We gaan de vulkaan Poas bezoeken, 37 km ten noorden van ons hotel in Alajuela. Volgens de app op Hetty's telefoon is de weersverwachting voor vandaag goed, in tegenstelling tot die van de komende dagen. Ondanks dat jaarlijks 300.000 mensen de vulkaan bezoeken, gaat er dagelijks maar één openbare bus naartoe. Deze vertrekt een paar honderd meter van ons hotel vandaan, om negen uur. De meeste bezoekers komen waarschijnlijk met een eigen (huur) auto of met een georganiseerde tour. Wij hebben echter de goedkoopste optie: voor € 2,00 p.p. stijgen we bijna twee km tot vlakbij de hoofdkrater. We passeren een aantal dorpjes en grote koffieplantages.

Als we er na een uur bijna zijn, stopt de bus voor een pauze van 15 minuten bij een restaurant. Dat is een beetje vreemd, want in het vulkaanpark zelf is ook een cafetaria.

We zien van verre de vulkaan al in de wolken liggen, en voordat we aankomen rijden we in de regen. Het wordt ook steeds kouder, dus voordat we uitstappen hebben we onze vesten en regenjassen al aangetrokken. Aan het grote parkeerterrein te zien waar de bus stopt, zijn ze hier op veel meer bezoekers berekend dan er nu zijn. We besluiten het bezoekerscentrum met museumpje en cafetaria links te laten liggen, want de enige bus terug gaat al over vier uur. Een brede weg van 500 m leidt naar de hoofdkrater. Langs de weg staan planten met heel grote bladeren. Volgens een bordje is dat de 'poor man's umbrella'. Als we bij het uitkijkplatform bij de krater aankomen, zien we al dat het helemaal mis is. We zien namelijk helemaal niets, behalve wolken en regen. Wel ruiken we een lichte zwavelgeur, waaraan we kunnen afleiden dat we op een actieve vulkaan staan, die in 1954 voor het laatst flink is uitgebarsten.

Volgens een bordje mogen we op het platform maximaal 20 min blijven staan. Waarschijnlijk is dat vanwege de giftigheid van de vulkaandampen, maar mogelijk is het alleen bedoeld om te grote drukte te voorkomen.

Er valt niets te zien op meer dan een paar meter onder het platform, en het ziet er niet uit dat de wolken snel zullen optrekken. We besluiten daarom om een trail van 1500 m te volgen naar een oudere krater, met een groot meer onderin. Het pad voert door een bos dat cloudforest wordt genoemd, een donker bos met veel epifyten op de bomen. We lopen nog steeds door de regen, en zien daardoor weinig dieren, behalve een paar eekhoorntjes. Het Botos meer onderin de krater zou volgens de folder helderblauw moeten zijn, omringd door een groene rand van bos. Ook hiervan is door de mist en regen helaas helemaal niets te zien. We vervolgen de fraaie trail, en komen uit bij de parkeerplaats waar we begonnen zijn. We hebben nog een paar uur de tijd voordat we met de bus terugrijden. Tijd genoeg voor een kop koffie en een bezoek aan het kleine museumpje. Er draait een aardig filmpje in het Spaans, dat we in totaal driemaal hebben gezien: de eerste maal met Spaanse ondertiteling, de tweede maal zonder, en de laatste keer eindelijk met Engelse ondertiteling. Als we langer hadden gewacht was er mogelijk zelfs een versie met Nederlandse ondertiteling langsgekomen.

We zien in het filmpje prachtige beelden van de twee kraters die we zijn gepasseerd, maar niet hebben gezien. De hoofdkrater bevat onderin een klein meer. De rotsen eromheen hebben prachtige kleuren en op veel plaatsen komt rook en damp uit de grond. Hier zet zich gele zwavel af op de omringende rots.

Vanwege de giftige gassen en de hierdoor gevormde zure regen is de directe omgeving van de hoofdkrater onbegroeid. Het Botos meer bevat kristal-helder water, wat er bij zonnig weer blauw uitziet.

Het filmpje geeft ons een goed beeld van wat we hebben gemist. We treffen het niet met de vulkanen en hoge bergen hier in Costa Rica. Vier weken geleden hebben we in de regen de Chirripo niet kunnen zien, een paar dagen geleden alleen maar de voet van El Arenal, en vandaag niets van de kraters van Poas.

Als we met de bus terug rijden, zien we dat het in het dal waarin San Jose en Alajuela liggen, gedeeltelijk zonnig is.

In Alajuela bezoeken we in een oud fort een museum over een periode middenin de negentiende eeuw, waarin een burgermilitie onder leiding van de Amerikaan William Walker probeerde een aantal Centraal-Amerikaanse landen te veroveren. En hoe de moedige Costa Ricanen zich daar met succes tegen hebben verdedigd. Helaas is een groot deel van de teksten niet vertaald in het Engels, waardoor de verhaallijn voor ons moeilijk te volgen is. Toch wel een aardig museum.

We strijken neer in het Mexicaanse restaurant dat we gisteren dichtbij ons hotel hebben ontdekt. Zo kunnen we alvast wennen aan het eten dat ons de komende vier weken te wachten staat.

Theo