We gaan vandaag verhuizen naar een ander gebied, bij de vulkaan El Arenal. We hebben in Tortuguero een aanbieding gezien waarbij je voor $ 55 p.p. met de boot en een minibusje naar El Arenal wordt gebracht. We denken dat het veel goedkoper kan als we met het openbaar vervoer gaan, maar we maken dan wel een omweg via (alweer) San Jose, en dat kost uiteraard tijd. We staan om vier uur op, zodat we om half zes de eerste boot kunnen nemen naar de dichtstbijzijnde bushalte.
We vertrekken met ongeveer tien mensen, maar vooral in het begin stappen er regelmatig mensen uit en anderen weer in. Zo stappen er bij een kleine supermarkt in een gehucht met vier huizen twee jongetjes uit en stapt er bij een hotel iemand uit met een bosmaaier, die daar blijkbaar aan het werk gaat.
De boottocht gaat grotendeels over een smalle, ondiepe en kronkelige rivier. Er liggen veel dode bomen in het water, waar we omheen moeten varen. Als het water diep genoeg is, en niet te bochtig, dan maakt de boot veel vaart. Na een uur varen komen we aan in het plaatsje La Pavona, wat uit niet meer bestaat dan twee aanlegsteigers, twee grote parkeerplaatsen, twee huizen en een groot restaurant. We moeten maar in het restaurant gaan wachten, dan komt er vanzelf een bus, zo krijgen we te horen. We hebben net een kop koffie op of er komt inderdaad een bus aan om ons weer een stukje verder te brengen. We rijden langs een grote overdekte parkeerplaats waar de inwoners van het autovrije Tortuguero hun auto kunnen achterlaten voordat ze naar huis varen.
De weg naar Cariari is grotendeels onverhard. We rijden door een landbouwgebied met veeteelt, akkerbouw met zwarte bonen en bananenplantages met transportrails en blauwe en witte zakken om de bananen heen. De rit naar Cariari duurt ongeveer een uur. We stappen uit met iemand die vanmorgen samen met ons op de boot is gestapt. Het blijkt één van de twee gidsen te zijn met wie we eergisteravond op schildpaddenjacht zijn geweest. Hij begeleidt ons naar een busstation een paar honderd meter verderop, waar we ruim een uur moeten wachten op de bus naar San Jose. We hebben ondertussen mooi de tijd om te ontbijten in een naastgelegen cafetaria.
Als we weer in de bus zitten barst er een hevige stortbui los. Modderig water stroomt van de hellingen en over de weg. Op een brugdek staat ruim een decimeter water waar we doorheen moeten. We rijden langs koffieplantages en door mooie bosgebieden.
Bij een halte stapt een jongeman van ongeveer 25 jaar in. Hij loopt langs ons heen en gaat middenin de bus zitten. In zijn kielzog loopt de buschauffeur, die de jongen vertelt dat hij weer naar buiten moet, zo begrijpen wij. We hebben geen idee waarom. Er ontstaat een discussie, waarna de jongen de chauffeur slaat. De chauffeur loopt van hem vandaan, waarna de jongen hem volgt. Diverse passagiers proberen de jongen tegen te houden en te sussen. Ook Hetty, die aan het gangpad zit, steekt haar arm uit om hem te stoppen. De jongen gaat weer zitten, en de bus vervolgt zijn weg. Enige tijd later staat de jongen op en loopt weer naar voren. Het wordt nu gevaarlijk, niet alleen voor de chauffeur, maar ook voor de passagiers, want we zijn bang dat hij de chauffeur van de rijdende bus zal aanvallen. Hij wordt nu gevolgd door de man die hem weer probeert te sussen. Voorin staat een oudere vrouw op die met haar volle gewicht het gangpad afsluit. Hetty grijpt hem bij zijn broekriem en trekt hem naar achteren. Hij kijkt even om en lijkt iets te bedaren. Ik haal snel mijn camera van mijn broekriem af en stop deze in mijn tas, zodat ik gemakkelijker in actie kan komen als dat nodig is. Blijkbaar komt hij tot de conclusie dat hij niet op kan tegen deze vrouwelijke overmacht en gaat hij weer zitten. Tien minuten later stapt hij uit en zwaait dan nog even hatelijk naar de chauffeur. Ik hoop dat de camera's in de bus alles hebben opgenomen, en dat de politie in staat is hem op te pakken.
