is behaald en we zijn niet erg teleurgesteld wanneer ons weg slechter en slechter wordt en bij een inlaat van zout water eindigt. We keren om nu het nog kan en besluiten nog een tijd te rijden voor we op zoek gaan naar een slaapplek. Dat wordt Kantunilkin, een klein plaatsje. Waar een blonde jongen in het voorbijgaan met een Hollands accent vraagt of we engels spreken. Ouders met kinderen, verkleed en met bloemen en bogen van crêpe-papier lopen naar een school. Muziek klinkt over de straat, die is afgezet voor doorgaand verkeer. Het komt me zo bekend voor, zover van huis.