We zitten een traditioneel Costaricaans ontbijt van bruine bonen met rijst, gebakken banaan, eieren en kaas te nuttigen, als de eigenaresse vraagt of we naar de botanische gebracht willen worden. Tegen benzine kosten wil haar man ons wel afzetten. Dat is wel handig, het kost minder tijd dan met de bus en hij weet ook precies waar het is.
Even later rijden we de bochtige weg richting de botanische tuin. De huizen hier hebben meestal maar één laag en hebben een dak van golfplaten en zijn in pastel kleuren beschilderd. De weg loopt over de kam en gaat op en neer. Er staan heggen van planten die er uit zien als Dracaena, een kamerplant. Langs de weilanden worden ze als paaltjes voor het prikkeldraad gebruikt, handig zo'n groen groeiend paaltje.
Bij de Wilson Botanical Garden lopen we door de tuin naar de receptie. Elke botanische tuin heeft zijn eigen sfeer. Hier is het schaduwrijk, door bomen en palmen en heel rustig. Niet alleen de bomen zitten vol met bromelia's, langs het pad tegen een heuvel op staat het er vol mee. Als we het pad aflopen zien we een eetbare bromelia, de ananas, tegenover de ingang van de receptie. Na betaling krijgen we een folder mee met een plattegrond en beschrijving van de tuin. De mevrouw achter de balie heeft twee routes aangegeven die we kunnen lopen en vertelt dat we in het restaurant koffie en thee kunnen pakken als we dat willen.
De eerste route gaat naar een uitzichttoren, een mooi begin. Het eerste wat me opvalt als we het pad aflopen, is een werkelijk onvoorstelbaar hoge bamboe bosschage. Ik schat dat hij wel dertig meter hoog is.
Het pad loopt langs een plek met wel heel veel palmen, deze tuin heeft één van de grootste collecties. Overal staan prachtige Heliconia, die door kolibri's worden bevrucht. Het blad heeft wat weg van banaan en tussen de bladeren staan dan die exotische bloemen. Zo met al die epifyten op de bomen en deze planten eronder besef je pas echt, ik zit in het regenwoud. Wanneer we bij de toren aankomen en die hebben beklommen, hebben we een prachtig uitzicht en kunnen we kilometers ver kijken. Een deel wat we zien is oud bos, primair bos met laag en hoog hout. Een ander deel is secundair bos, het is gekapt geweest en opnieuw bebost. De beplanting is gelijk van hoogte en duidelijk anders. Ook zie ik kaal terrein, weiland nog in gebruik voor veeteelt. Dat deze tuin vóór 1960 bestond uit weilanden is nu haast niet meer voor te stellen.
Ondertussen hebben we wel zin in wat koffie, dus besluiten we het restaurant te bezoeken. Daar bekijken we de folder nog eens goed. Bijgekomen lopen we de tweede route, die een algemeen beeld van de tuin geeft.
Onder de bomen zien we agoeti's lopen. Het lijkt net een kruising tussen een hertje en een uit de kluiten gewassen cavia. Maar wanneer hij een vrucht eet, houdt hij hem tussen zijn voorpootjes als een eekhoorn. Ze zijn niet echt schuw, je kan zien dat er hier niet op gejaagd wordt. Rondom ons is het een gekwetter en getjielp van jewelste, er zijn hier heel wat vogels. En ook flink wat muskieten merk ik, die het zoals altijd op mijn enkels voorzien hebben en net achter mijn ellebogen, de loeders.
Overal in het park zijn paadjes en we zien gekleurde markering staan. Volgens de folder zijn er boekjes met themaroutes te koop, dat lijkt me wel wat. Van de drie thema' s zijn er twee in het Engels, de derde over de bomen is uitverkocht, helaas. Een palmen route en een algemene "natural history tour" trekt ons wel, genoeg te ontdekken dus.
Als eerset maar eens de palmen route, daar staan er wel heel van in deze tuin. Solitaire palmen en palmen die altijd in een groepje staan. Hoge en lage palmen. Palmen met hele grote lange geveerde bladeren en blad als van een waaier. Zelfs een klimmende palm, het moet niet gekker worden. Palmen waarvan je de zaden kan eten, olie van kan maken of knopen. Waar je het hart van kan eten.
Het duizelt ons en als de lucht grijs wordt en de muggen ons het laatste duwtje geven besluiten we het voor vandaag maar gezien te houden. Het dondert in de verte, maar bij de bushalte naast de ingang is gelukkig een afdak en bank waar we op de bus kunnen wachten zonder kletsnat te worden. Tot onze verrassing stopt er een auto. Het blijken de eigenaren van onze "cabina" te zijn die ons een lift aanbieden. Dat is nog eens geluk hebben.
Hetty