Vandaag vertrekt onze trein naar Seattle, maar pas laat. We hebben dus een dag om de stad te verkennen. In een folder zagen we een rondtoer met een bus, dat lijkt ons wel wat. Je kan ook opstappen in "The mall of America", een immens groot winkelcentrum met pretpark, het grootste van de V.S.. We zijn namelijk nog steeds op zoek naar een fototoestel. Één waar je ook goed mee kan inzoomen en bloemen en dieren goed kan fotograferen. Maar eerst gaan we naar een outletcentrum om te kijken of ze daar goedkope fototoestellen hebben. Zolangzamerhand heb ik echt genoeg van het zoeken naar camera's, zonde van al die tijd. De outlet blijkt nog gesloten, dus rijden we door naar de Mall. Eerst eten we wat in een bagel restaurant, erg prijzig. We lopen langs een wildwaterbaan, een leuke avontuurlijke midgetgolf baan, Seattle aquarium en heel wat winkels voor we eindelijk, eindelijk een zaak hebben gevonden die meer dan twee camera's verkoopt. Halleluja. Hij blijkt alleen gesloten te zijn, dat is nu even jammer. Gelukkig hoeven we maar even geduld te hebben, we zijn gewoon veel te vroeg.
Theo raakt helemaal enthousiast wanneer we even later de winkel binnen stappen. Ik zie hem bijna watertanden, gaat het dan eindelijk gebeuren? En ja, het is niet de oude camera, waar we al die leuke extra dingen bij hadden gekocht en die Theo helemaal onder de knie had, maar een goede vervanger. Alleen is het tijd om onze toer te gaan beginnen. De camera moet even wachten.
Naast de mall is het een drukte van jewelste, bussen auto's, taxi's. Het is even zoeken waar we moeten zijn. Maar de opvallende bus is niet over het hoofd te zien, en we worden verwelkomd door de gids. Ze hebben het hier in Amerika over de twin city's, omdat twee steden zo dicht naast elkaar liggen dat ze tegen elkaar gegroeid zijn. St. Paul en Minneapolis, waarbij de laatste, hoewel de jongste, voor ons de bekendste is.
De gids is erg goed en onderhoudend, de tijd vliegt. De eerste stop is bij een beroemde waterval, elke president schijnt daar geweest te zijn. Ooit tijdens een droge tijd, toen de waterval een miezerig stroompje was. Dat kan natuurlijk niet als de president komt. Daarom hebben ze gedurende de tijd dat de president kwam kijken de brandkranen stroomopwaarts open gezet. Kijk dat zijn nu leuke typisch Amerikaanse verhalen. St. Paul is een hele mooie stad met veel lage oude gebouwen die mooi bewaard zijn gebleven. Langs de rivier waar een dam ligt om het waterpeil hoog te houden, stonden vroeger watermolens die hout zaagden voor de pioniers in het binnenland. Daar stonden geen bomen, ze waren afhankelijk van het gezaagde hout hier uit St. Paul. We staan in een heel modern theater met een terras wat uitkijkt over de rivier. Het verhaal van de watermolen horen we niet van de gids, dat had Paul, mijn zwager ons verteld. De gids wijdt uit over de meelfabrieken die hier vroeger stonden en het hoogteverschil van het water gebruikten om de machines aan te drijven. De namen van bedrijven en producten zeggen mij niet zoveel, maar de Amerikanen luisteren aandachtig.
Minneapolis bestaat uit juist heel veel hoogbouw. De meeste oude gebouwen zijn jammer genoeg gesloopt. Net als in St. Paul zijn er op de eerste verdieping van de gebouwen in de binnenstad loopbruggen naar andere gebouwen. Het doet me aan Hongkong en het moderne gedeelte van Manilla denken. Grappig genoeg zijn al de bruggen in St. Paul hetzelfde omdat ze worden gemaakt en onderhouden door de stad zelf. De bruggen in Minneapolis zien er allemaal anders uit, zij behoren bij de eigenaren van de gebouwen.
Terug in de mall, gaan we snel naar de winkel, je weet maar nooit, straks is het toestel weg, niet waar? We zijn nog uren bezig met het uitzoeken van een tasje, batterij, geheugenkaart en het halen van geld. De creditcard blijkt het hier niet te doen, heel gênant. Elke keer wanneer we de magneetstrip moeten gebruiken weigert hij.
Daarna brengt Theo mij met de spullen naar een pub vlakbij het station, waar ik wacht terwijl hij de auto weg brengt. Wat hem wel wat moeite kost zo zonder bijrijder. Door allerlei wegwerkzaamheden belandt hij in smalle straatjes en dan is het wel lastig als je ook nog kaart moet lezen. Maar het lukt hem en aan het eind van de dag zitten we in een mooi gerestaureerde stationshal, met een pingpongtafel en een "take one and return one" kar ofwel een boek wissel plek.
Het lijkt eeuwen te duren voor we eindelijk in de trein kunnen stappen. Waarbij het even paniek is omdat ze ons naar een verkeerde wagon sturen. Daar zitten we dan, in een piepklein coupeetje, waar we twee stoelen kunnen ombouwen tot bedden.
Hetty