We hebben gisteravond geïnformeerd hoe we bij het nationaal park Corcovado kunnen komen. Het blijkt het beste om een bus te nemen om 5.00 uur vanaf de kruising in Uvita, op ongeveer 20 minuten lopen vanaf ons hostel. Onze wekker loopt daarom al om drie uur af. Als we opstaan regent het, en als we op het punt staan om te vertrekken, regent het nog steeds. We twijfelen of we ons moeten laten natregenen, of dat we beter de bus van 8.30 kunnen nemen. Het nadeel daarvan is dat we dan naar een andere bushalte moeten lopen, zeker 20 minuten verder, en dat het niet zeker is of we dan een aansluitende bus hebben die ons op tijd naar de veerboot brengt. Het lijkt wel aantrekkelijk om nog even een paar uur te kunnen slapen, maar we besluiten toch om de vroege bus te nemen. We doen de waterdichte hoesjes om de rugzakken, ik trek een regenjas aan en Hetty steekt een paraplu op en dan gaan we op pad. De regen blijkt nog wel mee te vallen, en onze kleine zaklampjes zorgen ervoor dat we niet van de weg afraken. We komen ruim op tijd bij de bushalte aan. Vlak na ons komen nog twee Amerikanen aan die we hebben gezien in ons hostel. Ze moeten dicht achter ons hebben gelopen.
We moeten lang wachten, want de bus is er pas om half zes.
In Palmar Norte moeten we overstappen. Nadat ik even heb gedut zie ik deze plaatsnaam plotseling op een bushalte staan waar we zijn gestopt. Ik ren naar voren om aan de chauffeur te vragen of we hier moeten overstappen, maar hij gebaart me dat we er nog niet zijn. Uit voorzorg zet ik de iPad aan, zodat ik op de kaart precies kan zien waar we zijn en hoe ver het nog is naar Palmar Norte.
Om kwart voor zeven stappen we uit. De twee Amerikanen kunnen met deze bus meerijden tot vlak voor de grens met Panama, waar ze heen willen. Ondanks het vroege tijdstip op deze zondagmorgen, is er al veel volk op straat. We worden aangesproken door een taxichauffeur die vraagt of hij ons kan helpen. Uiteraard kennen we deze contacten met taxichauffeurs uit andere landen, maar hier in Costa Rica levert het echt nuttige informatie op als je vertelt dat je met de bus naar Sierpe wilt. Hij verwijst ons naar een bushalte honderd meter verderop en vertelt dat vandaag de bus niet om 8.00 uur vertrekt, zoals op het bord staat, maar pas om 9.00 uur.
Dat is voor ons geen probleem, want de boot vanuit Sierpe, wat nog geen 20 km verderop ligt, vertrekt pas om 11.30. Het geeft me de gelegenheid om bij een bank iets verderop geld uit de automaat te halen, en bij een bakker wat brood en drinken te kopen.
We wachten bij de bushalte samen met een een aantal Tico's, zoals de inwoners van Costa Rica worden genoemd. Een langsrijdende taxichauffeur biedt aan om mensen voor 1000 colon (ongeveer € 1,70) naar Sierpe te brengen. Dat zal wat duurder zijn dan de bus, maar biedt ook meer gemak, zeker als je grote rugzakken bij je hebt, zoals wij. Twee wachtenden gaan op het aanbod in, en de chauffeur ziet ons twijfelen. We hebben geen haast, en met zijn drieën op de achterbank lijkt ons wel erg krap. Ondanks aandringen van de chauffeur wijzen we zijn aanbod daarom af. Tien minuten later komt er een andere taxi langsrijden. Ook deze chauffeur wijst ons er op dat er geen bus rijdt om 8.00 maar pas om 9.00 uur. Voor acht dollar per persoon wil hij ons wel naar Sierpe brengen. Als we niet direct ja zeggen, daalt zijn prijs al naar vijf dollar. Als ik hem vriendelijk vertel dat een andere chauffeur ons al een aanbod had gedaan van 1000 colon (nog geen twee dollar), is hij meteen akkoord om ons ook voor dat bedrag te vervoeren.
