Vandaag staan er twee kloosters bij Lhasa op het programma: Drepung en Sera.

Drepung is het grootste klooster van Tibet. Het is gebouwd in 1416 en ligt op een berghelling. Onderaan de helling is het entréégebouw, waar we een kaartje moeten kopen, en waar onze rugzakjes door de röntgenscan gaan, zoals gebruikelijk bij musea en kloosters. Nadat onze bus ongescand door de hoofdpoort is gereden, stappen we weer in voor een flinke klim naar de parkeerplaats onderaan het klooster. Een Tibetaanse vrouw met kind liften dit stukje met ons mee.

Vanaf de parking is het nog een stuk klimmen voordat we bij de ingang zijn.

Het uitzicht is hier al prachtig. De heuvels rondom het klooster zijn rotsachtig en kaal. Aan de overkant van het dal zien we in de verte bergen met sneeuw en ijs.

Schuin boven het klooster is een grote hellende mooi beschilderde metalen wand gebouwd waarop éénmaal per jaar een gigantisch thangka doek wordt uitgerold, met een afbeelding van Boeddha.

Een deel van de groep neemt de moeite om deze 150 meter extra omhoog te klimmen, wat vanwege het zuurstoftekort geen sinecure is. Het uitzicht hier bovenaan is nog mooier.

We lopen weer naar beneden langs een beekje waarin enkele gebedsmolens zijn gebouwd, die op waterkracht ronddraaien.

Als de groep weer compleet is, gaan we het klooster binnen. Net zoals in andere Tibetaanse kloosters zijn de verblijven van de monniken wit geschilderd, met zwarte randen rondom de ramen. De tempels zijn rood geschilderd.

In tegenstelling tot andere Tibetaanse kloosters die we hebben bezocht, mag hier in de tempels en kapellen worden gefotografeerd, tegen betaling van ca drie euro per vertrek. Ik maak van deze mogelijkheid gebruik om in twee ruimten foto's te maken, maar vraag me wel of hoe principieel het verbod in de andere tempels eigenlijk is. Onze Tibetaanse gids snelt van de ene ruimte naar de andere, zonder te kijken of de groep hem nog wel volgt. In de grote hal waar voorheen duizenden monniken 's-morgens bijeen kwamen, ben ik nog aan het fotograferen, terwijl de rest van de groep al verder is gelopen. "Ik haal ze zo wel in", denk ik. Als ik hier klaar ben, zit Hetty op me te wachten, en vertelt dat de groep een steile trap op gegaan is. Ze zal in de zaal wachten totdat ik terug kom. Ik kom uiteindelijk uit op het dak, waar ik een prachtig uitzicht heb op het klooster en op de omgeving. Terwijl ik daar wat foto's maak, komt de gids naar me toe. Hij is boos op Hetty en mij, omdat we niet bij de groep zijn gebleven. Ik neem zijn woorden voor kennisgeving aan, maar Hetty raakt altijd een beetje van slag als iemand ten onrechte boos op haar is.

Als de groep weer compleet is, loopt onze gids in een hoog tempo door smalle straatjes en tussen gebouwen door naar beneden. Twee mensen kunnen en willen hem volgen, terwijl de rest in een langzamer tempo afdaalt. Bij een splitsing is het even de vraag welke kant we op moeten, want onze gids is in geen velden of wegen te bekennen. We kiezen de goede richting en komen uit op het grote plein bij de ingang. De gids was niet zo blij met ons, maar een groot deel van de groep is nu ook niet zo blij met hem.

Na de lunch gaan we naar het Sera klooster, gebouwd in 1419, in zelfde stijl als het Drepung klooster.

In het klooster zien we meerdere mensen lopen met een kind die een zwarte streep bovenop zijn neus heeft. Het blijkt dat kinderen met gedragsproblemen, of die niet willen luisteren, door hun ouders naar een monnik in het klooster worden gebracht, die een zwarte streep op hun neus zet. Als het werkt lijkt het me een goedkoop alternatief voor een bureau voor gedrags- en opvoedingsproblemen.

Nadat we de tempels in het klooster hebben bekeken, zijn we net op tijd in een grote tuin, waar zich steeds meer jonge monniken verzamelen. Enkele politieagenten houden alle toeschouwers precies aan de rand van de tuin, zodat ze de monniken niet in de weg lopen. Meerdere keren per week vinden er hier debatten plaats tussen monniken. Dat debatteren doen de tientallen monniken in groepjes van twee tot vier. Het lijkt een beetje op een vraag- en antwoordspelletje, waarbij de ondervraagde op de grond zit, en de ondervrager met grote hand- en armgebaren aangeeft of het antwoord hem bevalt of niet. De samenstelling van de groepjes wisselt regelmatig.

Aan de rand van de tuin zit een oudere monnik die de discussies gadeslaat en zo nu en dan aantekeningen maakt. We horen later van onze gids dat hij een leraar is uit een ander klooster.

Theo