De snelweg waar we op rijden is verlaten, de omgeving is warm en droog. Voor ons dwarrelen in een zelfmoordmissie oranje en gele vlinders. We zijn op weg naar een chocolade museum, vlakbij de archeologische zone Uxmal.
Langs de kant van de weg, vlak bij de zoveelste snelheidsdrempel, staat een fruitstalletje, waar ze Mamey sapota (Pouteria sapota) verkopen. Daar waren we al naar aan het uitkijken. We hadden er al eerder één gekocht maar die was verrot. Het is een vrij grote bruine ovalen vrucht waarvan de buitenkant een beetje aan kiwi moet denken. We zijn erg benieuwd hoe die smaakt, maar het moet even wachten, je hebt een mes nodig om hem te kunnen eten. De andere vruchtjes die we ook gekocht hebben zien eruit groene knikkers. Het schilletje is een beetje hard en er zit een grote pit in. Veel vruchtvlees zit er dus niet aan, maar het is lekker zurig en houd je bezig.
Via een binnendoor weg snijden we een stuk af, dwars door de binnenlanden. In Schotland lang geleden hebben Theo en ik ook eens op zo'n soort weg gereden. Net breed genoeg voor één auto, met telkens een plek waar je elkaar kan passeren. Het is hier alleen wel wat warmer dan in Schotland, geen heide, minder regen ook en beslist minder midges. Zonder die, zou Schotland beslist in de top tien van mijn vakantiebestemmingen staan.
We gaan een groot blauwkleurig gebouw binnen met chocolade kleurige letters, die vertellen dat we goed zitten. Wel verrassend dat het alleen de ingang is, het museum zelf bestaat uit een route door een park, waar in Maya hutjes thema's worden uitgewerkt. In het park staan heel veel planten, struiken en bomen met bordjes en uitleg, maar helaas is er geen cacaoboom te zien. Het is een geweldig museum, het krijgt een negen. Het was een tien geweest als ze ook de vijf verschillende cacaobomen hadden gehad, die er schijnen te zijn, leerzaam zo'n museum! Maar cacao blijkt een vochtig, warm klimaat nodig te hebben met een goede humusrijke bodem. En het is hier wel warm maar allesbehalve vochtig, en op de grote kalkplaat van Yucatan ligt zeker geen dikke humuslaag. Het geloei van de Maya ceremonie, waarbij ze op een schelp blazen, helpt ook wel voor de sfeer. De Maya's gebruikten hier vroeger cacao bij, wat we uitgelegd krijgen aan de hand van allerlei voorwerpen, waaronder reliëfs, beeldjes en aardewerk. De cacao die ze toen dronken lijkt niet op hoe wij het consumeren. Het is, wat we kunnen uitproberen in een ander hutje waar ze ons laten zien hoe het gemaakt werd, ronduit vies. Maar dat wisten we al, we hadden het al eens besteld in een chocolade cafe. En passant zien we nog geredde spider monkey's en een stel jaguars. Het was, zo concluderen we later, terwijl we in ons hotel onze Mamey sapota aan het proeven zijn, een geweldig leuke dag. Die oranje rode vrucht was trouwens niet vies. Zeer zoet, beetje papperig, met een karamel smaakje. Hij is goed rijp, de randjes beginnen al een beetje te donker te worden. En de grote pit is ontkiemd en een wortel komt al te voorschijn.
Het hotel ligt in Izamal, waar een klooster is met het één na grootste plein met een kloostergang eromheen in de wereld. Het is trouwens wel grappig al die bordjes hier in midden en noord Amerika, met grootste dit en eerste dat. Izamal's eerste indruk is; wat is het hier geel. Want alle gebouwen van dit koloniale stadje hebben hetzelfde donker gele verfbad gehad. Zelfs het klooster met zijn kerk, die we, besluiten we, morgen maar gaan bekijken.
Hetty