Vandaag gaan we op jacht naar zeeschildpadden. Daarvoor moeten we wel naar de kust, de Caribische kust, naar het plaatsje Tortuguero. Het is vanaf San Jose wel een lange tocht en we moeten daarom helaas al voor het ontbijt vertrekken. Met de taxi gaan we naar het busstation waar we de bus naar Limon nemen. We moeten dan eerst nog naar Moin, ongeveer acht km verder en daarvandaan willen we een watertaxi nemen naar onze eindbestemming. Tortuguero ligt op een smalle strook land tussen zee en rivier en is niet over de weg bereikbaar. De tocht van Limon over rivieren en kanalen naar dit schildpadden walhalla duurt ongeveer vier uur. Er zijn verschillende maatschappijen die er naar toe varen, maar het is laagseizoen en daarom varen ze niet zo frequent. Voor de zekerheid had Theo daarom gemaild. Er zou om tien uur een watertaxi klaar moeten liggen.
Maar helaas, de bus vertrekt niet om half zeven zoals op de website stond van de bootmaatschappij. Hij komt pas om zeven uur, dat hoort wel bij het reizen al dat wachten, maar is nu wel vervelend. Zeker ook omdat de bus nogal wat vertraging heeft vanwege wegwerkzaamheden. Je merkt tijdens de rit dat je afdaalt, San Jose ligt op 1050 m, en het wordt warmer naarmate we lager komen. Langs de kant van de weg zien we bananen, papaya's en palmen voor olie.
We komen in de buurt van de Caribische kust waar Limon ligt, deze heeft een hele grote haven. Hiervandaan komen heel wat bananen en ananas onze kant op. Onderweg zien we dan ook heel veel zeecontainer bedrijven.
Om kwart over tien, ruim een uur later dan gedacht, komen we aan in Limon. Daar staat tot onze verbazing iemand met een bordje "Hetty". Waarschijnlijk hebben ze gedacht, kom we sturen een taxi, toen Theo om informatie vroeg. En nu zitten we in de taxi richting het haventje.
We komen langs de zeehaven, waar enorm grote containerschepen liggen. Hierin zitten de bananen die jullie over ruim een maand eten.
Ons bootje wat een stukje verderop ligt is wel een stuk kleiner. Om half elf stappen we uit de taxi op de kade. De taxichauffeur stelt ons voor aan de bestuurder van de watertaxi. Als die hoort dat het om alleen de heenreis gaat, wil die ons niet voor de prijs die op de website staat meenemen. Hij zegt dat we te laat zijn, de boot van tien uur is al vertrokken en hij wil nu i.p.v. zeventig dollar honderd dollar hebben. Dat weigeren we en we gaan rustig op een bankje zitten. We hebben de tijd, en meestal dient zich vanzelf een oplossing aan als je niet te gehaast bent. We raken in gesprek met William, de sloth spotter. Theo herkent zijn naam uit de Lonely Planet gids en van één van de websites die tochten aanbiedt. Volgens zijn website is hij gespecialiseerd in het ontdekken van luiaards in de boomtoppen langs de waterwegen. Hij vertelt dat er bij de boot van onze geïrriteerde stuurman pas een buitenboord motor is gestolen.
Uiteindelijk na wat wikken en wegen en onderhandelen weten we de prijs tot negentig dollar terug te brengen. De boot is geschikt voor vijftien personen en we zijn nu de enige passagiers, dus we kunnen kiezen waar we willen zitten. Het eerste stuk gaan we niet hard, het is te ondiep. We stoppen bij een post van de kustwacht, waar uitgebreid wordt verteld wat er is gebeurd. Mogelijk heeft een bewakingscamera opnamen van de dader. De tocht voert verder door een wirwar van waterwegen, 70% natuurlijk, 30% gegraven. Het verschil zie je bijna niet, het gegraven gedeelte is misschien iets smaller en rechter. Er zijn stukken waar we heel langzaam gaan omdat het te ondiep is. Een paar keer zitten we vlak bij de zee, dan zie je de golven van de branding tegen de zandwal. De rivieren hebben vaak geen bevaarbare verbinding met de zee, er ligt vaak een strandwal tussen die alleen bij hoogwater wat zoutwater inlaat en zoetwater alleen via een klein stroompje afwatert.
We zien afwisselend grasland en bos. Het ruikt heerlijk op het water, er zijn bomen aan het bloeien aan de waterkant. We zien wel wat vogels, maar kunnen ze niet goed fotograferen, daarvoor gaan we te snel. Ook zien we een babykrokodil op een zandbank liggen.
Halverwege gaan we aan land om wat te drinken. Het laatste stuk is breed, recht en eentonig, tot we in de verte een dorpje zien liggen.
Zodra we uit de boot stappen worden we opgevangen door een gids van het gidsencollectief. Met hen gaan we op zoek naar zeeschildpadden, die hier 's-nachts aan land komen om hun eieren te leggen. Er zijn verschillende schildpadsoorten die dat hier doen. Juni is het begin van de legperiode van de groene zeeschildpad, het zal dus spannend zijn of we er één aantreffen.
Kwart voor negen staan we weer bij de aanlegplaats waar we hebben afgesproken. Het is al heel lang donker. We varen naar de plek, heel af en toe doet de stuurman een licht aan. Na een wandeling door het bos, over een landingsstrook en weer door een strook bos komen we aan de rand van het strand. Daar worden we in twee groepen verdeeld. Wij met nog vier blijven wachten in een strook bos met een gids die "Engels" kan. Terwijl wij informatie krijgen, gaat de andere groep op zoek naar schildpadden. Er komen hier ook jaguars voor die schildpadden eten. Vanaf nu gebruiken we alleen nog rood licht om de schildpadden niet af te schikken. Zodra die lampen zien komen ze het strand niet op. Een schildpad is in trance wanneer ze eieren aan het leggen is, dan kun je alles met ze doen.
Wanneer we in de verte een lichtsignaal zien dat we moeten komen, lopen we snel die kant op. Wat nog niet meevalt in het donker op een strand wat bezaaid ligt met takken en kokosnoten. De andere gids komt snel terug om ons te halen. Het blijkt dat er haast geboden is.
Een zwart spoor tekent zich af op het strand, van zee richting bos. En daar is hij dan, of zij moet ik natuurlijk zeggen. Net in de rand van de beplanting ligt een grote schildpad met haar neus in de struiken. Ze is zand met haar flippers aan het verspreiden, of ze aan het graven is of aan het toedekken is mij niet echt duidelijk. Onze gids zegt dat ze aan het graven is, maar even later gaat de schildpad het water weer in en horen we dat ze juist klaar is met leggen. Ik hoop maar niet dat we de schildpad verstoord hebben en aan het leggen van de ruim honderd eieren niet is toegekomen.
Via een ander pad lopen we weer naar de rivier, waarbij de gids overal goed kijkt of we niet toevallig een giftige slang tegen het lijf lopen. Maar gelukkig gaat alles goed en liggen we voor ons doen vrij laat in bed, met een vraag in mijn hoofd. Wat deed die schildpad nu eigenlijk, was ze klaar of was ze aan het vluchten.
Hetty (en Theo een beetje)