We hebben vandaag geen excursie op het programma staan, en doen het daarom rustig aan. Pas om half twaalf wandelen we naar het restaurant waar we gisteravond hebben gegeten. Op de menulijst zie ik geen ontbijt staan. Als ik ernaar vraag, krijg ik te horen dat er in Costa Rica meestal eerder wordt ontbeten. Er is echter wel een ontbijtlijst, en daar kunnen we ook nog wel van bestellen. Ik had de jongen natuurlijk moeten vertellen dat we zo'n maaltijd op dit tijdstip in goed Nederlands een 'brunch' noemen.
Na het eten dalen we af naar de kust. Op een rommelig erf bij een rommelig huis liggen een paar plastic kano's op een hoop. Deze zijn goedkoop te huren, zo had ik onlangs al geïnformeerd. De éénpersoonskano's zijn kapot, krijg ik te horen, maar Hetty durft het wel aan om met mij in een tweepersoons te stappen. We dragen de kano naar het strand, tien meter verderop. Het instappen in een kano in de branding is een kunst op zich. Het water aan de rand van deze baai zit vol met zand, bladeren, vruchten, takjes en stukjes hout. Voordat we uiteindelijk varen, zijn er al meerdere golven met dit water over de boot geslagen, zodat we midden in de rotzooi komen te zitten.
Aan de rand van de baai is naast het hotel waar we een paar dagen geleden al eens koffie hebben gedronken, een rivier met een hangbrug. Deze wil ik wel verkennen met de kano. Hetty is bang dat we op de rotsen slaan voordat we de rivier kunnen opvaren, maar ik durf deze uitdaging wel aan. Het laatste stukje moeten we evenwijdig aan de golven varen, wat met een smalle kano wel tricky is. We wachten na een hoge golf totdat er een paar kleinere aankomen, en maken dan vaart om de rivier op te varen. We komen gelukkig niet eens in de buurt van de rotsen waarop Hetty niet wilde belanden en bereiken nu rustiger vaarwater. Na onze ervaring van gisteren kijken we bezorgd of we in het water of op de oevers geen krokodillen zien. Omdat het op deze rivier in het oerwoud wel erg mooi is, varen we moedig verder. Verderop zien we de hangbrug, waar we eerder overheen gelopen hebben. Het lijkt erop dat we hier niet verder kunnen varen. Plotseling wijst Hetty op een krokodil die twintig meter verder op de oever ligt. Zodra hij ons ziet, glijdt hij stilletjes het water in. We zijn er niet gerust op, en besluiten om te keren. Ik denk dat hij eerder bang van ons was, dan dat hij ons wilde aanvallen. Mensen staan niet op het dieet van deze soort, en het was overigens ook geen grote krokodil, maximaal anderhalve meter lang. We nemen geen risico, en varen de baai weer in, langs enkele voor anker liggende bootjes. We nemen nog even een kijkje bij een ander riviertje, en varen dan weer terug naar ons startpunt. We hebben geen reddingvesten aan, en als je de baai niet wil verlaten om de grote oceaan op te gaan, is een uur wel voldoende.
Nadat we in ons pension even hebben gedoucht, besluiten we een strandwandeling te maken. We willen eindigen bij het hotel waar ik eergisteren na het duiken heb geluncht, om daar te dineren. Het strand wordt hier en daar onderbroken door een riviertje dat in de oceaan uitkomt. Hier moeten dan de schoenen uit en kunnen we wadend naar de overkant. Op een andere plaats liggen rotsen, zodat we een stuk moeten omlopen via de naastgelegen weg. Na deze obstakels ligt een kilometers lang stil strand, met alleen maar drie mensen, wij, en een fransman die een stukje met ons is meegelopen. Het strand is hier zeer steil. Vanwege het opkomende water worden we steeds verder naar boven gedwongen. Het zal lastig zijn om straks via het strand weer terug te lopen. We lopen nu feitelijk over een soort zandduin, met links van ons de baai, en rechts een lagune met brak water, waarop enkele riviertjes uitkomen. Bij storm of springtij zal het zoute water over het duin naar de lagune stromen, terwijl in de natte tijd het zoete water uit de lagune zal overstromen. Ter hoogte van de landingsstrip die hier Drake Bay Airport wordt genoemd, zien we aan de overkant van de lagune twee mensen lopen. Daar moet ook een verbinding zijn met de weg die weer naar ons dorp voert. Terwijl we zoeken naar een mogelijkheid om de lagune over te steken, zien we twee grote krokodillen in het water zwemmen. Verderop zien we een hangbrug, maar om daar te komen moeten we langs de oever lopen, en door kniehoge begroeiing. Vanaf de hangbrug hebben we een prachtig uitzicht op de door bomen omzoomde lagune. Er zijn hier helaas geen krokodillen die ik vanaf deze veilige plek van dichtbij kan fotograferen. Een smal paadje loopt vanaf de hangbrug langs de begroeide oever van de lagune. We letten goed op of er hier geen krokodillen zitten, maar zeker weten doen we het niet. Iets verderop zien we een groepje brulapen in de bomen zitten. Altijd leuk om ze te zien spelen.
We komen uit bij een lodge, en krijgen toestemming om via hun toegangsweg naar de hoofdweg te lopen. Het alternatief zou zijn een wandeling over landingsbaan van het vliegveldje. Zodra we de weg bereiken hebben we nog flink wat kilometers af te leggen voordat we in het donker het hotel bereiken waar we willen eten. Ze hebben helaas een vast menu, dat niet geschikt is voor vegetariërs, zodat we na een drankje doorlopen naar het dorp.
Hetty is bij aankomst bij ons pension zo moe, dat ze geen zin meer heeft om door te lopen naar een restaurant in het dorp. Ik doe dat wel, en heb een genoeglijke avond met de twee Nederlanders met wie ik eergisteren had gedoken.
Theo