Het is razend druk op de weg wanneer we Yangshuo uit rijden. Het duurt een uur voor we de stad uit zijn. We rijden over de brug waar gisteren de tocht eindigde met de bamboe vlotjes. Ik zie een vlot van een waterval afschuiven, het ziet er leuk uit. De zielige dromedaris staat er ook weer. Een eind verder komen we langs het restaurant waar we gegeten hebben en zie ik het gat in de rots van de Moon Hill hoog in de lucht. Lange stalactieten hangen aan de bovenkant van "de maan".
Tijdens de rest van de tocht zit ik tussen slapende mensen. De stilte is oorverdovend, alleen het geronk van de bus. We stoppen onderweg weer bij een tankstation met een giga groot toiletcomplex, waar natuurlijk de helft afgesloten is, de andere helft stuk en het water bij de wasbakken het niet doet. Er is een kantine waar je warm eten kan halen. Bakjes met eend, waar de kop nog aanzit, een gele pudding die onverwachts naar bouillon smaakt.
Aan het eind van de dag komen we in Guangzhou aan waar we ons hotel hebben. De receptie is op de begane grond midden tussen de winkeltjes. Na het inchecken gaan we met de groep voor het laatst met Jeroen onze reisbegeleider uit eten. Het regent, wat heet, het plenst. Loodrecht, in één seconde doorwekende regen. Het wegdek is veranderd in een riviertje. We slalommen onder afdakjes en parasols naar het restaurant. Mijn sandalen zijn doorweekt en glibberig, dat maakt het vlot doorlopen niet makkelijk.
We zitten met ons dertienen om de tafel, twee personen eten nooit met de groep mee. Het is jammer dat Jeroen niet mee gaat naar Hongkong, maar hij krijgt een nieuwe groep en vliegt hiervandaan naar Peking. Voor iedereen heeft hij een herinnering gekocht, een boeddha aan een rood touwtje en een chinees houten poppetje. Ik voel me een beetje melancholiek, afscheid nemen is niet echt mijn ding, het was een leuke groep en een fijne reisleider.
Hetty