We ontbijten lekker, met sinaasappelsap, eieren en zelfs echt geroosterd brood! Na al de rijst en zoete broodjes wel lekker. Het hotel staat in de wijk Malati en heeft een totaal andere sfeer als waar we eerst zaten. Het is een luxe hotel en de prijzen zijn er naar. Maar we konden gisteren voor het eerst weer Skypen met de kinderen en dat was fijn.
Vandaag gaan we op stap met de GK Texas groep en met de studenten verpleegkunde en hun begeleiders, die vannacht door Carol van het vliegveld zijn gehaald. Ook Lynne Miller is vannacht aangekomen. Zij is een Amerikaanse vrijwilliger die al jaren met Carol op stap gaat op de Filippijnen.
De studenten worden voorgesteld via een verhaaltje dat door ouders en vrienden is geschreven. We zijn in totaal met 27 personen en daarom krijgt iedereen een nummer wat hij bij vertrek moet opnoemen, opdat we niemand achterlaten. Ik vind dat wel grappig omdat ik dat met avondwandelingen ook altijd deed. Het duurt even voor we de snelweg bereiken. We rijden naar het zuiden. In een bus zit je lekker hoog en er valt zoveel te zien. Vooral nu we niet hoeven op te letten dat onze auto wordt geplet door bijvoorbeeld een bus. Ja het is wel leuk om nu eens aan de andere kant te zitten. Maar je hart breekt wanneer je al die mensen, hele gezinnen soms met baby's, op straat ziet leven. Langs het langsrazende verkeer, oké meestal stilstaand verkeer, onder kleden, karton en elk hoekje wat bescherming bied. Hoe ongezond met al die vieze uitlaatgassen, soms zie je hele zwarte wolken achter vrachtwagens. Zonder gelegenheid om je te douchen, zonder toilet. Terwijl je nooit een echte vaste plek hebt voor je spullen, als je die al hebt. Het lijkt me een stressvol, ongezond leven, waarmee je niet oud wordt. Zodra we de snelweg bereiken, gaan we sneller. Het is de bedoeling dat we een indruk van de projecten van GK krijgen. Hoe de mensen leven voordat ze het project hebben gevolgd en samen de huizen hebben gebouwd. En hoe de nieuwe huizen eruit zien. De verpleegkundigen in opleiding gaan hier ervaring opdoen. Sommigen van hen hebben geld ingezameld en spullen, zoals speelgoed, kleding, zeep en medische spullen. Maar om hier te zijn is al een hele ervaring, het eten, het verkeer. Omdat de bus niet bij het eerste dorpje kan komen, stappen we over voor de Filipijnse ervaring. De studenten gaan het laatste stuk met een tricycle, terwijl wij overstappen in een tja soort auto. Het heeft iets weg van een Meccano bouwpakket.
De eerste community geeft ons een warm welkom in het gebouwtje van een preschool.
Kinderen doen een voorstelling op muziek met gebaren. De juffrouw doet het voor en de kinderen doen het na. Les in tandenpoetsen en hygiëne (twee keer douchen), ze krijgen tandpasta en tandenborstel en stickers omdat ze zo goed hun best hebben gedaan. Kinderen blij, kijken naar elkaars stickers.
De studenten gaan daarna op onderzoek bij bewoners thuis. Ze vragen naar hun problemen en wensen. Wij lopen een beetje opgelaten door het dorp en spreken met een paar mensen.
De gekleurde huizen hebben perkjes voor het huis en een brede betonstraat. Het ziet er zoveel beter uit dan de sloppenwijken die we hebben gezien.
De huisjes worden steeds casco opgeleverd, met één woonruimte. Douche, WC, keuken en vaak ook een vliering met trap moeten ze zelf fabriceren. Om te voorkomen dat tussen de achterkanten van de huisjes weer een nieuwe krottenwijk ontstaat, mogen kleine uitbreidingen daar alleen worden gebouwd volgens een standaard ontwerp van GK.
Ik zie dat mensen tegels hebben gelegd in hun huis en het vaak gezellig hebben ingericht. Veel mensen hebben TV, en we zien zelfs een computer staan. Veel kinderen lopen rond met mobieltjes, waarmee ze volop foto's maken van ons en van elkaar.
De inwoners van de village hebben tafels aan elkaar gezet met een lengte van wel veertig meter, bedekt met bananenbladeren en daarop rijst, vlees en fruit. Deze traditionele maaltijd is een gift van onze groep aan de bewoners. Zelf eten we even later in het schooltje.
In een zaaltje staan professionele naaimachines, waarop dames schooluniformen fabriceren. De machines hebben ze kunnen aanschaffen met microleningen van de overheid, die ze in vijf jaar moeten aflossen. Ze hebben een langlopend contract met een school, die de uniformen voor een belachelijk laag bedrag koopt. Dat geeft wel zekerheid, maar geen goed inkomen. Wanneer ze goede verbindingen met de markt zouden krijgen, dan zouden ze veel meer kunnen verdienen.
We bezoeken in de buurt een tweede GK village, waar de hele bevolking samenkomt in het schooltje om ons te ontvangen. Ieder gezin krijgt als presentje een zak met rijst van ons.
Carol en Bong hebben een huis in Macabebe, ten noorden van Manilla. Het was de bedoeling dat we daar met de hele groep zouden eten, voordat we de studenten zouden afleveren bij hun hotel in Angeles, vlakbij de voormalige Amerikaanse vliegbasis Clark. Het is echter al zo laat als we eenmaal Manilla weer door zijn, dat we besluiten om bij een groot restaurant langs de snelweg te eten, en we eerst de studenten afleveren, voordat we met Carol en haar familie, en met Lynne Miller, naar Macabebe rijden. Het Filippijnse huis van Carol en Bong heet Villa Magdalena, en mag met recht een villa genoemd worden, met zijn statige trappen, zuilen en gigantische zalen beneden en boven. De villa is niet alleen een tweede huis voor hen, de zalen worden tevens verhuurd voor bruiloften en andere feesten. Één van de zussen van Carol, Theresa, woont ernaast en verzorgt de verhuur.
We krijgen van Carol de sleutel van één van de kamers en genieten van een goede nachtrust.
Hetty en Theo