Hetty heeft last van diarree en heeft daarvoor enkele tabletjes Imodium genomen. Onze voorraad raakt uitgeput, daarom gaan we even langs bij de apotheek naast het hotel. Dat ze geen Imodium hebben verbaast me niet. Ik vraag daarom naar een medicijn met dezelfde werkzame stof. Ik beeld uit waar het voor dient. De apotheker spreekt geen Engels, maar komt even later met een doosje op de proppen. Ik begrijp van hem dat daarin dezelfde werkzame stof zit, maar kan het niet controleren, omdat alle teksten op het doosje, en op de bijsluiter, in het Chinees zijn. Als we het doosje even later aan de gids laat zien, blijkt dat het een medicijn is tegen maagklachten, en niet tegen diarree. Als we later samen met de gids teruggaan naar de apotheek, blijkt dat ze het gewenste middel niet hebben, maar wel andere medicijnen tegen diarree. Ik kan de reeds gekochte medicijnen echter niet ruilen, en voel me daarom redelijk bekocht. Ik weiger om opnieuw geld uit te geven voor een medicijn waarvan ik de werking niet ken, en ook niet kan lezen.

We gaan met Jeroen en de lokale gids, Norbu, lopend naar de Jokhang Temple in het centrum van Lhasa. Deze tempel is de oudste en één van de belangrijkste in Tibet. Vóór en op het plein voor de tempel bevinden zich honderden mensen, merendeels pelgrims. Veel van hen, die van heinde en verre komen en vaak dagenlang onderweg zijn, werpen zich in de volle lengte van hun lichaam op de grond en raken met hun voorhoofd de heilige grond aan. Zo leggen zij biddend, met hun hele lichaam, hun pelgrimstocht rondom de tempel af.

Op het plein staan twee grote eivormige ovens, waarin grote hoeveelheden coniferentakken worden gegooid door de pelgrims. Dat schijnt geluk te brengen. De ovens hebben het er moeilijk mee. Grote hoeveelheden as en rook komen boven uit de smalle opening en soms slaan de vlammen er bovenuit. Aan de voorkant staan bij de vulopeningen mensen van de gemeentereiniging te helpen zoveel mogelijk takken in de ovens te krijgen. Materiaal wat er niet in past, wordt naast de ovens verbrandt. Eén persoon blaast met een handpomp lucht in de ovens om de verbranding te bevorderen. Over het hele plein hangt een dikke laag rook, die wel lekker ruikt.

Ook in de tempel is het erg druk met pelgrims. Op veel plaatsen laten ze maar een smal paadje over voor de bezoekers van de verschillende tempelkamers. Helaas mag er in de kapellen niet gefotografeerd worden, want er is zoveel te zien dat ik niet alles kan onthouden.

Na het bezoek aan de tempel hebben we een lunch op het dakterras van een restaurant. Het eten en de menukaart bevallen ons zodanig, dat we hier de komende dagen nog verschillende keren zullen terugkomen.

Vanuit het hotel gaan we 's-middags lopend naar Potala Palace, het beeldicoon van Lhasa. Het paleis is op een heuvel gebouwd en torent hoog boven de stad uit. Het staat op de Werelderfgoedlijst van Unesco.

Het is gebouwd in de 7e eeuw, met grote uitbreidingen uit de 17e eeuw. Tot de 10e eeuw hebben hier de Tibetaanse koningen gewoond, daarna waren er geen koningen meer. Vanaf de 14e eeuw woonden hier de Dalai Lama's, met zowel geestelijke als politieke macht.

Via trappen lopen we ruim honderd meter omhoog, tot bijna het hoogste punt van het gebouw dat ruim 1000 vertrekken en kapellen telt, verdeeld over dertien verdiepingen. De meeste van deze ruimten worden overigens slechts éénmaal per jaar opengesteld, uitsluitend voor mensen die hebben geholpen met de jaarlijkse schilderbeurt van het witte en rode paleis.

Lhasa ligt op 3650 meter hoogte, waardoor er minder zuurstof in de lucht zit dan we gewend zijn. Omdat we gisteren pas zijn aangekomen, is ons lichaam hier nog niet op aangepast. De honderd meter klimmen lijkt voor ons als het lopen van een marathon. Bij iedere bocht moeten we even stoppen om uit te hijgen.

De route door het gebouw is een ware doolhof door zalen, kapelletjes, tempels en binnenhoven.

Helaas mag er ook hier niet gefotografeerd worden, maar de indrukken die we opdoen maken de inspanning van de klim omhoog meer dan waard.

De weg omlaag is aan de andere kant van het paleis. Hier fotograferen we nog enkele Tibetaanse vrouwen in kleurrijke klederdracht.

Met een fietstaxi laten we ons naar het hotel brengen, moe maar voldaan.

Theo