Vandaag is onze laatste dag in Agua Buena. Na twee dagen in de botanische tuin te hebben doorgebracht willen we nog iets meer zien van de directe omgeving. Er schijnt een leuke waterval in de buurt te zijn, maar die is lastig te vinden. Na het ontbijt worden we daarom door onze gastheer, gastvrouw en hun driejarig zoontje met de auto weggebracht. Een paar kilometer van van ons huisje vandaan slaan we een onverharde en modderige zijweg in. Aan het einde stoppen we bij een veldje met een 'roseapple' boom. De boom hangt vol met rijpe en onrijpe vruchten, die zoals zoveel tropische vruchten aan de stam en zwaardere takken hangen. Blijkbaar worden ze niet geoogst, want er liggen er al veel op de grond. We plukken allemaal een paar vruchten, waarna de auto terugrijdt, en wij via een modderig paadje een flink eind door het bos moeten afdalen. In de verte horen we het geluid van de waterval al, en tijdens de afdaling krijgen we er ook steeds beter zicht op. Het is een flinke beek die zo'n vijftien of twintig meter naar beneden stort in een beboste omgeving. Ik maak een paar leuke foto's, waarop o.a. een boomvaren te zien is. Onderaan de waterval is een klein meertje, waarin je denk ik lekker kunt afkoelen als het erg warm is. Dat is het nu niet, zeker niet in de schaduw en in de nevel die van de waterval af komt.
We klimmen het dal weer uit en lopen terug naar de hoofdweg. We willen een rondwandeling van een paar uur gaan maken, die onze gastvrouw heeft aangegeven. Deze voert over een onverharde weg, die een paar honderd meter verder begint. De weg staat ook op de kaart op onze iPad, zodat we zo nu en dan kunnen controleren of we wel goed lopen. De streek hier is een landbouwgebied, grotendeels bestaande uit weilanden waaromheen prikkeldraad is gespannen. Het grappige is dat het prikkeldraad niet op paaltjes is gespijkerd, maar op levende Draecena planten. We zien verder een voetbalveld in aanleg, wat kleine bosgebiedjes en langs de weg een tiental huizen. Hier en daar liggen grote afgeronde stenen langs de weg, die uit concentrische lagen lijken te bestaan, waarvan de buitenste laag langzaamaan afbladdert. De stenen moeten miljoenen jaren geleden uit klei zijn ontstaan. Ik zal eens opzoeken hoe ze deze gelaagdheid hebben kunnen krijgen. Nadat we de laatste huizen zijn gepasseerd gaat de onverharde weg over in een paadje door het bos over de rode harde tropische klei. We dalen af en horen onder ons het geraas van een rivier, die we echter niet te zien krijgen. Wel moeten we op een gegeven moment een diepe beek oversteken. Met een sprongetje kunnen we een steen bereiken die een klein beetje onder water ligt, zodat we met één halfnatte schoen onze tocht moeten vervolgen. Het pad gaat nu weer omhoog, en we krijgen een mooi uitzicht op de andere kant van het rivierdal. Nadat we een palmplantage zijn gepasseerd, wordt het pad weer een weg en passeren we weer huizen. Hier en daar komen er blaffende en grommende honden van het erf af, die er niet allemaal even goedgezind uitzien. Ik hou voor de zekerheid een grote steen in mijn hand, maar heb deze gelukkig niet nodig. Hetty hanteert de psychologische aanpak van Cesar Milan, en wijst de nare beesten hun plaats. Dat werkt ook.
Aan het einde van de onverharde weg komen we weer op de geasfalteerde hoofdweg uit, ongeveer een kilometer van ons hutje vandaan. Bij een fruitkraampje kopen we nog een augurk en een onbekend stuk fruit die we wel eens willen uitproberen.
Als we net binnen zijn barst er een tropische bui los die uren duurt. Volgens onze gastvrouw is hij ongewoon hevig. We brengen de rest van de middag door met lezen, het schrijven van blogs, en het wegwerken van de voorraad aan eten en drinken die we gisteren hebben gekocht. We gaan morgen vertrekken, en willen het liefst zo weinig mogelijk in onze tassen meezeulen.
Theo