We volgen opnieuw het advies van de Canadese dames Katherine en Caitlin en rijden naar het volgens hen supermooie strand van Wharariki in het uiterste noordelijke puntje van het Zuidereiland. Daar aangekomen maken we eerst een wandeling in de glooiende heuvels tussen de schapen richting het strand en begrijpen waarom de bomen er scheef groeien… een zeebriesje kan je deze hevige wind niet meer noemen! Het landschap lijkt eerder op Schotland dan op Nieuw-Zeeland en het doet raar aan om foto's te nemen van schapen in heuvels met op de achtergrond megarotsen die uit de zee oprijzen. Als we de kust bereiken, begrijpen we het advies van de Canadezen, het is inderdaad een zeer idyllisch plekje strand met hoge rotsformaties en een ruige zee. Het doel van de wandeling was via de heuvels naar het uiterste puntje stappen en via het strand terugkeren, maar dat was weer buiten de natuur gerekend: vloed is al komen opzetten en we zijn verplicht terug te keren via de heuvels. We proberen eerst nog wat foto's te nemen van dichtbij en merken al snel hoe vlug de vloed opkomt als we verrast worden door een plotse golf en terugkeren met een natte broek J Bij het terugwandelen proberen we een andere weg uit en laten ons leiden door de schapensporen, maar dat hadden we beter niet gedaan! We lopen verloren tussen al die schapen en hun doolhoven van platgelopen weggetjes, maar genieten toch van het uitzicht. Eens we de weg hebben teruggevonden kloppen we aan bij de enige camping in de buurt, een vrij dure camping maar wel met warme douche, gezellige keuken met terras en schommelstoelen (val bijna in slaap in het zonnetje) én met loslopende paarden (die als je niet oppast je vuilnis uit je campervan stelen!), kippen en een pauw! De volgende ochtend gaan we na het ontbijt meteen weer naar het strand alvorens de vloed weer opkomt en ontdekken daar samen met vele andere toeristen een poeltje vlak bij de zee vol met spelende babyzeehondjes, superschattig! Ikzelf sta met mijn voeten aan de rand in het water en de puppy's komen verrassend dichtbij, maar uit respect voor hun habitat raak ik ze deze keer niet aan (moet mij wel serieus inhouden!). We maken een strandwandeling en wandelen tot waar we gisteren moesten stoppen wegens de vloed en als we terugkeren gaan we opnieuw kijken naar de puppy's die ondertussen geleidelijk aan richting zee beginnen te huppelen (of springen, weet niet hoe je dat noemt, maar het is o zo grappig als die puppy's zich voortbewegen!) omdat de vloed weer opkomt. Wij keren dan ook maar terug naar onze camping, checken uit en vertrekken richting Picton, waar we morgenvroeg de ferry geboekt hebben over Strait Cook naar het Noordereiland.

Als we aankomen met de ferry in Wellington, zoeken we parkeerplaats (hele onderneming!) om de hoofdstad te bezoeken. Het lijkt absoluut geen hoofdstad en we hebben het dan ook snel gezien. We spenderen onze tijd aan het zoeken naar een verjaardagscadeautje voor mijn neefje Lucas die 5 jaar wordt en posten het vandaag nog in de hoop dat het tijdig aankomt! Nadien zoeken we een restaurantje en op aanraden van locals belanden we in de Crab Shack waar ik de lekkerste variatie ooit aan zeeschelpen en mosselen eet, jummie! We Skypen met ons mama, vertrekken diezelfde nacht nog naar het noorden en kamperen vrij aan de kust in de hoop dat niemand ons verklikt.