Hij zet ons om acht uur in Sierpe netjes af bij de aanlegsteiger aan de oever van een brede rivier. We bestellen koffie in het naastgelegen restaurant. Hoewel we weten dat we tot half twaalf moeten wachten, gloort er toch hoop dat we al eerder kunnen vertrekken, als er even later een boot aanmeert die een groep toeristen heeft vervoerd. Dit blijkt inderdaad de boot naar Bahia Drake te zijn, en hij vertrekt inderdaad pas om half twaalf. Een kaartje kost $ 15 en kan ik in het restaurant kopen, zo krijg ik te horen. Enkele mensen die hier op de kade en in het restaurant rondlopen, hebben me gevraagd of we al accommodatie hebben gereserveerd in Drake. Meestal geef ik op dergelijke vragen wat ontwijkende antwoorden. In dit geval noem ik de naam van een hostel waarover ik in de Lonely Planet heb gelezen en geef aan dat ik nog wel moet reserveren. Iemand die mogelijk op commissie zit te azen, heeft zonder daarover met mij te overleggen dit hostel gebeld en overhandigt me onverwacht zijn telefoon. Het begin van het gesprek is wat ongewoon, omdat de man van het hostel denkt dat ik hem heb gebeld, en ik geen idee heb met wie ik spreek. Uiteindelijk wordt het me duidelijk, en krijg ik een prijs te horen voor een kamer mét, en een voor een kamer zonder eigen badkamer. Ik geef aan dat ik nog andere opties wil onderzoeken en daarom nog niet wil reserveren. Er is free Wifi in het restaurant, we hebben nog ruim de tijd voordat de boot vertrekt, en het is geen hoogseizoen. Het zal dus wel lukken om een kamer te vinden voordat de boot vertrekt, en anders vinden we er wel een als we eenmaal in Drake zijn aangekomen. Tijdens de koffie ontdek ik op internet een andere hostel, met iets lagere kamerprijzen, gunstig gelegen en met goede reviews. Voordat ik hier een kamer kan reserveren, wordt ik door de kapitein in het restaurant benaderd met de tickets. Op dat moment zie ik een kleinere boot aanmeren. Op mijn vraag of deze ook naar Drake gaat, antwoord hij in het Spaans, waaruit ik opmaak dat het illegaal is. Ik trek me daar even niets van aan, loop de steiger op, en informeer bij een personeelslid naar bestemming, vertrektijd en prijs. Ook deze boot gaat om 11.30 naar Drake, en een kaartje kost ook hier $ 15.
Als het qua tijd en prijs niets uitmaakt, kunnen we beter met de grote boot gaan, die blijkbaar niet "illegaal" is. Ik koop in het restaurant de kaartjes bij de kapitein, terwijl ook hij nogmaals informeert of we al een kamer hebben gereserveerd. Ik zeg dat ik ermee bezig ben. Volgens de kapitein kunnen mensen met een reservering geen gebruik maken van dezelfde boot als mensen zonder reservering, maar op mijn vraag waarom, krijg ik geen antwoord. Ik begrijp daar niets van, maar het verklaart mogelijk wel de kwalificatie "illegaal" van de kleinere boot.
Ik reserveer uiteindelijk voordat we vertrekken via een bookingsite voor drie nachten een kamer zonder eigen badkamer bij Cabinas Manolo, maar weet niet of we daarmee nu juist legaal of illegaal met de grote boot gaan varen.
Een uur voor vertrek gaan we lunchen. Terwijl we zitten te eten stappen er twee bekenden uit een taxi, die ons verrast begroeten. Het is een jong Zwitsers stel, die met ons in de bus zaten van Dominical naar Uvita, eerder uitstapten, maar uiteindelijk toch bij hetzelfde hostel in Uvita terecht zijn gekomen. Ook zij gaan naar Drake en hebben niet zoals wij de bus van 5.00 maar die van 8.30 genomen. Waar wij al voor vreesden, hebben ze daardoor de aansluitende bus naar Sierpe gemist, en waren aangewezen op een taxi om op tijd bij de boot te komen.
Als we in de boot zitten, zien we in een hoge boom aan de oever bij het restaurant twee grote rood-geel-blauwe papagaaien zitten. Het zijn macaws, zo hebben we eerder gelezen.we maken een mooie tocht van een uur door een groot mangrovegebied. De boot vaart dan weer over smalle stroompjes, dan weer over brede rivieren, totdat we aan de golven merken dat we de Stille Oceaan naderen. Het veerbootje is geen zeeschip, en de kapitein moet voorzichtig manoeuvreren tussen en over de golven en langs een paar rotseilandjes.
Na ruim een uur vaart hij de boot naar het strand. We trekken onze schoenen uit en springen vanaf een laag gedeelte van de boot in het ondiepe zeewater. Terwijl we op het strand staan te wachten houdt één van de zeelieden de boot in bedwang, terwijl een ander de koffers en rugzakken aan wal brengt.
Hoewel de kapitein onderweg naar ons hostel heeft gebeld, staat er onderaan de weg bij het strand geen auto op ons te wachten, zoals de website van Cabinas Manolo had aangekondigd. De twee Zwitserse jongelui worden wel opgehaald; zij zitten in een ander hostel.
Nadat we een kwartiertje hebben gewacht, besluiten we om maar te gaan lopen. We zijn nog maar net onderweg of we worden opgepikt door een pickuptruck met banken achterin. Deze brengt ons naar ons hostel.
Onze gereserveerde kamer blijkt klein en erg basic, maar dat vinden we niet zo erg. De locatie is erg mooi, en vóór onze kamer is een brede veranda met hangmatten, en uitzicht op een meters lager gelegen tuin met een beekje, bloemen, palmen en bananenbomen.
De middag en avond hebben we rustig doorgebracht in het restaurant dat bij het hostel hoort. We zien eekhoorntjes en gierachtige zwarte vogels. Ze lijken wat op de kalkoengieren die we in Cuba hebben gezien, maar deze vogels hebben geen kale rode kop.
We hebben eindelijk weer eens een goede Wifi verbinding, zodat de grote voorraad aan foto's die nog naar huis moet worden gestuurd, eindelijk kan worden weggewerkt. Vrijwel alle foto's die in Cuba zijn gemaakt, en alle foto's van Costa Rica, staan alleen nog maar op de iPad, wat ik erg kwetsbaar vindt, zeker als je denkt aan de diefstal van mijn camera en de beroving op het strand in Uvita.
's-Nachts valt er veel regen en hoor ik vreemde geluiden op het dak. Zijn dat apen?
Theo