De archeologische opgraving van Palenque ligt in een natuurgebied wat een stuk buiten de stad Palenque ligt. We gaan extra vroeg zodat we de rest van de groepen voor zijn. Bovendien kan het hier best warm zijn. Maar 4 % van de oude Mayastad is opgegraven, maar toch weten ze al een hoop. Er zijn heel veel souvenir verkopers die bijvoorbeeld Maya kalenders verkopen. Ze hebben hun spullen op een zeil op de grond liggen en bij één van die plekjes blijft de gids staan. We staan bij de tempel waar ze voor het eerst een grafkelder van een koning hebben blootgelegd. Het is een spannend verhaal hoe ze het hebben gevonden. Toevallig stond een archeoloog in een tempeltje bovenop de tempel helling, op een grote steen waar drie ronde stenen in een grote steen in zaten, een soort pluggen. Die heeft hij eruit geprutst en hij kwam een trap tegen die vol gestort was met stenen. Het heeft vier jaar geduurd voor ze, mandje voor mandje, alles eruit hadden. Toen stonden ze op een dekplaat, die ze met een autokrik omhoog haalden. Daaronder bleek een mooi versierd kamertje te zijn waar een grote rijk versierde stenen kist in stond. Op die kist lag een hele zware steen met inscripties. De kist en het kamertje kunnen we later bekijken in een klein maar mooi museum. Er is een replica gemaak van de grafkamer en stenen kist erin, ze waren te groot om eruit te halen.
Bij het stalletje waar we staan verkopen ze kleedjes van leer met die inscripties. Roel gebruikt die voor de uitleg. Onder die plaat in de kist lagen de stoffelijke resten van een belangrijke koning. Die volgens de inscriptie tachtig is geworden. De gemiddelde leeftijd van het volk was zesentwintig. Sindsdien zijn ze ook in andere tempels gaan zoeken en hebben ze veel meer graven gevonden. De tempels zien er indrukwekkend uit tegen het groen van de bosrand. We klimmen omhoog over de ongelijke trappen en bekijken wat er na vijftienhonderd jaar over is van de wand
We rijden door het laagland met veel weiland en jonge palm aanplant. Langs de weg ziet het er moerassig uit, ideaal voor vogels, die we hier hun kostje bij elkaar zien sprokkelen. Koeien lopen loom door het hoge groen gras. Op de lange rechte weg zien we een rij vrachtwagens stil staan. Nu komt het wel vaker voor dat een weg wordt afgezet door mensen die er wonen. Er was een dorp waar een meisje van drie dood was gereden, daar heeft het dorp net zolang geld afgedwongen van passanten tot ze verkeersdrempels kon aanleggen. Van verkeersdrempels barst het hier; voortdurend is het remmen voor die dingen die verschillende vormen kunnen hebben. Echt hard gaat het dan ook niet. En nu zitten we dus bij een wegafzetting. Het is niet helemaal duidelijk hoe lang het gaat duren en of het geld gaat kosten. Na verloop van tijd gaan we een Mexicaanse film kijken, je kan merken dat de gids dit vaker heeft meegemaakt. Hij is goed voorbereid. We horen geruchten dat het dorp geen water meer krijgt en daarom de weg heeft afgezet.
Na twee en half uur hebben we er genoeg van en besluiten we langs de stoet van vrachtwagens te gaan wandelen, naar een dorpje een aantal kilometers verderop. Daar zijn ook plekken waar je wat kan eten en drinken en waar hopelijk een toilet is. De weg wordt verbreed en we lopen over de nieuwe weg. Ze kunnen nu toch niets doen nu alles is geblokkeerd. Heel af en toe rijdt de colonne een stukje, dus het is wel oppassen geblazen met die grote wagens. Maar lopen op de nieuwe weg is ook niet alles, er ligt een dun teer laagje op, waar ik een beetje in wegzak. Brulapen zitten in een boom naast de weg op een paar meter afstand. Dat is dan wel weer een meevaller. Het is wel warm op de weg in de zon, ik ben blij dat het bewolkt wordt en het begint een beetje te spetteren.
Moe en dorstig komen we bij een heel eenvoudig restaurantje. Waar we wat drinken en eten. De WC van dit restaurantje komt binnen met stip op de tien meest vieze WC's tijdens deze vakantie. Niet echt raar, als je bedenkt dat de waterleiding is afgesloten.
Vlak bij de plek waar we zitten is de blokkade, er zijn vrouwen en mannen de boel aan het regelen. Als we al een tijd zitten komen er auto's van de staatspolitie die de blokkade opheffen. Maar het duurt nog een hele tijd voor onze bus ons bereikt heeft. De lunch op het strand schiet er bij in, we rijden nu in het donker langs de kust. Doodmoe komen we aan in Campeche. Het is een prachtig oud koloniaal stadje, waar we nog een beetje van meekrijgen wanneer we naar ons hotel lopen. De bus mag hier de binnenstad niet in, die is grotendeels autovrij. Van avondeten komt niets meer, doodmoe vallen we in slaap.
Hetty