Het is nog donker wanneer we opstaan om te ontbijten bij Cabanas Manolo. Ik denk terug aan Flutterby House waar het ontbijt en avondeten echt top was. Vandaag gaan we onder begeleiding van een gids naar Corcovado, een natuurgebied met oorspronkelijk tropisch regenwoud, wat sinds 1975 beschermd is.

We zitten als eerste op het strand bij de plek waar de boten aan land komen. Het wordt langzamerhand drukker en er worden koelboxen neer gezet. We hebben geen idee wie onze gids is en of er nog meer mensen meegaan. Het enige wat we weten is dat we met een boot naar het natuurpark varen. Het is ondertussen aardig druk geworden als een man op ons afkomt om te vragen wie we zijn. Hij blijkt de gids te zijn en blijkbaar was hij op ons aan het wachten.

Zo te zien zijn er meerdere groepen die meegaan naar het gebied. Een andere gids zwaait naar een boot die achter de branding ligt te wachten.

Het is altijd een hectisch moment als de boot in het heen en weer gaand water ligt en iedereen droog probeert in te stappen. Het scherpe grind helpt hier ook niet echt bij. Vóór mij glijdt iemand uit en belandt half in het water, rugzak en broek nat. Door het heen en weer gaan van het water heb ik minder gevoel voor evenwicht. Maar het gaat allemaal goed en voor we het weten vaart de boot de branding in. Het is een boot met drie vaste banken voorin, naast de bestuurder die staat kunnen er ook mensen zitten. Er is een zonnescherm boven ons wat het een stuk aangenamer maakt. Na een stukje varen pikken we nog twee Fransen op, in een baaitje wat door een aantal grote rotsen wordt beschermd. Het is best even eng zo dobberend vlak bij rotsen terwijl het water en dus de boot op en neer gaat. De stuurman staat tussen boot en rots in het water om de boot op zijn plaats te houden, best eng.

De tocht naar het natuurgebied duurt ongeveer een uur, terwijl we in volle vaart langs de kust scheren. De stuurman probeert het te voorkomen, maar af en toe maken we flinke klappen op het water als we over de golven duiken. In de verte zie ik een regenboog en de golven die met wit schuim tegen de rotsen op slaan. Een flinke schildpad ligt te dobberen in het water. De tocht eindigt bij een groene wal van woud, waar we haastig uit de boot stappen.

Er staan bankjes onder de bomen waar we onze voeten droog maken en onze wandelschoenen aantrekken. Oerwoud geluiden om ons heen maken duidelijk dat we niet alleen zijn. De groepen scheiden zich en wij gaan met negen personen verder. De gids met zijn zoon en zeven toeristen. We zien gelijk al twee verschillende soorten apen, de "spider monkey" en de "mantled howler" (brulaap). Zo te zien kunnen ze het redelijk met elkaar vinden of negeren ze elkaar, want er ontstaat geen ruzie.

Langs smalle paadjes lopen we onder de hoge bomen van dit secundair bos. Ooit is het oorspronkelijke woud grotendeels gekapt voor het hout. Maar hier en daar staan al weer redelijk dikke bomen. Op het strand zien we grote prenten van een tapir, maar van het beest zelf is niets te zien. Om ons heen zien we allerlei takjes en blaadjes naar beneden komen wanneer een groep squirrel monkeys langskomt. Ik weet niet of het dezelfde soort is als de gele aapjes die we in de Apenheul zo vaak hebben gadegeslagen, anders lijken ze er heel veel op. Ze zijn overal om ons heen en trekken zich niks van ons aan.

We lopen terug over het pad en zien allerlei grote grondvogels die familie van de kalkoen zijn, niet dat dat te zien is. Het bos is soortenrijk en vol met epifyten. Javier onze gids vertelt er over. Een lijn van bladsnijder mieren is bezig met stukjes blad naar hun paddenstoelen farm te brengen. Het is een grappig gezicht wanneer er bloemblaadjes tussen zitten.

Het hele bos ruikt naar jasmijn. Verderop liggen deze kleine heerlijk geurende witte bloemetjes op de grond, familie van de koffieplant. En onderweg hebben we ook al een andere boom gezien met grote lange witte bloemen, ook deze geurde naar jasmijn. En we eindigen bij een lange groene landingsstrip midden in het bos, waar we bij het ranger station een sanitaire stop houden.

We duiken aan de andere kant het bos weer in, waar we twee agoutis zien onder grote groene planten die het uitzicht belemmeren. We lopen richting het strand waar tussen mangrove bosjes een tapir zit. Totaal niet bang, waarschijnlijk krijgt hij dagelijks bezoek, blijft hij rustig zitten. We krijgen eindeloos de tijd om hem te fotograferen, waarbij we zijn scherpe tanden kunnen bewonderen als hij gaapt. Wanneer hij er genoeg van heeft loopt hij langzaam weg.

Tussen de bomen door, omdat er een boom op het pad ligt, vervolgen we verderop de weg. Een ondiep riviertje zorgt dat we een walletje op en af moeten, verder het bos in. Tot we uiteindelijk bij de monding van de rivier aankomen, waar volgens de gids een krokodil zit. Hij lokt de krok door stokken en stenen in het water te gooien en inderdaad komt er één kijken. Twee paar ogen verschijnen om te zien wie in het water ligt. Helaas voor hem, geen ontbijt. Grote slagen met zijn staart en alleen de grote punten op zijn kam zijn nog te zien, en dan is hij verdwenen. Volgens de gids is er geen gevaar en hij laat zijn zoon aan de rand van het water staan, dus ik geloof hem wel. Dan is hij ineens op nog geen anderhalve meter van ons vandaan. Echt zo'n moment waarbij in een film er een dreigend muziekje bij zou zijn. Maar er gebeurt niets, er staren vijftien paar ogen naar één paar in het water. Lopend langs het water, zien we een zwarte grote vogel met een gele snavel bovenop een tak zitten. Hij lijkt op de vogels die we eerder op de grond zagen lopen, alleen hadden die rode snavels.

Boven ons hoofd vallen bladeren en takjes naar beneden, een squirrel aapje is op jacht naar sprinkhanen. We zien er één zitten, zo lang als mijn hand. Misschien vind hij ons net iets minder gevaarlijk als het aapje en terecht. Want een andere sprinkhaan is minder gelukkig en wordt verorberd. We zien het aapje de vleugels vakkundig verwijderen.

Het pad terug lopend zien we nog een roofvogel en een specht met een rode kop. De gids zoekt nog naar een luiaard, maar die is zo van een vorige groep geschrokken dat hij is verhuisd.

De wandeling eindigt weer bij de aanleg plek op het strand, waar we eerst nog gaan lunchen voor we de terugweg aanvaarden. Gelukkig maar, je zou met een lege maag nog zeeziek worden van dat geschud en gebonk.

Hetty