Vanmorgen zes uur vertrokken, eerst nog wat stijgen en dalen, na ca 40 km werd de weg vlak. Het wordt langzaam aan ook drukker met verkeer. De gebruikelijke stops, schema van 1 liter op 20 km. Fiets nog altijd prima in orde.
Als ik antwoord geef op vragen van indonesiers over fietsen schudden ze hun hoofd. Het is voor hun ongelofelijk dat iemand die een motor of auto kan betalen, gaat fietsen. Soms zeg ik dat het doktersadvies is. Het is hier de gewoonte om zoveel mogelijk door personeel te laten doen. (boodschappen, voor kinderen zorgen, auto wassen) Arbeid is heel goedkoop. Langs de weg zag ik mensen stenen hakken in stukjes die geschikt waren voor bestrating. Anderen sorteren ze dan weer op grootte. Heb trouwens de oplossing gevonden voor als ik ongestoord mn koffie wil drinken: Doen of ik geen woord indonesisch spreek. Twee oude mannetjes die erbij kwamen zitten lieten me met rust. Ze gingen over me praten. Schande die belanda's die geen indonesisch spreken. Zouden een beetje moeten inburgeren. De ander schrikt en roept: nee joh, dan gaan ze niet meer weg, genoeg ellende mee gehad in verleden toch?
De laatste 50 kilometer gingen er een aantal gedachten door mijn hoofd met betrekking tot Indonesie.

Geluk is hier geen schaars artikel.
Zuid Sulawesi is 1 groot eethuis.
Rekenfouten met geld (zeldzaam) pakken altijd in mijn nadeel uit.
Hoe mooier het eethuis hoe minder het eten.
Als niemand zich aan verkeersregels houdt gaat het toch verrassend goed.
Schoonhouden van kleding in dit land is een goedbewaard geheim gebleven voor mij.
Grote vrachtauto's hebben altijd voorrang.
In een kamer met airco zijn kleren in zes uur droog.
Ik sta op minstens 50 facebook pagina's.
Als je plaatselijk heel bruin bent geworden moet je beter wassen.
Als je het verkeer overleeft en niet ziek wordt is Zuid Sulawesi heel veilig.
Hoe steiler de helling des te groter de voldoening. (tot op zekere hoogte)
Warm eten als ontbijt went snel.
Toeteren is niet altijd groeten, kan ook betekenen dat je opzij moet.
Ook als je in je eentje reist hoef je nooit alleen te zijn.

Als ik Makassar nader neemt de verkeersdrukte toe. Ik word een paar keer beetje klemgereden tussen minibusjes. De busjes schieten namelijk naar de kant van de weg als ze iemand zien lopen. Een kort afwerend gebaar is voldoende om ze af te wimpelen. Ik sta dan met mn voorwiel in de goot! Er kunnen makkelijk 20 mensen in zo'n busje. Stoelen eruit, bankjes in lengte richting, kinderen op schoot. Als ik Goma door ben bewijst Garmin app op Iphone zn nut. De weg vragen heeft niet zoveel zin in stad met meer inwoners dan Rijnmond. Met telefoon in li hand zoek ik mn weg door drukke verkeer. Oo, telefoon geeft aan dat ik moet oversteken. Het is een zesbaans weg met verkeersstroom waar geen eind aan komt. Ik wacht minuten, dan stopt er een man op scooter die me wenkt, gewoon met hem meegaan, verkeerszee opent zich (ze houden even in) en we staan aan de overkant. Na een kilometer of 5 zit ik op de goede weg, nog 10 en ik ben bij het hotel. De laatste kilometers nog een fikse regenbui over me heen. Tegen 12 uur kom ik in het hotel aan, ze kennen me nog!