Ik wordt wakker onder de klamboe, het was lekker met de ventilator. Dekens en lakens heb je hier niet nodig, het is warm aan de kust. Het huisje van hout is luchtig gebouwd met een rand onder het dak wat open is en met overal kleine raampjes. Voor de raampjes en de bovenrand zit muskietengaas, maar er zijn genoeg kieren en richeltjes waar nog van alles door heen kan. De klamboe is dus hard nodig. Alle huisjes staan onder grote bomen, er zijn er zelfs een paar die ín een boom gebouwd zijn. Maar we hebben voor de goedkoopste versie gekozen. Nou ja, op de slaapzalen na, het is toch wel gezelliger met Theo naast me in bed.
De douches en wc's zijn in een apart gebouwtje. Ze zien er leuk uit, er is veel gewerkt met natuurlijke materialen zoals hout en keien. Zo zijn de wasbakken gemaakt van beton met kleine keitjes en een scheidingsmuurtje in de douche is ook gemaakt van keitjes. Doet me aan thuis denken, waar we een betonnen geultje met steentjes hebben gemaakt, om het water van het dak in de vijver te laten stromen.
Na het ontbijt lopen we, zwetend want het is al vroeg warm, richting de weg. Het is wel een eind lopen, eerst over een keiweg, naar de weg die richting de hoofdweg loopt. We zijn al een aardig eind op weg, wanneer er een auto stopt, of we een lift willen. Dat willen we natuurlijk graag. Wanneer we vertellen dat we een fototoestel nodig hebben omdat die van ons gestolen is, zet hij ons af bij de juiste winkel. Het is een winkel die elektrische apparatuur, bedden, banken en kasten verkoopt. Hij heeft de keus uit één soort fototoestel, een eenvoudige Sony, maar dan wel in twee kleuren. Nog een andere winkel heeft een fototoestel te koop. Maar die is te groot voor ons.
Ondertussen zijn we toe aan koffie, we zakken in de zachte stoelen van een leuk zaakje. Het tafeltje heeft onder zijn glasplaat koffiebonen en cacaobonen. Waar ik Theo op wijs, waarop de man achter de balie met een bak zelf geroosterde cacaobonen komt. We mogen er één proeven, heel apart zo zonder suiker. Ik vind het jammer dat we nog steeds geen cacaoboom hebben gezien. Of, misschien hebben we hem al wel gezien, maar niet herkend.
We halen geld bij de ATM, gelukkig geen probleem hier in Costa Rica, hoewel sommige automaten alleen maar Visa kaarten accepteren. Zoeken nog wat naar een winkel met fotocamera's, maar besluiten dan toch maar naar de winkel terug te gaan om onze eerste optie te kopen. De keus is zwart of zilver, krijgen daarbij nog een beschermtasje mee en heel verrassend nog korting. Een fototoestel rijker en flink wat colonnes armer gaan we op weg.
We willen naar het strand, daar ligt bij laag water een schiereilandje in de vorm van een walvisstaart. De iPad komt ons goed van pas. Over een zandpad bereiken we een rivier vol met keien die we over moeten steken. Theo heeft zijn schoenen al uit, terwijl ik sta te weifelen. Aan een terreinauto die net aan komt rijden vraag ik een lift naar de overkant. Dat is wat je noemt boffen. De weg naar de walvisstaart loopt langs restaurantjes en winkeltjes, al ziet alles er stil uit.
Vlak voor we het strand op kunnen, moeten we betalen, in dollars. Het is toch eigenlijk verbazingwekkend, dat je op zoveel plekken in de wereld met dollars moet betalen als toerist. De mevrouw die daar zit, roept iemand die Engels kent. Deze meneer waarschuwt ons dat we niet links een paadje op moeten gaan, daar zit een krokodil, op het strand is het veilig. En we kunnen beter niet door het bos naar de andere baai lopen, daar is vanochtend iemand met een mes overvallen en die heeft naast zijn camera en paspoort tweeduizend dollar moeten afstaan. Oeps. Het voelt niet echt veilig hier met al die dieven en overvallers, om me prettiger te voelen pak ik een dikke stok mee. Gelijk handig als wandelstok.
Het strand is breed op deze plek, we zien dat ze een geul aan het graven zijn met een graafmachine. Tussen het land en het strand ligt een strook met mangrovebos. Het gebied van de krokodil, denk ik. Ze maken een geul zodat het water het mangrovebos in en uit kan.
Het eilandje heeft inderdaad de vorm van een walvisstaart, dat is mooi te zien. Maar door het opkomend tij kunnen we het eiland niet meer op. Nog even en de strook naar de staart staat onder water. Golven slaan schuimend op de rotsen van het eilandje, als een staart die neerslaat in het water. Wat een prachtig gezicht. Terwijl we over het strand lopen hollen kleine en grote krabben haastig weg. Soms schieten ze in een gat in de grond. We kijken naar de golven en het water. Pelikanen scheren laag over het water in de dalen tussen de hoge golven.
Langzaam verdwijnt de staart en zie je alleen nog een schuimende richel, waar twee water stromen tegen elkaar aan botsen.
We lopen terug, om in het restaurant wat te gaan drinken, het is dorstig weer. Het zweet loopt in straaltjes over onze rug en in onze ogen. Afgekoeld hervatten we onze wandeling. De plek waar we overnachten, Flutterby House, ligt driehonderd meter van het strand aan de andere kant van dezelfde baai. Het strand is nu een stuk smaller met opkomend tij. De stroming is hier grillig denk ik, want we lopen afwisselend over stroken met zand, steentjes, kiezels en hier en daar zelfs grote stenen.
Er zijn prachtige rollende golven op de plek waar wij het binnenland weer in gaan. Surfers hebben de plek ook ontdekt. Er staan gele vlaggetjes om zich te kunnen oriënteren en iemand van de surfschool staat op de uitkijk. De kokosnoot palmen aan het strand maken het geheel af. Terwijl ik op de tassen pas, duikt Theo de golven in. Hij houdt van hoge golven die je omgooien en je richtingsgevoel door de war schoppen. De stroming neemt hem telkens een eind mee, evenwijdig aan het strand, zodat hij een paar keer moet teruglopen. Wanneer hij er genoeg van heeft lopen we het pad op richting ons onderkomen.
Tijd om mijn dorst te lessen.
Hetty