Nog een beetje slaapdronken zijn we precies om zes uur aan het Skypen met Paul, Theo's broer. Hij is morgen jarig en een groot deel van de familie zit nu bij hem thuis van krentenbollen, koffie en thee te genieten. Een mooie gelegenheid om eens te kijken en horen hoe het met iedereen gaat. Na deze familie opkikker wassen en kleden we ons aan en doen het rustig aan met het ontbijt. Al met al zijn we dan te laat voor een shuttlebus die naar het Observatory Lodge gaat, deze ligt aan de voet van de vulkaan Arenal. Het is een complex met trails, observatiedek, museumpje en restaurant.

We besluiten een taxi te nemen want de eerst volgende shuttle gaat pas weer 's-middags.

In het midden van het dorpje la Fortuna ligt een park waar altijd taxi's staan. De tocht is veel langer dan we dachten, we moeten namelijk voor driekwart linksom de vulkaan rijden in plaats van éénkwart rechtsom. Wel komen we nu langs allerlei recreatieve attracties. Was ik wat leniger geweest dan had het me bijvoorbeeld super geleken om een rivier af te klimmen en klauteren, canyoning, dat doet me enorm aan speleologie denken. Of met een paard rond te trekken. Maar we houden het helaas maar bij wandelen. De taxichauffeur wijst ons op een riviertje waar we overheen rijden. Onder ons, tussen het groen, zitten mensen in een natuurlijk hete rivier. Dat lijkt ons wel wat voor morgen. Het laatste stuk weg is, zoals een groot deel van de wegen hier in het binnenland, onverhard. De chauffeur is een echte rauwdouwer, hij zegt dat de weg een beetje "bumpy" is maar rijdt ondertussen iedereen voorbij.

Aangekomen bij de receptie melden we ons aan met de reeds gekochte kaartjes en reserveren we een zitplaats voor de shuttle terug, aan het eind van de middag. We bestuderen het kaartje met de trails die in dit gebied zijn uitgezet. Er is een aantal rond het restaurant/ receptie uitgezet die we eerst gaan lopen. We passeren een hangbrug en lopen grotendeels door een parkachtig landschap. Het is niettemin erg mooi, met heel veel vogels en prachtige bloemen en planten. Het is heuvelachtig terrein en daardoor erg afwisselend, achter elke hoek is het weer anders.

Deze korte trails eindigen bij het museumpje en een observatiedek. We lezen dat de vulkaan in 2000 voor het laatst actief is geweest, wat twee mensen het leven heeft gekost, een meisje van acht en een gids. Daarvóór was er een periode dat hij erg actief was met de grootste uitbarsting in 1968, toen drie dorpjes werden getroffen en er 87 doden waren. Het monster ligt nu, helaas, in de wolken. Op het observatiedek valt alleen de voet van de berg te zien.

Terug bij de het restaurant kijken we op het terras rond. Links zien we een groot stuwmeer liggen, het ligt prachtig te schitteren. Onder ons liggen rotte bananen op een plateau en stukken papaya, watermeloen en ananas zijn op houten staken gestoken. Kleine blauwe vogeltjes hebben duidelijk voorkeur voor de papaya. Vóór ons ligt de enorme vulkaan nog steeds schuw in de wolken. We doen ons te goed aan koffie terwijl we van het uitzicht genieten.

We besluiten verder te gaan en vervolgen de hoofdroute, die telkens een aftakking heeft die verderop weer bij de hoofdroute komt. De eerste afslag is naar een waterval, we dalen af waar onderaan het water van de waterval als mist over ons heen stuift. Er ligt een dode slang op een grote steen, zo te zien is er van gepeuzeld en ik zie een klein gedeeltelijk rood kikkertje voor mijn voeten wegvluchten. Het regent ondertussen af en toe, de van Paul gekregen paraplu komt goed van pas.

Weer terug op de hoofdroute lopen we over een tweede hangbrug en komen langs weilanden. Het is een vochtig gebied met diepe typische geulen in het vulkanisch as. Bij de volgende afslag kruisen we twee keer een stroompje waarbij ik natte voeten krijg. Bij een rustplek met bankjes en afdak besluiten we de meegenomen ananas te consumeren. Consuminderen noemen we dat, want er blijven alleen wat schillen over.

Uit het niets komt er ineens een zwart vliegend insect met snode plannen. Het is net zo'n akelig beest als me al eens eerder pijnlijk duidelijk heeft gemaakt dat hij niet van de zachtzinnige familie is. Al gauw cirkelen Theo en ik rond om de aanval af te slaan. De paraplu maakt hem al gauw duidelijk dat ik niet van zijn opdringerige gedrag gediend ben. Waarna we argwanend op het bankje verder van onze ananas genieten.

Bij een volgende afslag gaat het door het bos, de onderbegroeiing is hier erg dicht. Verderop zien een prachtige waterval langs een lange wand omlaag glijden. We komen langs de trail die naar de vulkaan zelf gaat, maar die kost meer tijd dan we nu beschikbaar hebben. Verderop is het terrein weer open. Hier aan de rand van het bos is het een vogelspot walhalla. Geelstaart wevervogels (Montezuma oropendola), toekans, twee roodkop spechten en heel wat andere vogels.

We komen nog bij een observatieplek waar de vulkaan nog steeds niet helemaal te zien is. In het bos op de heuvel er naast zie je wolkflarden ontstaan en over de vulkaan drijven.

We lopen weer terug langs het hoofdpad, langs de afslag van de waterval en door de poort het parkachtige terrein weer op.

De geelstaart vogels (Montezuma oropendola) hebben hier hangende nesten gemaakt. We zien weer toekans en een grote zwarte vogel die hoog in de boom zit. Het is een vogel die meestal op de grond rondscharrelt. Overal om ons heen horen we gezang en gekwetter. Jammer dat Theo's nieuwe camera niet zo geschikt is voor het maken van foto's van vogels of andere beesten.

Wachtend op de shuttle kijken we nog een tijd naar de vogelvoeder plek. En wanneer we naar de parkeerplaats lopen voor de taxi zien we nog een brulaap. Het is een prachtige plek hier.

Hetty