Het is elke keer weer vroeg opstaan om vliegtuigen of bussen te halen. Vandaag gaat de bus om zeven uur, dus om half vijf ging de wekker. Of eigenlijk niet, want Theo is altijd een paar minuten van tevoren wakker, zodat hij de wekker kan uitzetten voordat ik wakker wordt. Ontbijten doen we niet, het is nog veel te vroeg, we nemen wel een koffie op het busstation.
Het is een klein busje waarmee we de grens naar Belize overgaan, wat ons gelukkig niet veel tijd kost. De weg naar Belize City is voor een groot deel bekend, we zijn hier met de reis ook langs geweest. Dus ik herken de mooie gemaaide grasvelden, nog een overblijfsel van de Engelse periode hier. De vele kerkjes, de vele winkels met Chinese namen. Een wandelende mennoniet, met zijn typische bretels en hoed. Al het suikerriet dat langs de kant van de weg ligt, afgevallen van de vrachtwagens.
Ondertussen krijg ik nogal honger, dus haal ik met nogal wat moeite een potje pindakaas en een broodje uit een tas. Het is nogal krap in het busje. Nu mijn spork nog, je weet wel zo'n mengvorm van lepel, vork en mes. Dat gaat een beetje lastig en voor ik het weet, daar heb je die zwaartekracht weer, en natuurlijk de zuigkracht, is mijn broodje uit het raam verdwenen. Dat is vervelend, maar toch ook wel grappig.
We filosoferen wat we allemaal hebben achtergelaten de afgelopen maanden, behalve natuurlijk de nodige flesjes drinken en eten wat niet door de douane mag.
-Het broodje uit het raam, op weg naar Belize City.
-Drie bier, twee water, een Snikkers en een krop sla, wat per ongeluk in de koelkast is achtergebleven in Playa de Carmen.
-De nodige boeken, al dan niet ingewisseld voor andere.
-Zes dobbelstenen met opschrijfboekje yahtzee, Joost mag weten waar dat gebleven is.
-De nodige aanstekers en lucifers, die altijd net in de tas zitten waar het niet mag en dus in beslag worden genomen op vliegvelden.
-Doos met eten, afwasborstel, soepkommen, enz., achtergelaten op camping bij Christchurch, vóórdat we de camper moesten inleveren.
-Een fles dure zonnebrandcrème op een vliegveld, per ongeluk in de handbagage, en net teveel qua inhoud.
-Een vergeten mes, die al diverse maken de scan was gepasseerd, maar na lang zoeken toch echt in een portemonnee zat. Dat was een douanier met goede ogen.
-Een fototoestel, oké gestolen, maar toch.
-De GPS tracker, achtergelaten in de bus waarmee we in Tibet rondtoerden.
-Twee versleten broeken en een T-shirt.
-Tas met fles water in tuktuk in Myanmar.

Waarschijnlijk zullen er nog wel meer dingen van ons rondzwerven op de wereld. En er zal vast nog wel wat bij komen.
Belize City is geen veilige stad hebben we gehoord. Daarom laten we alles in het hotel als we op onderzoek gaan. Het is niet een heel interessante stad, verwaarloosde houten huizen met een Caribische uitstraling. We gaan op zoek naar een museum hier, wat hopelijk airco heeft, want het is loei heet. Iedereen spreekt hier perfect Engels en ook hun manieren doen Engels aan, grappig dat het nog zo'n tijd doorwerkt. De toiletten, restaurants, tuinen en musea zijn net even anders dan in de Spaans sprekende landen.
Het museum heeft inderdaad airco en is in een oude gevangenis gehuisvest. Er gaat een deel over het vervoer in het verleden tot nu, trein, boot, vliegtuig en auto. Postzegels, insecten en Maya geschiedenis, waarbij een bijzonder hoofd van jade gevonden in een graf.
Helaas hebben geen tijd voor de bijzondere natuurtrips die hier vandaan vertrekken, maar gaan op tijd naar bed.
Hetty