Na een rit van twee uur komen we aan in San Jose, een half uur voordat om half twaalf de laatste bus naar La Fortuna vertrekt. Bij ieder busstation in Costa Rica staan altijd taxi's te wachten, zodat we snel naar een van de zestien andere busstations van San Jose kunnen rijden, waarvandaan onze bus vertrekt. De bus klimt langzaam omhoog tot 1700 m, daalt dan weer tot bijna zeeniveau, en klimt dan weer een paar honderd meter tot La Fortuna, dat aan de voet van de vulkaan ligt en dat voor de meeste toeristen de uitvalsbasis is voor een bezoek aan de vulkaan en het nationale park.
Als we in La Fortuna aankomen na een rit van vier uur, heeft de totale reis ons ongeveer $ 18 p.p. gekost, en hebben we dus ongeveer $ 74 bespaard.
Het busstation in La Fortuna ligt naast een klein winkelcentrum. In een witgoedwinkel zie ik tussen de mobieltjes twee camera's op standaards staan. Terwijl ik één van de camera's probeer te draaien om hem beter te kunnen bekijken, gaat er een oorverdovend alarm af. Ik blijf schuldbewust naast de camera staan, maar er komt niemand op me af. Ook het alarm wordt niet uitgezet. Na een tijdje loop ik rustig naar buiten en wordt ook nu niet gevolgd. Terwijl Hetty naast de winkel in de herrie van het alarm wacht met alle bagage, ga ik een slaapplaats proberen te regelen. Ik heb in de Lonely Planet gelezen over een goedkoop pension met een vegetarisch restaurant erbij. Hier ga ik eerst eens een kijkje nemen.
Het is maar een paar honderd meter lopen. De eigenaresse spreekt geen Engels, hoewel ze volgens de reisgids met een Amerikaan getrouwd is. We onderhandelen door over en weer bedragen op papier te schrijven en komen al snel tot overeenstemming. Prijzen van overnachtingen en betere restaurants worden meestal in Amerikaanse dollars aangegeven. De dollar is naast de lokale colon erg ingeburgerd in Costa Rica. Bij de meeste geldautomaten kun je ook kiezen welk geld je wilt opnemen.
Ik betaal met een biljet van honderd dollar, en krijg mijn wisselgeld in colones, uiteraard tegen een niet zo gunstige wisselkoers. Ook dat hebben we al veel vaker meegemaakt in Costa Rica: wel betaling in dollars verlangen, maar dan geen dollars op voorraad hebben voor wisselgeld.
Ik haal Hetty en de bagage op, waarna we naast onze kamer op het terras gaan zitten van het 'Flying Tomato Cafe', voor een verse vruchtensap en een vegetarische maaltijd. We zijn zo te zien de enige gasten in het pension, en ook in het restaurant hebben we drie dagen lang geen andere klanten gezien.
Het vruchtensap komt in een klein glas, maar is wel duurder dan gebruikelijk. Het eten smaakt prima, maar is ook vrij duur en lang niet genoeg om onze gezonde trek te stillen. Je zou het eerder als een lekker voorafje kunnen beschouwen.
Na het eten lopen we het stadje in. Twee blokken verder zit een groot fastfood restaurant. Hetty bestelt hier een groot bord nachos met kip en ik een portie cheesefingers. Het vruchtsap komt hier in grote glazen en is veel goedkoper. We hebben nu echt geen honger meer.
Theo