Alle mensen die we ontmoetten op het Zuidereiland en reeds het Noordereiland bezocht hadden, waren vol lof over de Tongariro Alpine Crossing, een niet te missen dagtrektocht (volgens gidsen ook de mooiste dagwandeling ter wereld)! Uiteraard stond deze ook op onze planning en vandaag beginnen we eraan. We kregen een goede tip van een Frans koppel om niet de hele tocht te maken, aangezien het einde niet zo spectaculair is en je veel moet betalen om je met de bus te laten terugbrengen naar de start van de trektocht naar je auto. We plannen dus 3/4de van de tocht te wandelen en dan terug te keren om zo wat dollars te besparen. Om 9u 's ochtends beginnen we aan de dagwandeling en ontdekken alweer een heel ander landschap dan wat we tot nu toe zagen: een vulkanisch gebied met zwart en rood gesteente en sporadisch een klaterend stroompje met roestoranje bodem. Na een half uur wandelen, trekken we al voorbij de eerste vulkaan, Mount Ngauruhoe, beter gekend als Mount Doom van Lord of the Rings. De wolken hangen op dat moment net boven de vulkaan waardoor het lijkt alsof hij uitbarst, fotootje! We wandelen door desolaat maanachtig landschap en stijgen via trappen en rotsen naar Mount Tongariro. Deze vulkaan heeft meerdere kraters, waaronder de Red Crater, de machtige South Crater, de Emerald Lakes en de Blue Crater die nu de Blue Lake is geworden. Deze kraters en meren doemen één voor één op als we de top bereiken. Prachtige kleurenschakeringen van blauw tussen het grijsbruine landschap. Als we de Blue Lake bereiken rond 15u wordt het tijd om terug te keren. We ontmoeten er 2 meisjes bedekt onder het stof. Ze vertellen ons dat ze er zo uitzien omdat ze net Mount Doom beklommen hebben. Dat intrigeert ons en we denken erover dat in de terugweg ook te doen. Ze verwittigen ons nog dat het geen gemakkelijke beklimming is waardoor we een beetje twijfelen. Het lijkt ons echter een uitdaging deze 2287 m hoge vulkaan te beklimmen en als we om 16u aan de voet aankomen, beslissen we ervoor te gaan.

We blijken de laatsten te zijn die op dit uur aan de beklimming beginnen en zonder voorbeeld, paden of paaltjes die de weg aanduiden klimmen we naar de top. Het wordt een zwaardere beproeving dan we dachten. Bij de voet van de vulkaan kan je nog wandelen, maar al gauw moeten we onze vier ledematen gebruiken om naar boven te klimmen. De vele losliggende lavastenen bemoeilijken het klimmen nog meer want bij elke drie passen naar boven, schuif je er twee weer naar beneden. Halverwege onze beklimming zien we dat we toch niet alleen zijn, grijze wolken proberen ons in te halen! We zoeken ons een weg naar boven en na veel moeite en af en toe willen opgeven, bereiken we eindelijk de top. Een beloning wacht ons echter niet, want de grijze wolken hebben gewonnen en wachten ons daar al op. Een uitzicht op de omringende bergen en de diepe krater van de vulkaan kunnen we dus wel vergeten L Toch zijn we trots dat we deze uitdaging zijn aangegaan en hebben doorgezet, een overwinning op onszelf! Ikzelf heb kunnen doorbijten mede dankzij Michiel, een Bollywooddansvriend die veel te jong gestorven is aan kanker en grote fan was van Lord of The Rings. Ik moest gewoon de top bereiken om daar zijn nagedachtenis achter te laten en ik ben trots dat dit gelukt is. Merci Michiel, ik weet dat je daar ergens was om ons te beschermen! Al bibberend eten we in de motregen een snack voor wat extra krachten en met een bang hartje beginnen we aan de afdaling.
We hoorden van verschillende mensen dat de afdaling het plezantst is en supersnel gaat omdat je bijna van de vulkaan naar beneden kan lopen. Dat zal inderdaad zo zijn als je het pad kan zien, maar wij zien slechts een vijftal meter ver, wegens de dichte bewolking. Terwijl we het pad proberen te zoeken, bevinden we ons al snel op bijna letterlijk glad ijs: een groot platform van steen waarna er een klif is waarvan je onmogelijk kan inschatten hoe diep die is. Voor ik het goed besef, schuif ik op mijn poep naar beneden richting afgrond tot de grote schrik van Tim. Ik kan mezelf tijdig afremmen met mijn handen en bijgevolg zit ik vast op dat platform. Tim weet even niet hoe hij mij kan helpen zonder ook zichzelf in deze hachelijke situatie te brengen. Hij besluit zeer gecontroleerd af te dalen op hetzelfde platform om zo samen een ander pad te zoeken. We kruipen naar vastere rotsen, komen er beide met de schrik, een aantal schrammen en bebloede handen vanaf en besluiten nooit meer op dat uur een vulkaan te beklimmen! Op een zeer traag tempo dalen we via de vaste rotsen naar beneden tot we eindelijk iets zien wat op een paadje lijkt, jes! We proberen onze pas te versnellen en laten ons mee glijden met de losliggende kiezelstenen en het zand. Na een tijdje hebben we door hoe we best afdalen en hebben we zelfs plezier terwijl we naar beneden skiën. Als we eindelijk weer veilig op de begane grond staan, is het al 19u30 en begint het al te schemeren. We kloppen het stof van onze kleren, ontdoen onze bergschoenen van de vele kiezelsteentjes en versnellen onze pas naar de ingang van park. Dit duurt nog een pak langer dan voorzien en al gauw wandelen we helemaal alleen in het donker op de paadjes. Als we omstreeks 22u eindelijk aankomen bij onze campervan wacht ons nog een onverwachte afsluiter: alweer een platte batterij! Oi! We beslissen op de parking te overnachten en bij ochtendgloren nieuwe bezoekers van het park lastig te vallen voor jumpercables. Vol stof en uitgeput van een 13-uur durende trektocht, vallen we snel in slaap!

Terwijl ik nog volop aan het ontwaken ben en zelfs nog geen voet uit de campervan heb gezet, heeft Tim er al voor gezorgd dat jumpercables van andere toeristen onze auto weer doen starten. Oef! We vertrekken meteen naar Lake Taupo en ontbijten daar uitgebreid in't zonnetje. Aangezien ons lichaam nog moe is van de vulkaanbeklimming (amai, mijn knieën!) en we ons zelfs nog niet hebben kunnen douchen, wandelen we na het ontbijt meteen naar natuurlijke hotpools, in een inhammetje van een stromende rivier. Het blijkt echt superwarm, soms zelfs heet water te zijn en dat doet deugd voor onze pijnlijke spieren en knieën, maar ietsje minder voor al onze kleine wonden en schrammen (mijn benen staan er vol van omdat ik een korte short droeg en mijn poep staat vol blauwe plekken!). We relaxen een hele namiddag in de zalig warme hotpools, masseren onze pijnlijke spieren onder de watervalletjes en genieten van de zon en een babbeltje met locals. 's Avonds verwennen we onszelf nog meer door plaatselijke bubbels (champagne of cava?) te drinken en te genieten van een slaatje met vijgen, walnoten en blauwe kaas vergezeld met pompoenbrood met vulkanisch zwart zout, een sensatie voor onze smaakpapillen, jumjum! We rijden naar Reids Farm om er gratis te kamperen naast de rivier en drinken een lekker flesje plaatselijke wijn.