We staan bij de bushalte langs de kant van de weg. Vandaag proberen we Uvita te bereiken wat aan de kust ligt. Daarvoor nemen we eerst de bus naar San Isidro. In de bus zit een oudere Amerikaan die hier nu woont. Na later blijkt was zijn moeder van Costa Rica en heeft hij omdat hij in het leger zat overal en nergens gewoond. Zijn advies is om eerst de bus naar Dominical te nemen en daarna een andere naar Uvita. Hij brengt ons naar het juiste busstation. Er zijn er hier verschillende, ieder met zijn eigen bestemming.
Terwijl we er naar toe lopen zie ik een apotheek. We nemen afscheid van deze vriendelijke man en kopen de kaartjes. Het duurt nog een uur voor de bus komt, lang genoeg om wat te kopen voor de vreselijke jeuk aan mijn voet. In de apotheek zit een man die we om advies vragen. Na ons geholpen te hebben vraagt hij waar we vandaan komen. Één van de meest gestelde vragen aan ons. Vaak volgen dan opmerkingen over voetbal, tulpen, Amsterdam of Heineken. Zo ook nu, zijn vader voor zijn werk in Europa, was nu ook in Holland, in Amsterdam natuurlijk. Als mensen vertellen dat ze op bezoek zijn geweest in Nederland is het bijna altijd in Amsterdam.
We gaan terug naar het busstation. Daar zitten we een tijd tot onze bus er aan komt. We leggen onze bagage onder in de bus. Terwijl ik daar sta komt er een man langs met zijn hoofd gebogen en zijn pet opvallend over zijn ogen getrokken. Wat heeft die man op zijn geweten is het eerste wat ik denk. Daarom blijf ik bij de klep staan tot de buschauffeur hem sluit.
De bus zit nok vol, het is maar goed dat we vaste zitplaatsen hebben, want er zijn zelfs mensen die staan. Dat maakt me een beetje nerveus, je kan niet zien of iemand die klep open maakt. Het feit dat alle huizen hier een hoog hek om hun tuin hebben, de waarschuwing van buitenlandse zaken dat je moet uitkijken voor beroving en overvallen, het heeft me een beetje bezorgd gemaakt.
Ik zeg tegen Theo dat ik nog graag een foto wil van al die huizen hier met die hekken. Waarop hij even later ontzet zegt dat zijn camera weg is.
We zitten nog van de schok te bekomen, onszelf voor het hoofd slaand dat we het niet gemerkt hebben. We kunnen nu niets doen, dat geeft een machteloos gevoel. Vlak voor we de bus in gingen heeft Theo nog een foto van een kerk genomen, het is echt in het busstation gebeurd. Wat nu, we kijken onder onze stoel, nee hij is echt weg. Reis je zes maanden door Oceanië en Azië, geen probleem, ben je een paar dagen in Midden-Amerika en dan ben je al bestolen. Dat geeft je niet echt een veilig gevoel. Gelukkig hebben we elke dag onze foto's op de iPad gezet. Er gaat van alles door je hoofd. Hoe kom je aan een nieuw fototoestel, wat doe je met al die extra dingen die we gekocht hebben. Oplader, accu, alle moeite die het heeft gekost om het toestel te leren kennen.
Aangekomen in Dominical moeten we een paar uur wachten op de volgende bus. We zien de zee, mensen zijn aan het surfen. Het is hier echt een stuk warmer dan boven in de bergen. In een restaurant beramen we ons op de volgende stappen. Er blijkt een politiebureau te zijn in dit dorp. Theo besluit aangifte te doen, misschien krijgen we iets terug van de verzekering.
Het duurt vrij lang voor Theo terug is. De eerste politie beambte blijkt geen Engels te kunnen en verwijst Theo naar de toeristen politie. Die is moeilijk te vinden, maar in het kantoor van de verkeerspolitie weet men waar hij moet zijn.
Met een aangifte op zak rijden we uren later richting onze nieuwe slaapplaats. Nog ontdaan en onthand en bij elke leuke plek, vogel of plantje dat we hadden willen fotograferen opnieuw verwensend dat iemand je dat aandoet.
Hetty