Het was gisteren nog niet helemaal duidelijk of vandaag de canopy tour door zou gaan. Als we na het ontbijt bij de receptie gaan informeren horen we dat we om half twee gaan vertrekken. We worden opgehaald door de eigenaar van het bedrijf, die met ons eerst naar het strand rijdt, waar we even moeten wachten op twee Amerikaanse echtparen die per boot arriveren.

We rijden over een onverharde weg naar Los Planos, dichtbij het park Corcovado. Onderweg kruisen we een rivier. We horen dat deze in de natte tijd met de auto niet overgestoken kan worden, waardoor het dorp dan alleen toegankelijk is voor voetgangers, die gebruik kunnen maken van een hangbrug over de rivier.

Op een groot terras worden we door de baas en twee medewerkers geholpen met het aantrekken van de zitgordels en leeflijnen en krijgen we een loodzware katrol mee. Verder zetten we een helm op, trekken handschoenen aan, en aan onze rechterhand wordt een stevige gebogen lederen lap bevestigd, onze rem, zoals we later zullen horen.

Achter in de tuin krijgen we een korte uitleg en mogen we het 'ziplinen' uitproberen op een staalkabel die op hoogte van twee meter iets hellend is gespannen tussen twee bomen.

Als iedereen voor dit 'examen' is geslaagd, klimmen we voor het echte werk via een trap tien meter omhoog naar een houten platform in een boom. Het parcours bestaat uit in totaal veertien van dergelijke platforms, waartussen twaalf kabels zijn gespannen met lengtes van 100 tot 400 meter.

Onze begeleiders zorgen ervoor dat je via een leeflijn continu met een vast punt bent verbonden en dat als je aan de beurt bent, je katrol op de kabel wordt gelegd, en je leeflijnen eraan worden bevestigd. Je kunt dus eigenlijk zelf niets fout doen.

Pas nadat je je rechterhand met de lederen lap achter je op de kabel hebt gelegd, laat de begeleider de katrol los en rol je, hangend aan de kabel, met een steeds grotere vaart naar beneden. Zo'n tien meter voordat je tegen de volgende boom zou aanknallen, wordt je geacht te gaan remmen door je lederen lap naar beneden te trekken. Als je dat subtiel doet, hang je precies boven het aankomstplatform stil en wordt je door een medewerker afgekoppeld. Zeker in het begin had niet iedereen de benodigde subtiliteit meteen te pakken. Als je te vroeg of te hard remt, kom je stil te hangen voordat je het platform hebt bereikt. Je moet je dan hand over hand naar het eindpunt toe trekken. Als je daarentegen te laat of niet hard genoeg remt, krijg je eerst een signaal van de medewerker. Als dat niet voldoende helpt, kan hij jouw aanvaring met de boom nog beperken door hard aan een dik touw te trekken dat met een prussikknoop om de staalkabel is geslagen.

Nadat we de slag te pakken hebben, gaan we in een rap tempo over het parcours heen, dat deels door secundair, en deels door primair regenwoud voert. De hoogte van de kabels varieert van enkele meters tot maximaal zestig meter boven de bodem. Zo nu en dan moeten we onze voeten wat optrekken, omdat ze anders de toppen van de eronder groeiende bomen raken. Ondanks de hoogte, heeft niemand last van hoogtevrees, en voelt het allemaal veilig aan.

Als ik halverwege het parcours in mijn gordel ga zitten en op het punt sta om van een volgende lijn af te rollen, merk ik dat het wat anders aanvoelt. Ik ga weer staan op het platform en zie dat één van mijn beenlussen is losgeschoten. Mijn begeleider kijkt heel verbaasd en ik krijg de indruk dat zoiets niet vaak voorkomt. Het is niet meteen heel gevaarlijk, want ik heb ook nog een tweede beenlus, en nog een gordel om mijn middel, maar het is zeker niet de bedoeling dat een gordel halverwege uit elkaar valt. Nadat het riempje weer door de gesp is gevoerd, kan ik mijn tocht vervolgen.

Ik heb mijn camera aan mijn broekriem hangen en probeer bij ieder platform foto's te maken van de aankomende en vertrekkende teamgenoten. Ik had gehoopt tijdens de tocht nog vogels en andere dieren in de boomtoppen te zien, maar dat blijkt helaas niet het geval. Waarschijnlijk maken de rollende katrollen teveel lawaai naar de zin van de lokale fauna. Hoewel de kabels en platforms op een boomvriendelijke manier zijn bevestigd, en het regenwoud fysiek nauwelijks wordt aangetast door een dergelijk zipline parcours, geeft onze aanwezigheid waarschijnlijk toch wel een sterke verstoring van de natuur.

Na de achtste kabel staan we weer op de grond, en moeten we een stuk door het bos lopen, voordat we bij het begin van een volgende lijn weer omhoog kunnen klimmen naar het vertrekplatform.

De laatste kabel is met zijn 400 meter meteen ook de langste en meest spectaculaire. Voordat je gaat remmen loopt de snelheid flink op en met je voeten raak je zo nu en dan met grote snelheid de boomtoppen onder je. Bij aankomst doen we helm en handschoenen uit en lopen een klein stukje naar ons vertrekpunt. Hier doen we de rest van de uitrusting af, en eten een plakje watermeloen dat voor ons is klaargezet. Met de Amerikanen zijn inmiddels leuke gesprekken gevoerd, en ik vraag hun e-mailadressen om hen via Dropbox mijn foto's te kunnen sturen.

Bij terugkomst in ons dorp komen we terecht in het eethuisje van een Amerikaan. Hij hanteert al vijf jaar een eenvoudige menukaart met slechts drie gerechten, waarvan één vegetarisch. Het eten smaakt prima, maar de porties zijn zó groot, dat we na het eten de restanten op een kartonnen bordje meekrijgen voor het ontbijt van morgenochtend, voordat we vertrekken.

Vóór en tijdens het eten zien we vanaf het terras tientallen prachtig gekleurde vogels, die afkomen op de rijpe bananen die er voor hen op twee platformjes zijn gelegd. In een boom iets verderop zien we twee grote hagedissen, en naast het terras lopen er een paar kleinere. Het is opvallend hoeveel natuur er nog te zien is in de bomen tussen de bebouwing van het dorp.

Theo