Het is koud als we opstaan. Heel China en Tibet heeft dezelfde tijdzone, daarom staan de mensen hier laat op. Het is nog stil op straat wanneer we om half acht naar de overkant van de straat lopen. Zelfs in het restaurant is het koud, we eten met de jassen aan. Het ruikt naar kolen of turf, misschien is het wel yakpoep wat ze aan het verbranden zijn. We krijgen Tibetaans brood dat op een dunne harde pannenkoek lijkt. Best lekker, beter dan al dat zoete brood van de laatste weken. Langzaam lopen we terug, op deze hoogte ben ik dan al in ademnood.

Vandaag gaan we met de bus twee passen van vijfduizend meter over. Iedereen heeft zich goed voorbereid. Warme kleren, goede schoenen, eten, drinken en sommigen een dekentje. Het landschap is kaal, de bergen doorkliefd met erosie geulen. Waar ik ook kijk is het chocoladebruin. Akkertjes liggen er nog verlaten bij, met heuveltjes compost waar nog sneeuw op ligt. Er ligt ijs op waterplassen. Zelfs in deze verlaten omgeving zie je gehuchtjes met die typische witte vierkante huizen. De hoeken versierd met een zwart verhoogd vierkant op de hoek waar een tak met gebedsvlaggetjes opstaat. Onder de dakrand is er een kleurig versierde rand.

We stoppen bij de plek waar de wolroute vroeger liep, er ligt nu een stuwmeer. Er is nog wel een ruïne uit die die tijd. Ook hier veel souvenirstalletjes, waarbij afdingen een kunst is. We zien schapen met een herder. Ik vraag me af waar de schapen van leven, want er groeit hier weinig. Hoge witte bergen van meer dan zevenduizend meter hoog omringen ons, wit afgetekend tegen de blauwe lucht. We zien vier wilde geiten naast de weg, die zelfs niet weggaan als we ze willen fotograferen.

We stoppen op een pas van vijfduizendertig meter hoog, met uitzicht op gletsjers. Waaronder de Carolagletsjer, waar mensen oefenen voor de Mount Everest, om aan de hoogte en de barre omstandigheden te wennen. Ik drink, wordt wat duizelig en hap naar adem. En dat niet alleen van het uitzicht, wat echt prachtig is. Een vrouw in klederdracht met een babytje in een jutezak lekker warm verpakt, wordt door iedereen uit de groep gefotografeerd, het is dan ook een super schattig gezicht. De berg waar we bij staan, is voor de Tibetanen een heilige berg, waar pelgrims al biddend in een week omheen trekken. Dat is afzien in dit verlaten gebied op deze hoogte.

Op de hoogvlakte achter de pas is een stadje met scholen en zijn mensen bezig met hun akkers. Het is een combinatie van oud en nieuw. Tibetaanse huizen compleet met yakpoep op de muren en nieuwe Chinese huizen. We stoppen hier voor de lunch, het restaurant zit vol met westerse toeristen. Ik neem tomaten-ei soep, met flink wat sambal en peper om het eetbaar te maken.

We rijden het stadje uit, langs een controlepost op een grote open vlakte. Het landschap ziet er zo ongelofelijk grauw en troosteloos uit dat ik me er over verbaasd dat hier zoveel leven is. Al zie je soms de schapen niet omdat ze dezelfde kleur hebben als hun omgeving. Allen de nederzettingen vallen op met hun gebedsvlaggetjes. En de paarden, koeien en yaks, omdat ze vaak een gekleurde gebedsvlag in hun vacht gevlochten hebben.

We rijden kilometers langs een prachtig, voor Tibetanen (ook) heilig blauw meer. Het uitzicht is prachtig. Hoge witte bergen in de verte, bruine hellingen, blauwe lucht en het prachtige blauwe water. Het is een toeristische top attractie, compleet met kraampjes. Je kan je laten fotograferen op een Yak of met een prachtige Tibetaanse hond.

Het uitzicht na de tweede hoge pas is anders. De weg naar beneden zigzagt en af en toe doe ik mijn ogen dicht omdat ik het te eng vind. De hellingen zijn nog wel bruin, met erosiegeulen. Verlaten huizen en oude terrassen. Tot het beneden groen wordt van populieren en wilgen en we weer in bewoond gebied komen. We zien nu yaks van dichtbij, met een houten ronde wig in hun neus. Groene akkertjes, kleine rechthoekige stukjes omringd door een klein walletje, laten zien dat het hier warmer is. Slootjes omzoomd door geknotte wilgen zorgen voor bevloeiing. Het is een stukje Holland in Tibet. De laatste jaren zijn in dit gebied heel veel bomen geplant om erosie tegen te gaan. Wat geresulteerd heeft in afwisselend jong en oud bos. Tegen de bergen aan ligt opgestoven zand. We zijn nu ongeveer één uur van Lasha af. De weg wordt beter, breder, er wordt gewerkt aan de weg.

Wanneer we weer in Lhasa aankomen heeft het iets vertrouwds, ik herken punten in de stad.

We rijden langs het ziekenhuis waar onze groepsgenoot heeft gelegen. Hopelijk voelt hij zich al wat beter nu hij in een ziekenhuis ligt in een stad die wat lager ligt.

Hetty