Het is half negen wanneer we in een boot met luifel stappen. Wel prettig een beetje schaduw, want het is al lekker warm. Aan de andere kant van het meer tekenen twee vulkanen tegen de blauwe lucht af. De lucht is hier een soort heiig blauw, wat me aan de Blue Mountains in Australië doet denken. Het meer is acht kilometer breed, dus zelfs met deze relatief snelle boot duurt het even voor we aan de overkant een inham in varen, tussen twee vulkanen door. Dan zien we een derde en hogere vulkaan, die verscholen lag achter de linker. En ervóór ligt een laag kratertje aan de rand van het meer overgroeid met bomen. Met een beetje fantasie lijkt het net een slapend olifantje, slurf lang uit, oren.
Langs het water zie ik schuurtjes en bomen onder water staan. Het water in het meer is de laatste paar jaren flink gestegen, zelfs het plein van het dorpje Santiago Atitlán is onder water verdwenen. Waarschijnlijk is er een onderaardse rivier die voor de afvoer zorgde gestremd.
Zodra we uit de boot stappen zwermen er allerlei mensen om ons heen. Dit dorp is gespecialiseerd in kralen- en borduurwerk. Kettingen, vogeltjes, kerstboompjes en balletjes, van alles gemaakt van piepkleine kraaltjes. De klederdracht hier is net even iets anders. Hier dragen de vrouwen vooral hesjes met geborduurde vogels erop, die we hier dan ook overal te koop zien.
Maar eerst gaan we achterin een open pick-up naar een Maya heilige. Die woont bij iemand thuis, elk half jaar weer bij iemand anders. Sinds kort woont hij een beetje ver, vandaar dat we met een truck gaan. Dat is natuurlijk al een belevenis op zich. Onderweg zien we de plant van de drakenvrucht, die hier van binnen paars is in plaats van wit. Het is een cactus met driekantige stengels waar een vrij grote vrucht aan kan komen die paars is met wat schubben. We hebben ze al op heel wat plekken gezien en gegeten, ik kende ze alleen nog als wit van binnen met veel zwarte zaadjes.
Bij een Maya familie stappen we af. Er staan wat huisjes, er lopen kippen rond en ik zie allerlei vruchtbomen. De gids vertelt de namen, maar dat ga ik dus nooit onthouden, jammer. In een huisje staat een beeld van een oud gedrongen mannetje, die zo te zien van drank en roken houdt. Deze Maya god Maximón wordt om raad gevraagd, maar dan moet je natuurlijk wel wat offeren, liefst geld, sigaretten of drank. Er zijn speciaal aangestelde mannen die voor het beeld zorgen, ze zaten nu aan weerszijden van het beeld ons goed in de gaten te houden. Ze komen waarschijnlijk dit half jaar niets tekort, wat drank en roken betreft. Rechts van het beeld, wat midden in het huisje staat, staan katholieke beelden van Jezus en heiligen tegen de wand.
Wat dollars armer die we onder de stropdas van het godsbeeld hebben gestopt, voor foto's maken moest je betalen, gaan we weer terug.
Er is nog een kerk die we kunnen bezoeken. Wanneer we het grote plein op stappen zien we dat het heel druk is in de kerk. Er staan zelfs heel veel mensen buiten. Er wordt een mis gehouden.
Onze gids laat door een lokale vrouw zien hoe ze het hoofddeksel maakt, wat deze lokale vrouwen dragen. Het bestaat uit een stevige rode band die meerdere meters is en aan de uiteinden fraai versierd is. Deze band wordt eerst rond haar vlecht gewikkeld en dan rond haar hoofd. Het ziet er uit als een rand van een hoed.
Omdat het nog wel even kan duren voor de kerk uit gaat, bekijken we eerst de markt. Waar ik een groente of kruid zie die ik niet ken. We zien heel wat kraampjes met borduurwerk, waarbij twee uit onze groep worden aangekleed in de plaatselijke klederdracht.
Terug bij de kerk zien we groepen vrouwen en mannen in klederdracht met kaarsen in groepjes al zingend uit de kerk komen. Geen orgelmuziek hier, maar gitaar en fluit, dat heeft wel wat.
Wanneer de kerkdienst is afgelopen gaan we de kerk in. Er is nog wel een groep mensen in een kapelletje bezig. Waarschijnlijk worden er kinderen gedoopt, er zijn allemaal kleine baby'tjes bij. Het bijzondere aan deze kerk is dat achter het altaar een groot houten paneel is met onder andere Maya symbolen. En een heel speciaal beeld, wat God moet voorstellen. Het is een man op een troon met de drie symbolen; het alziend oog, de duif en Jezus de zoon. Dat is wel bijzonder omdat er in verder in geen andere katholieke kerk een beeltenis van God zelf te vinden is.
Hierna mogen we buiten spelen, zoals als onze gids zegt. Je kan wel aan alles merken dat hij vroeger een leerkracht geweest is.
Dat vrij spelen brengen we door met het onderhandelen en zoeken naar een leuk geborduurd Maya kleedje. En het consuminderen van echt heel lekkere koffie.
De terugtocht met de boot lijkt korter dan de heentocht. We stappen nu wel uit bij het dorp in de buurt van ons hotel. Hier merk ik dat de zwaartekracht nog steeds werkt, wanneer ik een trapje op loop. De stenen waren hard en hinkelend zoeken we een restaurant, waar een zakje ijsklontjes wonderen verricht. Met de toektoek, die zelfs tot hier is doorgedrongen, gaan we terug naar het hotel. Waar Theo nog gebruik maakt van de sauna, terwijl ik aan een blog werk.
Hetty